Author Archives: jrdijkstra

African refugees, another problem for the Israeli government

‘Infiltrators is what they are called’, shouts Oscar Olivier. This volunteer for the Hotline for Migrant Workers (HMW) is getting upset every time he starts talking about them: African refugees in Israel. ‘The situation of refugees here is quite critical’, he explains, ‘and it hasn’t improved due to the lack of legislation.’ It might come as a surprise to most people, but there is quite an African population in Israel. Next to the 120,000 African Jews, there are 35,000 African refugees in a country counting nearly 7,5 million inhabitants. But where the first group of mainly Ethiopian Jews cost the Israeli government little problems, it’s the refugees – who mainly reside in the beach resort of Tel Aviv – that give this Jewish state the biggest headache next to their conflict with the Palestinians. Their existence hardly receive any coverage anywhere, but where the history of African Jews dates back over 2700 years and they therefore, but for the color of their skin, are as Israeli alike, it’s the African refugees that the inhabitants of Tel Aviv became more agitated with over the past decade.

African Jews and African refugees

‘Actually, the whole situation for African refugees has become critical since xenophobia is orchestrated by some government ministers’, says Oscar, himself from Congo,  aiming at Eli Yishai of Interior and Yaakov Neeman of Justice. Because of incitement their – lack of – legislation and ruling, refugees can be ‘beaten up in the streets’ or ‘even stabbed’, while their houses can be ‘set on fire for no reason’. ‘By their neighbors so to speak’, reacts a shocked Oscar. And by ‘their neighbors’ he doesn’t only mean the white, European Jews, back also their black brothers. ‘African Jews are a little bit like African Americans: some of them are embarrassed or ashamed to be associated with Africa or black people. Therefore – again, some of them – consider themselves not to be Africans or blacks and prefer to stay away from fellow their original brothers.’ A critical situation, that due to the every ongoing conflict between Israel and the Palestinian Authority doesn’t get the attention it deserves.

African refugees in Tel Aviv

When thinking about the Israeli beach resort Tel Aviv, little people would think about the problems this country has. Along the sandy beaches and perfect coast line, many tend to forget the conflict that’s been holding the country in a permanent state of emergency. But even though Gaza and the West Bank are far away and orthodox Jews aren’t the only people you see walking in the streets – like in Jerusalem – there is another problem this second city of Israel faces. ‘Nearly 35,000 African refugees, almost 23,000 from Eritrea, 5000 from Sudan, 1000 Ivoirians, 300 Congolese and a few from different places on the continent’, according to Oscar. They’ve been coming into the country via Egypt since the early nineties, but their numbers increased since early 2007. The city of choice was Tel Aviv, since it’s the most cosmopolitan and ‘open-minded’ city in Israel, with the most humanitarian NGO’s to support them. Almost 85 percent of them live in South Tel-Aviv, a neighborhood I toured last summer with Swaray Alusine – from Sierra Leone – from the African Workers Union (AWU). His NGO is a social change organization founded and registered in Israel since November 1997 to advocate for both migrant workers and their children (especially those born in this country), while HMW is there to assist refugees and foreign workers to deal with the local bureaucracy. ‘To build a bridge between the Israeli society and refugees’, Oscar explains. A bridge well needed, because even though the refugees live in the same neighborhood with Israeli Jews, they also live completely segregated from each other, as two people living apart together on the same land. ‘Bear in mind however’, Oscar continues, ‘that African refugees are segregating themselves by not learning the local Hebrew language. They keep on speaking English or French for years, while we are not in England nor France.’ What a paradox.

No comparison

Both of the NGO’s don’t receive any funding from the government, so therefore the AWU collects humanitarian goods like clothing from kibbutzim and distributes them to the refugees. They have to, because there is no clear or set law by the State of Israel toward refugee seekers. ‘It is only on humanitarian grounds that some of them receive temporary protection; that is not being arrested by the immigration officers’, tells a well spoken Swaray. ‘It’s only a small percentage that receives refugee status, but then still nothing is certain. No housing is provided, no free education and no free medical attention. There’s nothing they can do if the authority does not allow them to do anything.’ A completely different world compared to that of the African Jews from Ethiopia, who are considered full citizens of Israel and receive rights accordingly. They live in Ethiopian communities throughout the country, where they get direct assistance in their life support by the government. ‘The African Jew sits higher in hierarchy than the refugee one. Even their general opinion about the conflict and towards Palestinians are the same as the ‘white’ Jews one’s’, according to Oscar. ‘But they also get discriminated sometimes, by European Jews. Unemployment rates among them are very high and most black Jews live by government subventions. Therefore they are not happy to see fellow Africans coming in, believing they have to share their piece of the pie. While not even a single cent is given to the refugees by the government.’ It’s just one of the reasons for the tensions between these brothers and as a result the two don’t even live together anymore.

South Tel Aviv

Most African refugees live in South Tel Aviv, in neighborhoods like Shapira and HaTikva. Swaray explains that almost all of the few Israeli that lived in the area fled to the north or central part of the city. ‘This area is now completely inhabited by refugees, so much of them that some without housing sleep in the park or on the street. Most of the squad or pay a small amount of rent to some shabby home owner who doesn’t want people to know he rent out to refugees.’ Swaray has lived in the area for many years himself and calls the lives of refugees in Tel Aviv – and elsewhere in Israel – ‘miserable, laborious and mostly short lived’. No wonder it forms the main center of the AWU as well as HMW, since no authority cares for these refugees. ‘They come here because of civil wars, mismanagement, famine or ethno-political strive, but live here is not much better. They few that have a simple job try to support the community, while they can do notning but hang around all day and wait for something to come along. It is very difficult for them to get a meal every day, but sanitation is the biggest problem. They survive by depending on gifts, help from NGO’s like us and otherwise begging. Sometimes they would have been better off staying in Africa.’

Dead end

Like said, Israel has no written or defined refugee laws. And since there is no legislation on this issue, Oscar claims that every asylum request is handled according to the feelings of clerks working for the Ministry of Interior. ‘It looks like the religious minister and her clerks are allergic to African refugees and to anyone that looks different, so requests are determined by the moods of those people rather than the law. Meaning that requests are never checked out – except when it concerns an African Jew; there is no relation between them and other African refugees’, so says Oscar. ‘It’s a dead end.’ Only a few individuals of the Members of Parliament – like the Ethiopian Jew Shlomo Molla – are supportive of the refugee problem, while many more of them would rather see them go them come. ‘But still then they have to file a report at the UNHCR-office in Jerusalem, before they can apply to the ministry for a re-entry visa. After contacting them, presuming they believe your story, you can travel to another country for a specific time. But not to the Palestinian Authority of course. There are no African living there and it’s off limits to everyone.’ Refugees can get a three months visa that is renewable, but can also be cancelled at any time. Some temporary examples are given a visas for a month or two, just to protect them from getting arrested because they don’t have any papers. It’s a vicious circle; nothing like Europe, where a refugee with legal status can just buy a ticket and travel. Even travelling within the borders of Israel is dangerous without the right papers. ‘Refugees aren’t safe in Israel anywhere. Because there is no legal ruling concerning their issues, the way to immigration police’s abuse is large and wide open.’ Not surprising they don’t really welcome you as a journalist, let alone speak openly about their situation with you.

Voiceless

Next to the political factors, also some rabbis are working against refugees. Oscar blames the color of their skin: ‘It’s has taken a huge place in the minds of clerks, rabbis and the public. Being black means the same as being a refugee and there is no room for compassion. Some rabbis have even signed a letter, forbidding renting houses to refugees. And their followers abide by them.’ Although there are discrimination laws in Israel which also cover Africans living there, they do not apply to refugees. ‘Or are at least refugees are not taken into account.’ The salvation of refugees comes exclusively from NGO’s like the AWU and HMW, both examples of organizations that struggle with their own problems as well. Even though Oscar tries to explain that a lot of refugees have been moving from one place to another since biblical times, the Israeli government doesn’t bow. ‘Their stamped as infiltrators, but no file about their status has ever been checked by the ministry. You cannot label them like that’, responds an angry Oscar. Swaray isn’t anything more uplifting about the situation in Tel Aviv: ‘Refugees are voiceless in Israel.’

Read the original article on This is Africa here

Posted in This is Africa | Tagged , , | Leave a comment

Onderhoudende techno houdt liefhebbers op de been

Afgelopen zaterdag vond de zesde editie van technofestival Voltt Loves Summer plaats. De naam Voltt Loves Autumn was echter – wederom – beter op z’n plaats geweest, want de zonnestralen waren schaars. Maar geen bedrukte sfeer op de NDSM-werf, waar de beste techno alle liefhebbers op de been hield. Met of zonder nat pak.

Zoals gewoonlijk was het de organisator zelf die afgelopen zaterdag om elf uur ’s ochtends de aftrap gaf voor Voltt Loves Summer. Technokoning Bart Skils draait dan nog wel voor een vrij lege helling op de NDSM-werf, maar dat doet hij dan ook expres. Hij vindt dat zijn 15.000 bezoekers op het uitverkochte festival de hele dag meegenomen worden door de muziek. Rustig beginnen en langzaam naar de climax opbouwen dus. En zo geschiedde tijdens deze zesde editie van een van de populairste seizoenafsluiters in de techno.

Het loonde sowieso om vroeg te komen deze keer, want na Bart Skils maakte direct Scion & Tikiman hun opwachting. Net als hun opvolger Scuba flirten zij binnen de techno met dubstep, wat daarmee in de vroege middag uitmondt in zeer dansbare dubtechno. Vrijwel niemand vond het echter de moeite waard om er de regen – die op dat moment met bakken uit de hemel kwam – voor te trotseren. Veel liever vervoegde zij zich bij het minimale publiek dat zichzelf droog hield in de X-tent en aldaar genoot van de klanken van onder andere Mohlao en Actress. In tegenstelling tot de Y-stage (de helling) ging het er overdekt al vroeg in de middag ook vrij rauw aan toe. De plek voor het betere stampwerk; tot de grote namen hun intreden maakten op het buitenpodium althans.

Magda was er daar misschien nog niet een van, maar met een sterke, scherpe set wist hij het inmiddels in grote getalen toegestroomde publiek perfect te vermaken. Waren het er vorig jaar nog ‘maar’ 12.500 – zes jaar geleden begonnen met vier keer zo weinig – dit jaar is dat aantal gegroeid naar 15.000. Met voor iedereen een gratis poncho.

Posted in 3voor12, Amsterdam | Leave a comment

Farid Benmbarek is trots op zijn keuzes

Uit maar liefst 320 inzendingen zijn in april dit jaar zeven hiphopacts geselecteerd om deel te nemen aan MCN Unsigned. Farid Benmbarek van Top Notch hielp mee de juiste keuzes te maken en is daar ook naderhand nog steeds erg trots op.

Als A&R-manager bij Top Notch, heeft Farid Benmbarek nogal wat in de pap te brokkelen gehad bij de samenstelling van Homegrown ’11. In samenwerking met zijn werkgever Kees de Koning – die de taak negen jaar eerder ook al op zich nam – en de kenners bij Muziek Centrum Nederland (MCN) stelden hij een album samen met zeven nog niet getekende hiphoptalenten. Die moesten eerst wel gezuiverd worden uit maar liefst 320 inzendingen. Gelukkig was er hulp van State Magazine, Buma Rotterdam Beats en FunX. Afgelopen donderdag was de releaseparty in de Melkweg, maar daar houdt het niet op voor de artiesten die ieder twee tracks hebben opgenomen voor het album. Hun carrière begint pas. Wij blikken met Farid terug op een bewogen afgelopen half jaar.

Wat was precies jouw rol binnen het Homegrown-project?

‘Samen met Rieks Bakker van MCN heb ik het project gecoördineerd. Daarmee was ik vooral bezig met logistieke en artistieke ondersteuning te verschaffen – zoals Kees dat eerst deed. Ik stelde mezelf de vraag: hoe kan ik het beste uit dit project halen? Soms was dat door opnames te leiden, soms door de artiesten in contact te brengen met producers, een studio ter beschikking te stellen of door te helpen bij een opname.’

Wat was jouw mening over de inzendingen in het algemeen? En de zeven (Kroons, Ome Omar, Freez, Mr. Polska, Per.Verz, De Kraaien en Ojajoh?!) uitgekozen kandidaten?

‘We waren niet op zoek naar mensen die toevallig een leuk liedje hebben, maar naar artiesten die al echt wat kunnen. Twintig procent valt daarmee direct af, als het niet meer is. Veel inzendingen bestaan uit een enkel liedje van anderhalve minuut, maar wat voor totaalplaatje geeft dat ons? We zoeken mensen die al jaren bezig zijn met hun muziek en waarvan je foto’s en filmpjes terug kan vinden op Facebook, YouTube en die bijvoorbeeld actief aan het twitteren zijn. Talent, ambitie en eigen kracht: het gaat om meer dan alleen muzikaal talent. Het gaat om het totaalplaatje, waarbij de wil en drang ook belangrijk zijn.’

Noem eens een voorbeeld

‘Polska bijvoorbeeld, die laat met een nummer (en bijbehorende prachtige clip) Gustav zien dat hij al over genoeg talent beschikt. We willen zo iemand als hem alleen een duwtje in de rug geven. Omdat zowel Kees als ik al jaren in het wereldje zitten zijn echte verrassingen moeilijk te vinden, maar De Kraaien en Kroons zijn wel onbekendere deelnemers. Van de een kende ik alleen de muziek, de ander heeft mij met een liveshow pas volledig overtuigd. Daarbij zoeken we dan ook uit hoe we echt omhoog kunnen helpen. Het is veel toffer om iemand te selecteren die je kan laten groeien en een eigen koers kan laten varen. En hoewel sommige misschien bekende namen zijn in de hiphopscene, willen wij ze een breder raakvlak en daarmee nationale bekendheid geven. Niet opbouwen, maar doorbouwen.’

Homegrown is dus geen ordinaire talentenjacht a la Idols?

‘Het is wel een talentenjacht, maar daarnaast willen we ook dat het dient als platform voor jong hiphoptalent in Nederland. Met het project willen we de verscheidenheid in de hiphopwereld tonen aan buitenwereld. Je creëert niets als je alleen maar ‘buurthuisrappers’ presenteert. Daarom verwachten we van de deelnemers dat ze allemaal actief bezig zijn, maar nog niet over een label beschikken. Iedereen heeft eerder ook al eens opgetreden of muziek online gezet.’

Is je mening over de gemaakte keuzes veranderd na het opnemen van het album?

‘Enkel dat ik nog zekerder van mijn zaak ben geworden. We hebben goede keuzes gemaakt, daar ben ik nu van overtuigd. Het was een eerlijke keus en ik geloof in hun toekomst. De deelnemers deden al toffe dingen voordat wij van ze kwamen, maar nu staan nieuwe avonturen op stapel. Ook ben ik blij met de grote verscheidenheid; Irene brengt bijvoorbeeld een popsong met hiphopinvloeden. De Kraaien maken een soort van carnavalshiphop, totaal niet lijkende op de muziek van Ome Omar, Freez of wie dan ook op die cd.’

Op wat voor manier worden de deelnemers professioneel gecoacht en met wie nemen ze de tracks op? Hoe hebben zij dit ervaren?

‘Iedereen mag zelf kiezen met welke producer ze willen werken, dus dat verschilt. Ome Omar wilde met Snelle Jelle werken, Kroons met Sotu the Traveller en Ohjajoh?! deed het in de gebruikelijke formatie. Wij zorgen er dan enkel voor dat alles goed gemixt en gemasterd wordt. Normaliter doe ik ook de begeleiding, maar Freez bijvoorbeeld – met twee nieuwe songs – had weinig begeleiding nodig. De Kraaien deden ook hun gewoon hun eigen ding. Op die manier kan het snel gaan met de productie.’

Uiteindelijk is er een album met veertien tracks van zeven verschillende artiesten uitgerold, wat vindt je van het resultaat?

‘Een prachtige muzikale stamppot. Het resultaat vertegenwoordigen natuurlijk niet andere spelers op de markt, maar geeft wel een mooie dwarsdoorsnede. Het is moeilijk om alles op een album te vatten, maar we zijn er toch goed in geslaagd.’

Zeven verschillende stijlen, zelfs verschillende talen. Hoe maak je daar een geheel van?

‘Dat is niet belangrijk, het gaat om de acts zelf. Zij moeten voor zich spreken. We willen ze niet allemaal bij elkaar duwen, maar ze het meest uit zichzelf laten halen. Ze moeten zelf staan als een huis; het album hoeft geen geheel te vormen. Het is een boek met zeven verschillende verhalen, zonder hoofdstukken. Zo zie ik het.’

Wat denk jij dat er veranderd is sinds de eerste editie (met Pete Philly, C-Mon & Kypski, Opgezwolle, Lange Frans en Raymzter)?

‘Naast het feit dat er veel meer inzendingen waren, hebben we in het selectieproces nu ook gekeken naar de status van de artiest. We willen een springplank bieden en de kans bieden om door te breken. Daarnaast is er nu een veel groter draagvlak voor Nederlandstalige hiphop; de scene is enorm gegroeid. Qua aandacht is het evenement nog nooit zo geweest groot.’

Hoe was de samenwerking met MCN? En met State Magazine, Buma Rotterdam Beats en FunX?

‘Een heel goede, mede omdat het  mensen betreft met wie je vaker samenwerkt. Samen hebben we veel kennis van het genre en werken we allemaal met dezelfde belangen. Onze meningen over de inzendingen waren dan ook aanvullend, niet conflicterend. We steken de koppen bij elkaar en door de beperkingen maakten we de juiste keuzes.’

Posted in 3voor12, Amsterdam | Leave a comment

Deephouse talent from South Africa: Culoe de Song

His distinctive sound, a mixture of house, deephouse, hiphop and electro combined with African influences, make him one of the fastest rising stars of South Africa. Culoe de Song just entered his twenties, but the DJ from Johannesburg is rapidly taking over the world. He recently released his new album Elevation! in the Sugar Factory, Amsterdam. For Overdose.am I had a nice chat with him before he boarded his plane to dazzle us with his epic African house music.

You participated in the Red Bull Music Academy in Barcelona in 2008, from where you’re international career took flight. There you shared your culture and experience through music with a new type of audience and got in contact with the Innervisions lable. What happened after that?

‘Well before I was just making the music, but at the Red Bull Music Academy I got serieus. Of course I joined Soulistic Music already, but kept reaching out. The academy was a big step. The moment Innervisions came to me was the moment it all really started, especially internationally. It felt like the time to present them my part of the evolution in music.’

It must have not only been a big step for you, but also for South African dance music. You being one of the few reaching so high?

‘Yeah, it was. We’re in an era of the youth, a lot of young people are getting into the dance business and that’s just what I did. There are a lot of young South African producers, musicians and other artists that are taking their chance. I’m just part of the movement.’

Operating from Johannesburg, how do you manage to get such a broad audience?

‘Joburg is good for my business and it has a nice vibe. It’s like South Africa’s New York. But also in the countryside the dance scene is growing. That’s the good thing about South Africa; there’s a lot of things growing in different places. Not only the people in the big cities, but also in the smaller towns they’re are interested in dance music. The scene is big and filled with African house musician.’

The year after the academy you returned to the city for Sonar Festival. The same summer you played in Europe’s underground dance music scene in Italy, Belgium, Germany and Amsterdam. How does that make you feel?

‘There must be a lot of people around the world that love my music. With all the publicity I got more bookings and that feels very good. The people are reaching out to my music, they way I play it. Before I mainly worked in South Africa, so to go out was huge. The responses of the rest of the world were enthusiastic. It’s a great honor touring around the world with my music.’

Now you’ve come back to Amsterdam to delight us with a new album of epic African house music. Does Amsterdam have a special place in your heart?

‘Amsterdam is amazing. I’m really excited to come back to Sugarfactory, because last time it was very nice. The city is one of my favorites in the world and last year I also performed during Amsterdam Dance Event. What attracts me most is the fact that Amsterdam is so retro, you get a really calm atmosphere.’

And our dance music scene, including our audience?

‘When they get to clubs it’s a different story with the people from Amsterdam. They really enjoy the music and just go crazy. Everybody feels the music very bad. You got a lot a artistic people walking around and you can see that in the dance scene as well as within the audience. Amsterdam is just one of its kind.’

In what way do you think your music connects people in Europe and the United States to the people in Africa?

‘It’s great to travel the world, experience and meet people around the world because it’s all about music. With music we can all understand each other: it’s universal.Even though we use less vocals in dance music, it makes sense and therefore bridges gaps. We feel each other. It’s powerful.’

And South Africa in particular?

‘I’ve got a big fan base in South Africa that reflects to the fans outside. But of course South Africa is a country where the difference between rich and poor are very big. So I think by growing up in Africa we got the message that with music you can relate to people, no matter their status. Next to that South Africa is a country with a lot of – turbulent – history, whereby the music and rhythms got filled with political messages. It’s the young people who learn about this history via music and so I try to keep that local flavor into there as well. That’s unique for South Africa.’

About your new album Elevation!: how did you keep the mixture of house, deep house, international hiphop and electro with African influences alive on this one?

‘My new album is filled with local vibes with the inspiration of indigenous music. It also features some collaborations, like I did before as well. I chose the title Elevation! with a good reason, because I think it’s a step up again for my music. Everything I experienced has led me to a point right now and I wanted to put the growth into this album.’

What’s the next step for Culoe de Song?

‘Keep spreading the word, spreading the music. I want to tell my people about my love for South Africa and show them the beauty of our country. I try to do that with my music, but also just by telling people. More collaborations around the world to keep putting people together with the music. That’s my main influence and that’s what keeps me going.’

Read the original article on This is Africa here

Posted in This is Africa | Tagged , , | Leave a comment

Vernieuwing voert boventoon in Arles

Tijdens je zomervakantie een fotofestival bezoeken is geen straf. Zeker niet als dat fotofestival zich in het idyllische Franse stadje Arles bevindt. Zoals de stier op de poster verklapt is het thema van dit jaar Mexico, terwijl de nadruk van het jaarlijkse festival deze keer ligt op het gebruik van internet. Wellicht niet ieders smaak, maar dermate interessant dat het iedere fotograaf er in ieder geval wat van op kan steken.

Een stad die tweeënhalve maand volledig in het teken staat van fotografie, zo is Arles het best te beschrijven. Tijdens het Les Rencontres D’Arles Photographie is er geen eeuwenoud klooster, kerk of andere historische plek te vinden waar geen foto’s hangen. De looproute van het festival beslaat vrijwel de gehele binnenstad en dan hebben we het nog niets een gehad over het immense Parc des Ateliers, waar de grote tentoonstellingen te vinden zijn. Een stuk minder sfeervol, zo’n oude treinremise, maar daar bevindt zich dan ook het vernieuwende gedeelte van het festival. Eerst maar even een bezoekje aan het centrum van de stad waar Vincent van Gogh drie jaar van zijn leven doorbracht.

In Arles heb je een aantal keuzes hoe je de tentoonstellingen wilt bekijken. Je kan natuurlijk een keus maken en overal los voor betalen, maar dan wordt het wel een puzzelwerk. Veel beter is het aanschaffen van een dagkaart. Je kan ook kiezen voor een weekkaart, maar het gros van de bezoekers – het grote publiek – zal  aan één dag genoeg hebben om zowel de hoogtepunten als een aantal kleinere tentoonstellingen op een relaxte manier te bekijken. Alleen de echte specialisten zullen blijven hangen en alles uit willen pluizen. Terecht: het door Unesco tot werelderfgoed benoemde Arles is sowieso een aantrekkelijke stad en het perfecte decor voor een dergelijk festival, dus wat langer blijven hangen is volkomen begrijpelijk.

Binnen het thema Mexico vallen negen tentoonstelling, plus eentje van de buitencategorie die later aan bod komt. Zo hangen in het klooster van Saint Trophime – een schitterende locatie – tien beelden waarmee de Mexicaanse fotograaf Fernando Montiel Klint religieuze boodschappen uitbeeldt. Hij gebruikt hiervoor overdreven veel kunstlicht, waardoor de in scene gezette beelden hun connectie met religie bijna verliezen. Een wereld van verschil met de tentoonstelling ‘101 Tragedies’ van de eveneens Mexicaanse Enrique Metinides. Van zijn hand komen enkel keiharde, rauwe beelden van ongelukken, misdaden, zelfmoorden en ander onheil. Niet voor de zwakke maag, maar uiterst bewonderenswaardig. Als er iemand op het juiste moment op de juiste plek was gedurende zijn dertig jaar durende loopbaan, dan was het deze man wel. Misère vastgelegd in gruwelijke beelden, voorzien van gortdroog commentaar van de maker.

Wederom een andere kant van fotografie in Mexico wordt belicht in het Espace van Gogh. Daar draait alles om de revolutie die aan het begin van de twintigste eeuw in het land plaatsvond. Aan de hand van verschillende fotografen – waaronder veel oud, maar ongedateerd werk – wordt een volledige geschiedenis van deze wereldschokkende revolutie gevormd. Ondanks de leeftijd van de foto’s zijn deze prachtig scherp en missen ze geen enkel detail. Als eerste in zijn soort vormt de tentoonstelling een iconisch overzicht van een van de belangrijkste periodes uit de Mexicaanse geschiedenis. Wat ons direct brengt op de ‘Mexico-tentoonstelling’ van de buitencategorie, te vinden in het prachtige Musee Départemental de L ‘Arles Antique, net buiten het centrum: Robert Capa’s Mexican Suitcase.

De ‘verloren’ koffers van één van de grootste namen uit de fotografie vormen een erg indrukwekkende voorstelling en een klassiek overzicht van een oorlog (de Mexicaanse burgeroorlog) die door geen ander zo goed in beeld is gebracht. Wederom iconische beelden, waarvan het een wonder dat ze zolang verborgen zijn gebleven. Het is daarnaast moeilijk voor te stellen dat al dit werk uit slechts twee koffers komt. Naast uitvergrote contactsheets bevat de tentoonstelling ook veel beelden van het prachtige ‘stelletje’ Capa en Gerda Taro en mooie portretten van een hun partner Chim (David Seymour). De tentoonstelling biedt een goede afwisseling tussen de contactsheets en vergrote afbeeldingen, zodat er een mooi contrast ontstaat. Dat het een van de meest populaire tentoonstelling is lijkt niet verwonderlijk: het is de eerste keer – na New York – dat de exhibitie in Europa te zien is.

Van de ene uithoek van de stad is het zowaar het meest logische de andere uithoek te bezoeken: het Parc des Ateliers. Deze biedt namelijk plaats aan een andere hoofdtentoonstelling: het spraakmakende From Here On. In een grote ruimte, industriële ruimte zijn daar veel experimentele fotografieprojecten samengevoegd, allemaal samengesteld uit beelden van het internet. Of het nog fotografie is als je op zoek gaat naar mannelijk geslachtsdelen en deze verzamelt, of Google’s Streetview afspeurt op zoek naar straatprostituees is de vraag, maar het zal iedere fotograaf in ieder geval aan het denken zetten. Het is een manifest, ondertekend door de vijf curatoren van het festival en ondersteunt door maarliefst 36 verschillende fotografen (waaronder een groot aantal Nederlanders). Ondanks het Mexicaanse thema is het toch de gedachte aan deze ‘geplukte’ beelden die het meest bijblijft. Vernieuwing vormt, zeker gezien het formaat, de boventoon in Arles dit jaar, waarbij internet een immens grote rol speelt.

Dezelfde kentering is te zien in de aangrenzende Grande Halle, waar de winnaars van de Point of View 2011 Discovery Award hangen. Onder het opkomende talent zitten zoals ieder jaar zowel uitblinkers als tegenvallers, met het werk van de Zwiters-Kameroense duo Jean-Luc Cramatte en Jacob Nzudie met ‘Supermarket’ als uitblinker aan de ene kant en de Amerikaanse Penelope Umbrico aan de andere kant. Originaliteit tegenover banaliteit, waarbij voor de laatste het internet wederom als grote inspiratiebron diende. Het talent van dit jaar is eveneens erg breed en experimenteel bezig geweest, met een breed scala aan interessante onderwerpen. Is de uitwerking van een reis langs de Amerikaanse westkust van de Amerikaan David Horvitz daarin zeer geslaagd, de Italiaan Domingo Milella slaat met zijn antropologische kijk op landschappen de plank mis.

Wat je aan het eind van zo’n goed gevulde dag nog gemist heb? Een indrukwekkend retrospectief van het werk van de 90-jarige Franse fotograaf Chris Marker bijvoorbeeld, waarin te zien is waarom Parijs zijn grote inspiratiebron vormt. Maar in het Église des Trinitaires mag ook ‘The History of Monuments’ van de Chinese Wang Qingsong niet gemist worden. Al was het alleen al vanwege het feit dat het een foto van 42 meter in lengte betreft waarvoor tweehonderd mensen twee weken model gestaan hebben. Modelfotografie 2.0.

Ook mag de aandacht die dit jaar uitgaat naar het New York Times Magazine niet vergeten worden. Op het festival wordt een mooi overzicht gegeven van de aandacht die het tijdschrift door de jaren heen aan fotografie heeft besteedt aan de hand van pagina’s uit het tijdschrift. Ook Erwin Olaf’s ‘Young Gay Rites’ maakt onderdeel uit van de serie. Naast de vele verschillende onderwerpen die zij hebben belicht wordt er ook uitleg gegeven over hun werkwijze (waaronder tijdens 9/11) en de keuzes die zij dag in dag uit moeten maken. Werken in de fotografie blijkt na het zien van de tentoonstelling(en) toch een stuk lastiger dan in eerste instantie gedacht.

Posted in Events, Photography | Tagged , , | Leave a comment

NDSM-terrein kleur rood- geel- groen voor irie vibes

Het was een drukke festivaldag, afgelopen zondag in Amsterdam. Voor danceliefhebbers op het Magneetlab Festival, voor hiphopliefhebbers op Appelsap en zowaar ook voor reggaeliefhebbers: op het Amsterdam Reggae Festival. Op hetzelfde NDSM-terrein waar de dag ervoor het Amsterdam Hiphop Festival plaats had, waren nu enkel relaxte, zwoele en opzwepende reggaebeats te horen.

Na een aantal binnenedities, stond afgelopen zondag het Amsterdam Reggae Festival eindelijk weer eens buiten gepland. Uiteraard altijd een risico met het Nederlandse weer, maar in de zomer zou de hoofdstad toch minstens één ‘outdoor’ reggaefestival moeten hebben. Niet in het Westerpark – zoals een aantal jaar geleden – maar op het industriële NDSM-terrein. Hoewel een grasveld met een waterpartij toch meer in de sfeer past, gaf het onlogisch ingedeelde scheepsbouwterrein de bezoekers toch de juiste vibe mee. Politiek- en sociaalkritische teksten slaan prima aan tussen de verweerde kranen en loodsen. Het bleef droog, maar het wolkendek (waar pas later op de avond wat laatste zonnestralen doorheen kwamen) droeg daarnaast prima bij aan de soms zware toon van de artiesten.

Die zware toon was echter niet aanwezig op het Roots-stage, een klein buitenpodium bij de ‘rasta-markt’. Onder het winkelen of chillen op de basaltblokken kon de hele dag genoten worden van de Rub-A-Dub Club en Skank Around, die later op de dag het stokje overnamen. Het waren niet de namen waar het publiek voor gekomen was, namen die eigenlijk ook niet op het Jamrock-stage te vinden waren. Op het zwoele, haast romantische optreden van Romain Virgo en de meeslepende Lutan Fyah na was het gros van de aanwezigen daar toevallig. Tussen de grote acts op het hoofdpodium na of gewoon ter afwisseling klonken in de Jamrock-tent voornamelijk de tonen van onbekendere Jamaicanen. En die van stadsgenoot en Grote Prijs-winnaar Kalibwoy, die met zijn opzwepende dancehall de zaal goed wist los te schudden.

De meeste aandacht gingen, zoals te verwachten, uit naar het hoofdpodium, waar vroeg in de middag de legendarische Skatalites de eerste bezoekers vermaakte met een puike ska-set. Hun mix van reggae en ska voelde bekend als vader en zoon, zoals de twee genres ook wel bekend staan. Het wachten was vervolgens op onze Nederlandse reggaetrots: Ziggi Recado. Z’n show bestond grotendeels uit nummers van zijn gelijknamige album, maar ook zijn hits van vorige albums is Ziggi niet vergeten. Of hij nu in Melkweg staat of op een festival, zijn show knalt altijd. Gegarandeerd.

Was Ziggi vier jaar geleden het voorprogramma voor de Duitse reggaeartiest Gentleman, nu krijgt de inmiddels volledig gevulde helling eerst nog de oude mannen van Third World en Midnite te zien. Hoewel het geen ’96 degrees in the shade’ was, sloegen alle oude hits van de Jamaiciaanse band aan. Zowel het jonge als het oude publiek, dat overigens zeer gemêleerd was, kon de nummers meezingen. Uit volle borst.

Naast Gentleman zou het publiek toch grotendeels voor de andere topact van de avond zijn gekomen, zij het dat door een programmawijziging deze pas als laatste (in plaats van Gentleman) op het podium verscheen. Wellicht te laat voor sommigen, anderen zullen gewoon genoeg gehad hebben. Feit is dat de helling voor het hoofdpodium wederom half leeg was toen Junior Kelly zijn opwachting maakte. Als één van de ‘Five disciples of Jah’ staan zijn teksten bol van religieuze verwijzingen, maar de ernstige toon van de Jamaicaan raakt zelfs de meest ongelovige. Eeuwig kritisch weet Junior Kelly zijn set te combineren met zoetgevooisde liefdesliedjes de dames makkelijk mee te krijgen.

Een prachtige afsluiter van een geslaagd festival, dat onder geen beding ooit weer naar binnen mag verhuizen.

Posted in 3voor12, Amsterdam | Leave a comment

Den Haag toont liefde voor hiphop

Na twee kostenloze edities kan het met de huidige cultuurbezuinigingen niet uitblijven: de organisatie van I Love Hiphop moet entree vragen. Het zal een aantal hiphopliefhebbers zeker thuis gehouden hebben, maar de aanwezigen die de 7,50 euro wel ophoesten krijgen daarvoor optredens van onder andere Extince en Saigon voor terug. De hoogtepunten van het evenement.

Afgelopen zaterdag was de derde keer dat Musicon, PIP en Stichting Aight samen het I Love Hiphop festival organiseerde. Een samenkomst van Hague HipHop, Jammin´ on Beat en Bomb The Planet die bij de twee eerdere edities voor geslaagde feestjes zorgden. Wist de organisatie in 2009 echter Jiggi Djé, Zwart Licht, Delinquent Habits én Black Milk gratis op het podium te zetten, dit jaar moest er 7,50 euro betaalt worden voor hiphoppers van enig formaat. Vorig jaar waren dat Sadat X en DuvelDuvel (eveneens gratis), op deze sombere zaterdag gaat de eer naar Extince en Saigon. De één een Nederlandse ´oude rot´, de ander een opkomend Amerikaanse talent dat net zijn eerste cd uit heeft.

Maar voordat het zover is, houdt de organisatie zich overdag aan het standaardrecept voor I Love Hiphop. Zo staat de Jammin´ On Beat stage in het teken van de crew battles en is er op de Raw stage ruimte voor lokaal talent uit het ´Wilde Westen´. Net als voorgaande jaren maakte daar artiesten als Regga en Zware Jongenz hun opwachting en tooide zij uiteraard een hele schare fans met zich mee. Laat Bomb The Planet een graffiti wall neerzetten en de breakdancers hun werk doen en het Haagse hiphopfeestje is compleet.

Het parkeerterrein van Bink36 komt echter pas echt los na zessen, als Fresku het podium betreedt. De eerste ´echt´ grote artiest pakt nog wat van de laatste zonnestralen mee en vermaakt het – voor het overgrote deel mannelijke – publiek met de nummers van zijn debuutalbum. Nadat Zware Jongenz vervolgens afsloten op het Raw podium, mogen de lokale talenten Mula en Vinny hun kunsten vertonen op het hoofdpodium. Eerstgenoemde warmt het publiek echter meer op voor de laatste, de prijswinnaar die eerder ook op Parkpop stond. Met een mix tussen relaxte reggae, een zwierige zang, maar keiharde beats, weet hij de handen in de lucht te krijgen. Eindelijk, want het duurt een behoorlijke tijd voor de stugge crowd een beetje los komt. Misschien toch niet ´straat´ genoeg voor het industriële I Love Hiphop.

Waarschijnlijk wachtten de zo´n 350 aanwezigen allemaal op de twee hekkensluiters van de avond: Extince en Saigon. Terwijl de een midden veertig is met een volledige carrière achter de rug, is de andere midden dertig en heeft net zijn eerste album uitgebracht. De Prins is het kunstje allerminst verleerd en bij zonsondergang laat hij zowel oude als relatief ´nieuwe´ hits horen, samengepakt in een medley die de hoogtepunten uit meer dan twintig jaar hiphop bevat. Ondanks dat de veteraan maar een half uurtje is gegund, knalt hij op verzoek op nog een volledige versie van Viervoeters en tot slot Grootheidswaan eruit. De Exter-O-Naldus bewijst op I Love Hiphop nog jaren mee te kunnen.

Hetzelfde is te hopen van de afsluiter van het festival: Saigon. Begin dit jaar bracht hij zijn eerste cd ´The Greatest Story Never Told´ uit. Net als deze cd wordt de rapper uit New York in Den Haag goed ontvangen. Hij knalt er direct in met een harde gangsterbeat; rauwe muziek die het publiek wel aanspreekt. Na z´n single en een 8-bit Mario-deuntje wisselt hij zijn set af met gevoelige nummers. Om vervolgens weer keihard de echte straatrat in zichzelf naar boven te halen.

Een klein uurtje later verlaat het publiek na een lange dag het parkeerterrein, nadeinend van het weergaloze afscheid dat Saigon heeft verzorgd. Geen schande om daarvoor te moeten betalen.

Posted in 3voor12, Den Haag | Leave a comment

De kracht van echte fans

Laat het maar aan Blaxtar, oprichter van RAEN Music, over om nieuwe, baanbrekende concepten te bedenken. Eerder bracht hij het publiek al Spoken en zowel zijn eigen als de teksten van de RAEN-leden zijn diepzinning en actueel. Iets dat je tegenwoordig te weinig ziet in de Nederlandse hiphop. Niet voor niets kan RAEN nu zijn vijfjarig bestaan vieren en deed dat afgelopen zondag met echte fans in MuzyQ.

Hoewel de aanvang om half zeven ingepland stond, vond niemand het verwonderlijk dat het feestje pas twee uur later begon. Geklaagd werd er sowieso niet afgelopen zondag in Amsterdam-Oost; daarvoor waren er te veel liefhebbers van RAEN Music. Het hiphoplabel, vijf jaren geleden opgericht door Kevin De Randamie, alias Blaxtar, houdt kantoor bij Sloterdijk. Tegenwoordig is het label goed gevuld met wereldbewuste mc’s als Manu, Killian, Fotosynthese en de mannen van Kern Koppen en Mutiara Tec. De meeste daarvan maakten zondagavond hun opwachting, dat voorspelde een goede avond.

Om de aanwezige leden – een lidmaatschap was even duur als een kaartje – welkom te heten in het ‘buurthuisachtige’ MuzyQ hield voorman Blaxtar een praatje over RAEN en droeg hij een gedicht voor. Daarbij was meteen duidelijk dat hij geen apart Spoken-optreden zou maken, net als Manu, dus van tevoren wel even een praatje maakt over zijn Gaza-project. Meteen werden ook maar de eerste ereleden van RAEN bekendgemaakt: Kees de Koning (ondanks een eerder ‘voorval’ met Blax) en dj Giel Beelen, om zijn inzet voor Nederlandstalige hiphop.

Het moment was aangebroken om het Spoken-gedeelte van de avond aan te vangen. Na Ki van Kern Koppen was het de beurt aan BN-er Arie Boomsma, die erg populair blijkt onder hiphopliefhebbers. Toegegeven, hij leest een aardig stukje proza en krijgt de lachers op zijn hand. Er wordt voorgesteld of hij als eerste niet-hiphopper lid kan worden van RAEN, maar dat verzoek wordt met z’n charismatische glimlach weggewerkt. Niet Manu eerder kreeg ook Arie te maken met een lid van de Anti-Zwarten Pieten ‘maffia’, die aan beide het verzoek had een ‘Zwarte Piet is racisme’ en public te dragen. Het zal geschieden.

In plaats van een gedicht doet Mutiara Tec’er Lemp een heel nummer; het gevarieerde en geëmailleerde publiek luistert ingetogen. Net als eerdere edities van Spoken is het een persoonlijke aangelegenheid, een effect dat versterkt wordt door zowel de aanwezigheid van echte fans als het feit dat de meeste RAEN-leden dit voor het eerst doen en allen erg zenuwachtig zijn. Niet verwonderlijk dat Killian – de ‘emo-rapper’ – even zijn tekst kwijtraakt. Kan gebeuren. Zonder haperen gaat ie gewoon door.

Hij krijgt er niet het publiek mee op zijn hand als Ahab dat daarna doet. Met zijn snelle en harde rijms krijgt hij het publiek aan het juichen. Daar zal hij samen met zijn mede-Kern Koppen straks ook geen moeite mee hebben, want tegen tienen is het dan tijd voor het muziek-gedeelte van de show. In de vorm van een ‘pre-show’ doen de 14-jarige (?) Abnormaal en Flo een paar liedjes. Blaxtar bewijst dat er bij zijn label altijd ruimte is voor jong talent.

Nadat Manu nogmaals aandacht heeft gevraagd voor de situatie in Gaza, waar hij zelf werk van gaat maken als hij binnenkort afreist naar het gebied, komen de RAEN-leden een voor een aan de beurt om hun repertoire ten gehore te brengen. Ondanks dat de zaal wat leger is geraakt, is de sfeer er alleen maar nog intiemer en eigenlijk gezelliger op geworden. Het ons-kent-ons gevoel wordt versterkt en ondanks dat iedereen eigenlijk een onbekende voor de ander is, deelt men dezelfde passie. RAEN.

Posted in 3voor12, Amsterdam | Leave a comment

Ziggi Recado presenteert zowel oud als nieuw werk

Twee weken nadat Ziggi Recado (voorheen enkel Ziggi) zijn nieuwe, naar zichzelf vernoemde, cd presenteerde in de hoofdstad, doet de Nederlandse reggaeartiest ook de Hofstad aan. Met zijn Green Tour bezorgd hij zijn reggaevibes door het hele land en ook de Hagenezen lusten daar wel pap van. Maar voordat de man van de avond zijn optreden maakt, was het eerst de beurt aan de ‘onbekende’ Sprawl en oudgediende Brainpower.

Hoewel de flyer geen moment verklapte dat Ziggi Recado pas tegen tienen zou beginnen en vanaf half negen (de aanvangstijd) het eerst de beurt is aan Sprawl en Brainpower, lijkt een aantal mensen in de zaal dat wel te weten. Of beter gezegd, een aantal mensen buiten de zaal. Helaas voor Sprawl, die op zich lekkere, lome reggaemuziek ten gehore brengt, is de zaal ten tijde van zijn optreden grotendeels leeg. Onverdiend, want met een kleine reggaescene is juist een optreden van een dermate onbekende artiest er een om te koesteren. Sprawl doet met zijn aandeel in de Green Tour dan ook waarvoor hij gekomen is en laat met zijn aanwezigheid weten dat reggae springlevend is. Meeslepende teksten en dansbare beats, maar weinig respons. Het wachten is op Ziggi Recado.

Ondanks zijn naam heeft ook Brainpower veel moeite met het publiek in het Paard. Een dag na de dertigste sterfdag van reggaegrootheid Bob Marley staat oudgediende Brainpower in het Paard om in naam van de Green Tour zijn ‘Brainpower in dub’-tracks te laten horen. Vorig jaar bracht de ‘Dansplaat’-MC een cd uit met dubversies van bestaande en nieuwe tracks, maar echt aangeslagen is deze nooit. Enigszins voorspelbaar dat er dus verbaasd wordt gereageerd op de aanwezigheid van de rapper. Maar geen hiphop vanavond, enkel een ‘Vierde Kaart’ in dub; minstens even lekker.

Je kan het namelijk altijd aan Brainpower overlaten om een strakke show neer te zetten. Terwijl de zaal langzaam volloopt – en menigeen ook weer zijn heen zocht – draait de mc samen met dj TLM een strakke show in elkaar. Entertainen kan je aan Gert-Jan overlaten. Hij draait al meer dan tien jaar mee in het vak en naast hiphop weet hij zich blijkbaar dus ook goed te redden in de reggae. Verandering van spijs doet eten, luidt het spreekwoord, en voor variatie zorgt Brainpower vanavond zeker.

Na een half uurtje Sprawl en een even zo lang optreden van Brainpower is het dan eindelijk tijd voor Ziggi Recado. Voor een reggaeartiest is ‘te laat’ komen niet meer dan logisch, maar het wordt een beetje lullig als de aankondiger van het aanwezige soundsystem iedereen mededeelt dat hij achter de coulissen gewoon nog even rustig een spliff zit te roken. Er moet wat achterblijven voor de verbeelding. Eenmaal on stage laat Ziggi echter niets over van deze verbeelding. Allesbehalve sloom of afwezig sleept hij de nu goed gevulde grote zaal van Paard telkens uit het dal, waar hij ze trouwens zelf naartoe geleid heeft.

Ziggi zet namelijk een lekkere show neer, maar wisselt veelvuldig uptempo nummers af met softe slowjams. Op het album een gouden combinatie, maar met een wat ‘moe’ en onwelwillend publiek erg gevaarlijk. Terwijl deze vrijwel stilstaat als Ziggi een rustig nummer opvoert, gaan ze volledig uit hun dak op een nummer als ‘Get out’ (de single). Het is dan ook lovenswaardig dat Ziggi Recado deze nummers niet schrapt uit de liveshow en vervangt met oude – bekendere – hits. Deze komen net zo makkelijk voorbij, wat iedereen even aan Ziggi’s roots herinnerd, maar vormen niet de overhand.

De Green Tour – groen in meerdere vormen van het woord – is namelijk Ziggi’s promotietour voor zijn nieuwe album. Een geprezen album, welke dezelfde positieve kritieken krijgt als zijn liveshows. Volkomen terecht, want een artiest die zijn publiek zowel mee kan slepen als voltallig kan laten springen, heeft iets speciaals in huis. Ziggi heeft dat. En iedereen in het Paard mag er van meegenieten. Met volle teugen.

Posted in 3voor12, Den Haag | Leave a comment

Eric Tabuchi

Beter goed gejat dan slecht bedacht, klinkt het welbekende spreekwoord. Dat gaat zeker op voor de ’26 abandoned gasoline station’-serie van Eric Tabuchi. Rechtstreeks afgekeken van Ed Ruscha, maar met een eigen stempel. En tekenend voor zijn overige werk.

Onderweg, dat is Eric Tabuchi veel. De Fransman kent niet alleen de Europese wegen goed, ook de Amerikaanse highway’s hebben geen geheimen voor hem. Hij put veel inspiratie uit het land, waar eigenlijk iedereen migrant is. Het gevoel niet op één plaats thuis te horen, speelt overduidelijk mee in zijn werk. ‘Ik heb een Japanse vader en een Deense moeder, daardoor ken ik het constante gevoel nergens bij te horen. Die eenzaamheid – ondanks dat ik mezelf wel als een Franse fotograaf beschouw – komt terug in mijn foto’s.’

Ondanks zijn hang naar de Verenigde Staten, schiet hij al zijn foto’s binnen een 250 kilometer radius rond Parijs. Voor Eric een gebied waar hij zo bekend mee is, dat hij de Franse route nationale op zijn foto’s kan doen voorkomen als een verlaten interstate. Zoals bijvoorbeeld voor zijn series ’26 abandoned gasstation’ en ‘Alphabet truck’. Beide gebaseerd op door anderen geproduceerde series.

26 abandoned gasstations

‘Tijdens mijn vele reizen door Frankrijk heb ik een toenemend aantal verlaten tankstation langs de nationale wegen gezien’, legt Eric zijn reden voor het maken van ’26 abandoned gasstations’ uit. ‘Dit thema interesseert me omdat het gaat om een verandering: die van het einde van een zekere gouden tijd van de auto als symbool van de vooruitgang. Maar ik heb de neiging te zeggen dat het niet alleen een documentaireproject is, maar ook een vormproject over het vluchtige moment waarin dingen verdwijnen.’

Met een compleet andere insteek en afwijkende achterliggende gedachte, stortte Eric zich van 2002 tot 2008 op een project vrijwel identiteit aan dat van Ed Ruscha. Begin jaren zestig fotografeerde hij namelijk 26 benzinestations, om in april 1963 zijn eerste fotoboek ‘Twentysix Gasoline Stations’ in eigen beheer uit te geven. Dit boek biedt precies wat de titel suggereert, net zo goed als dat bij het werk van Eric het geval is. Ruscha reisde door de VS, Eric deed hetzelfde in Frankrijk. Saillant detail: beide boeken werden in een gelimiteerde oplage gepubliceerd en zijn nu gewilde verzamelobjecten.

Jatwerk

Terwijl Ruscha in bedrijf zijnde benzinestations vastlegde, deed Eric dat met verlaten exemplaren. Klein verschil, grote gevolgen. Toch komt het overeen met zijn voorgangers werkwijze: serieel en systematisch. ‘Op die manier stelde ik mezelf in staat om het onderwerp op afstand te houden. Ik hou vast aan het idee dat mijn werk als object een formalistische en leesbare dimensie behoudt. Refereren aan het werk van Ed Ruscha was voor deze serie een logisch gevolg; de foto’s zijn eigenlijk reproducties.’

Toch kwam Eric niet pas op het idee na het zien van de foto’s van Ruscha. Hij fotografeerde immers al vele jaren verlaten benzinestations. ‘Vele zijn zowaar omgetoverd, soms tot bakkerij, kruidenierswinkel, restaurant en zelfs tot begrafenisonderneming. Deze ondernemingen, in tegenstellingen tot de grote oliemaatschappijen, onthullen een knutselwerk; een individueel initiatief. Ze illustreren perfect de zegswijze dat de natuur geen leegte verdraagt.’ Geen regulier jatwerk dus, niet eens een aanleiding. Net als zijn eerdere serie ‘Alphabet truck’ vormt andermans werk slechts een aanknopingspunt.

Alphabet truck

Wie kent het alfabet-spel niet van lange autoritten? Het perfecte middel om totale verveling te voorkomen en voor een fotograaf als Eric een mooie aanleiding voor een serie: Alphabet truck. Net als ’26 abandoned gasstations’ speelt het zich af langs (of dit keer op) de Franse snelwegen en refereert het eveneens naar een eerdere publicatie van een kunstenaar. Nu zeggen de boeken The back of trucks passed while driving from Los Angeles to Santa Barbara van John Baldessari en Auchan, the letters of Claude Closky, ons wat minder dan een fotograaf als Ed Ruscha, maar de overeenkomsten zijn onmiskenbaar.

Iedere foto in de serie is identiek als het gaat om schaal, compositie en belichting. Alleen de vrachtwagen, de weg en de letter zijn anders; bijna onzichtbaar. Eric ziet het als een bijna filossofisch project: ‘Het is een typologie van vrachtwagen-typografie. Door middel van taal (het alfabet) en verplaatsing (vrachtwagens) stel ik eigenlijk – buiten de gebaande paden – vragen over lidmaatschap, identiteit en educatie.’ Diepe gedachten, die Eric wederom in een serie heeft duidelijk proberen te maken. ‘Beide series liggen daarnaast in een tijdelijke tussenvorm; tussen verschijning en verdwijning. Ik ben gefascineerd door dat wat onstabiel is.’

Boodschap

Naast een fascinatie voor onstabiliteit, blijkt Eric ook uitermate geboeid te zijn door verlaten plekken. Als het even kan, lijkt het ook nog op een maanlandschap. ‘Soms heb ik zin om dat wat er lelijk uit kan zien mooi te maken. Dat is mijn manier om de gelaatsuitdrukking die men overdraagt op onze leefomgeving te veranderen.’ Hij maakt, op bijna ‘ondergrondse’ manier, een portret van een breekbare en wankele identiteit, zoals zijn eigen driedubbele.

Een directe boodschap – ondanks de filosofische – heeft Eric niet met zijn series. ‘Ze laten gewoon dingen dien zonder een oordeel te vellen’, relativeert hij. Hij noemt zichzelf dan ook geen fotograaf, maar kunstenaar die met fotografie werkt. ‘Mijn werk hangt tussen nostalgie en nieuwsgierigheid, de foto’s laten een gebied zijn dat zich ontwikkelt, dat zich probeert aan te passen en dat nog niet is voltooid.’ En daarmee is het werk van Eric Tabuchi ook lang niet af.

Foto’s © Eric Tabuchi

Posted in Interviews, Photography | Tagged , , | Leave a comment