Iedere zomer ligt het Zandvoortse strand weer bomvol zonaanbidders; geen plekje meer te vinden. Dan hebben de eigenaren van de strandhuisjes het beter bekeken, met hun eigen stekje. Zeker als je de interieurs ziet, die Monique Koelman allemaal mocht fotograferen.
Al 75 jaar bestaat Kampeer Vereniging Strandgenoegen, dus de zeventien jaar die Monique zelf lid is zijn slechts een fractie. Het jubileum vormde voor haar echter wel een mooie aanleiding om eindelijk alle 155 strandhuisjes te bezoeken. Opgesteld in twee rijen tegen de duinrand – zelf zit ze op de achterste rij – zien de huisjes er van buiten praktisch allemaal hetzelfde uit, maar het zijn de interieurs die het verschil maken. KVS is een van de vier verenigingen met huisje op het Zandvoortse strand – totaal staan er meer dan 750 – en bestaat voornamelijk uit Amsterdammers, sommige uit families die er al drie generaties komen.
Hoe ben jij zelf eigenlijk in zo’n huisje terechtgekomen?
“Dat komt allemaal door mijn man Marcus, die al jaren naar het strandhuisje van zijn familie ging. Ik ging uiteraard wel naar het strand, maar de huisjes staan helemaal tussen Zandvoort en Bloemendaal, dus ik wist niet eens van het bestaan ervan af. Sinds Marcus me de eerste zomer meenam, was het raak.”
Toen kwam je op het idee om alle interieurs te gaan fotograferen, waarom?
“Natuurlijk was het opkomende jubileum een mooie aanleiding, maar ik liep zelf ook al jaren met het idee rond. Terwijl ik dacht dat privacy nog een obstakel zou vormen, was iedereen juist hartstikke enthousiast en weigerde niemand me binnen te fotograferen. Hierdoor zijn het persoonlijke foto’s geworden, mede omdat de bewoners er zelf ook op staan. Ik had een nieuw groothoekobjectief gekocht waarvan ik dacht ‘daar moet het mee lukken!’ en was aan de slag gegaan.”
Hoe ben je vervolgens te werk gegaan?
“Alle foto’s moest identiek zijn en een eenheid vormen, dus heb ik steeds hetzelfde standpunt gekozen. Bij iedereen heb ik de deuren opengeslagen, de camera opgesteld en afgedrukt. Niets meer, niets minder.”
Iets meer dan een maand later was je klaar en hoe reageerde de mensen?
“Het bestuur van de vereniging was heel enthousiast en stelde voor mijn project, genaamd ‘Gluren bij de KVS-buren’, als jubileumkado in boekvorm aan te bieden. Dat maakte het voor mij natuurlijk nog leuker, want ze hebben me ook geholpen met het drukken en uitgeven. Iedereen vond het heel mooi geworden; het is natuurlijk ook een tijdsdocument dat mensen willen bewaren.”
Terwijl de een netjes gekleed in een opgeruimd huis staat, zit de ander in badkleding. Ben je gewoon op de bonnefooi langsgegaan of had je dat gepland?
“Soms spontaan, soms gepland. Als niet alle leden van het gezin thuis waren, belde ze me gewoon later op als iedereen er wel was. De een wil nog even wat nets aantrekken, terwijl het de ander echt niets uitmaakt. Die ploft gewoon op de bank en laat het begaan. Dat is denk ik ook de kracht, dat iedereen zichzelf is gebleven, zonder pretenties. Echt Amsterdams, een beetje volks.”
Is er nu iets dat je is opgevallen, iets wat bij ieder huisje weer terugkomt?
“Dat, ondanks dat ze er van buiten allemaal hetzelfde uitzien, alle huisje verschillend zijn. Sowieso zit er een verschil tussen huisjes die na ieder seizoen weer afgebroken worden (bouwhuisjes van hout) en huisjes die in de duinen worden gezet (units van kunststof). Uiteraard is laatstgenoemde makkelijker en luxer, maar het kost ook wat meer. Daarnaast zijn de meeste ‘houten’ vloeren gewoon van vinyl, maar het ziet er wel prachtig uit. Het liefst zouden de bewoners er dan ook het hele jaar zitten.”
Deed je zelf al wat met fotografie, of was dit project je vuurdoop?
“In het dagelijks leven ben ik fotograaf, maar daarnaast doe ik ook al sinds 22 jaar modellenwerk. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in fotografie en er dag in dag uit mee in de weer zijn is dan natuurlijk de beste leerschool. Ik heb heel veel geleerd van de mensen die mij fotografeerde en alles gewoon gevraagd. Tijdens fotoshoots kreeg ik eigenlijk gewoon kleine workshops, maar voor de technische kant heb ik ook wel een echte cursus gevolgd. Ik combineer de twee nu al zeven jaar.”
Foto’s © Monique Koelman
