Dat het weer de verloop van een festival kan bepalen hebben we deze zomer in positieve zin gezien op Awakenings en in negatieve zin op Source. De een zonovergoten, de ander volledig verregend. Afgelopen zaterdag had Welcome to the Future eerder last van het tweede, maar hield zichzelf sterk staande.

Hoewel Buienradar de meeste festivalgangers al ruimschoots van tevoren gewaarschuwd had, was er weinig aan te doen; het zou vanaf het middaguur tot in de avond met enkele tussenpozen gaan regenen. En regenen deed het. Recreatiegebied Het Twiske lag er prachtig voorbereid en verzorgd bij, maar wanneer zelfs houtsnippers en loopplanken de modder niet meer tegen kunnen houden, dan weet iedereen hoe laat het is. De poncho vonden gretig aftrek, terwijl een enkeling er ook gewoon voor koos WTTF zonder shirt of schoenen te beleven. Bijgestaan door een bordje met de tekst: ‘Morgen ziek!’ hield hij op zijn eigen manier de stemming erin, de enige remedie tegen het slechte weer.

Anderen die het probeerden door bordjes te beschilderen met ‘Sun, Sun, Sun’, ‘Let the sun shine’ of ‘Het is maar regen!’ droegen op die manier bij aan het ‘groepsgevoel’ dat langzaam maar zeker ontstond. In dat opzicht hielp de regen de organisatie van WTTF aan datgene wat zij nastreven: liefde voor de muziek, liefde voor het leven en liefde voor de wereld. Dat laatste benadrukte zij daarnaast nog door statiegeld te vragen voor de gebruikte bekers, wat resulteerde in een stuk schoner festivalterrein dan menig ander feestje. Het past bij het imago van WTTF en de locatie waar zij dit festival nu voor de vierde keer organiseerde.

Die locatie was voor de gelegenheid opgedeeld in zes area’s, naast een mainstage met grote namen als Joris Voorn en Marco Carola. Maar ondanks de uitgebreide keuze, ook Michel de Hey en Lauhaus & Boris Werner waren immers aanwezig, was de eer aan 2000 And One & Shinedoe om een uurtje door te mogen gaan en af te sluiten. Werd er gedurende de dag vrij rustig gedraaid, nadat de avond gevallen was en het opgehouden was met regenen, ging het er een stuk steviger aan toe.

Hiervan was echter al de hele dag te genieten in de Techno-tent, die dan ook voller dan vol stond. Halverwege de dag zwaaide Secret Cinema daar de scepter en dat deed hij met ijzeren hand. Cari Lekebush  en Juan Sanchez zette de harde stijl voort, om zo de weg vrij te maken voor de held van de avond, Chris Liebing, die vervolgens het publiek tweeënhalf uur in zijn greep hield.

Wie wat rustig aan wilde doen of gewoon een plekje wilde hebben om te schuilen voor de regen waar wel gerookt mocht worden (tenten op festivals zijn immers ook niet meer veilig voor het rookverbod), kon zijn hart ophalen aan de ‘achterkant’ van het festival in de Garden. Ook het Future-zeil, een tent was het immers niet te noemen, diende als een prima tussenstop om even op adem te komen. In eerstgenoemde stonden vrouwelijke dj’s als Mirella Kroes en Johanne Mercker gebroederlijk naast Arjuna Schiks en Jason Lanox, die beide een heel nette live-set neerzette. Onder het Future-zeil waren zowaar een aantal uitzondering op het grotendeels Nederlandse feestje te vinden: de Zwitser Agnes, de Franse Julien Chaptal en de Deense Martinez.

De overige twee tenten, praktisch op de looproute gelegen en daardoor zeer aantrekkelijk om even te blijven staan, waren toepasselijk Circus en Backyard gedoopt. Terwijl namen als De Man Zonder Schaduw, Pan Pot, Wouter de Moor en Isis de revue passeerden en het publiek binnen los ging, schuifelden de voorbijgangers langzaam door de modder. Ze lieten zich echter geen mooi zomerfestival ontnemen, ondanks dat Nederland zaterdag zeven augustus meer op een herfstdag leek. Een straaltje zonneschijn werd met luid gejuich onthaalt en de laatste puur uurtjes werd het slechte weer volledig vergeten. De positieve instelling van WTTF bleek uitwerking te hebben op de festivalgangers, die zich niet uit het veld lieten slaan. Een sterke en uitgebreide line-up deed de rest, maar laten we toch hopen dat toekomstige edities van WTTF er wat zonniger uitzien.

Het is een eindje fietsen naar het Rijk van de Keizer, op de weg naar Halfweg, maar het is gelukkig nog geen Spaarnwoude. Het vrij onbekende terrein toonde zich vorig jaar de uitgelezen locatie voor Shoeless Outdoor en een grotere herhaling kon en mocht afgelopen zaterdag dan ook niet uitblijven.

Hoe hou je een intiem feestje, ooit begonnen met vijftig man in een Amsterdamse kelder, ook buiten gezellig? Houd daarbij wel even rekening met de 1700 (uit)verkochte kaarten en het aantal mensen wat daar gelijk aan staat. “Schoenen uit” is het simpele antwoorden van organisator Bas Engels: “Zonder schoenen geeft het een soort huiskamergevoel, of je nu met een aantal vrienden bent of met honderden onbekenden.” Toch was het de kunst deze tweede editie van de buitenvariant van het succesvolle Shoeless – wat ondertussen alweer vijf jaar bestaat – niet té groot te maken. “We zijn gegroeid van vierhonderd bezoekers vorig jaar naar 1700 dit jaar, dat is toch behoorlijk. Veel groter zal het dan ook niet worden, het moet een beetje die hippie-uitstraling behouden.”

Met al die blote voeten die zich over het rondgestrooide zaagsel, danwel nep-grasmatten voorbewegen, heeft het feest ook wel iets ‘back to basic’s. Er zijn wat smokkelaars, zij die wel hun slippers of, bij hoge uitzondering, schoenen hebben aangehouden, maar 99 procent loopt heerlijk blootsvoets rond. Het heeft inderdaad ook wel iets bevrijdends. Het lijkt zelfs alsof er een stuk minder mensen op je tenen gaan staan, maar dat kan er ook aan liggen omdat mensen wat minder risico nemen zonder schoeisel aan. Het eelt onder de voeten wordt op het terrein van het Rijk van de Keizer in ieder geval wel op de proef gesteld.

Zo is het voormalig munitiedepot, waar normaliter ook de binnenedities en vannacht ook de after gegeven worden, opgedeeld in drie ‘area’s. Eigenlijk hebben er maar twee een naam en is de derde meer een soundsysteem met een doek om onder te dansen. Het past echter precies in de sfeer van Shoeless en dat nota bene daar een dance-uurtje afgewisseld wordt met een uurtje hiphop en r&b klopt gewoon. Het publiek gaat namelijk net zo hard los en blijft lekker met de handen in de lucht springen op oude jaren tachtig en negen hits.

Bij binnenkomst staat echter eerst het amfitheater te wachten, waar de kick-off werd verzorgd door Global Nick. Geen bekende naam? Ook Mehdi Deyes, wie een stevige set neerzette aan het eind van de middag, en Arjuna Schiks zie je minder snel op een willekeurige flyer. “Vrienden en bekenden”, ligt Engels toe. “Gasten als Olivier Weiter draaiden vijf jaar geleden al op Shoeless en zijn nu internationaal bekend. Ik wil niet zeggen dat ik sommige jongens groot heb gemaakt, maar ben wel trots dat ze naast nieuwe dj’s ook gewoon nog hier staan.”

Ondanks het feit dat een echt amfitheater een mooie locatie is om te feesten, is ook het terras iets aparts. Klein maar fijn is een uitdrukking die hier wel van toepassing is, want er zullen hooguit tweehonderd man een dansplek kunnen vinden. Het uitzicht over een weiland is echter bijna surrealistisch. Waar tegenwoordig vrijwel ieder feest gesierd wordt door hoge hekken en een overvloed aan beveiligingspersoneel, lijkt de organisatie met twee handjes vol beveiliging en een sloot af te kunnen. De lekker dance van Mirella Kroes en de relaxte klanken van fu.Shu zouden daar best wel eens aan bijgedragen kunnen hebben.

Zelfs met het druilerige weer dat de Nederlandse zomer over had voor de feestgangers afgelopen zaterdag, lieten zij zich niet uit het veld slaan. Desnoods, maar eigenlijk met de grootste plezier, wordt er een zeil opgehesen aan twee stokken zodat er weer een groep mensen droog van de lekkere muziek kan blijven genieten. Het exclusieve recht dat Shoeless op het het Rijk van de Keizer heeft voor dit soort feesten is iets om te koesteren, maar dat heeft organisatie allang begrepen. “Is het een beetje een leuk feestje?”, vraagt de drukke organisator nog, die naar eigen zeggen niet smokkelt met zijn ‘bare feet’ zooltjes. “We komen namelijk voor het eerst ook uit de kosten.”

De afgelopen vijf dagen was het feest in Studio 80, nog meer dan normaal al het geval is. De club op het Rembrandtplein bestaat immers vijf jaar en iedere technoliefhebber lijkt daar een graantje van mee te willen pikken. Al helemaal op de zaterdagavond.

De line-up voor vanavond bestond uit niet minder dan tien deejays. Onder de ‘Voidd’-vlag maakte Toni Rios & De Man zonder Schaduw (met een ‘special B2B set’), Onur Özer, David Labeij, Ille Bitch, Wouter de Moor & Gideon Bouwens, Daniel Sanchez, Joey Daniel en Moritz hun opwachting. Omdat de nacht van elf tot tien duurde, was er tijd zat om flinke sets weg te geven. Hoewel Moritz aftrapte met een lekker, enigszins rustige, set van twee uur, werd hij al snel afgewisseld door Onur Özer, die een vier uur durende set weggaf van één tot vijf. Het belangrijkste deel van de nacht was daarmee van hem en hij maakte daar gretig gebruik van door zijn set van langzame ‘housy’ techno op te bouwen naar stevig beukende, maar nog steeds melodieuze techno.

In de andere zaal werd gedurende de avond gedacht aan diegene die iets rustigere, lichtere techhouse prefereerden. Het waren Ille Bitch, Wouter de Moor & Gideon Bouwens, Daniel Sanchez en Joey Daniel die daar het publiek vermaakte. Hoewel de scheiding, die in Studio 80 wel vaker zichtbaar is, ook gisteren aanwezig was, stoorde het geen moment. In de afgelopen vijf jaar heeft de ‘studio’ dermate veel ervaring opgedaan dat ze geen beginnersfouten meer maken.

Getuige van de reputatie van Studio 80 was sowieso de rij die voor de tent stond. Die stond er namelijk om twaalf, om twee en ook nog om vier uur. Daar de avond tot tien uur door mocht, wat een verademing is voor het Amsterdamse nachtleven, zorgde ervoor dat deze Voidd-avond ook prima gebruikt kon worden voor als after voor het Infinity Festival (in Almere) of het in het water gevallen Source Festival (in Utrecht). Maar ook Escape-gangers en bezoekers van omliggende clubs wisten hun weg na sluitingstijd wel te vinden naar Studio 80.

Eigenlijk was zaterdagavond dan ook de laatste echte feestnacht voor hun vijfjarige jubileum. Zondag was er nog wel een boottocht, overdag, maar de herinneringen zullen uitgaan naar alle avonden toelopend aan de zaterdagnacht en uiteraard die nacht zelf. Nadat Özer om vier uur namelijk de scepter overgaf aan David Labeij ging de avond namelijk steeds een tandje harder. Harder, sneller, innemender, intiemer en bovenal geïnspireerde. Niet de deejays, maar het publiek leek de smaak pas vroeger op de ochtend echt te pakken te hebben, wellicht wetende dat het feestje nog tot tien door zou duren en iedereen nog een lange weg te gaan zou hebben.

Studio 80 heeft zich met dit verjaardagfeestje wederom bevestigd als een van de stevigere technoclubs van Amsterdam. Was het nog niet duidelijk geworden de afgelopen vijf jaar, dan zal er na deze zaterdagavond geen twijfel meer over bestaan. Het wachten is op hun tienjarig bestaan, maar dat duurt nog vijf jaar.

Ondanks het feit dat het einde al vanaf het begin in zicht was had pop-up café DEP –  onder de Stadsschouwburg – al een behoorlijke reputatie opgebouwd in het Amsterdamse uitgaansleven. Afgelopen zaterdag was het dan toch echt zo ver, de stekker ging er definitief uit. DEP style.

Al vanaf het begin was het een gouden concept: een underground pop-up café op de locatie van het voormalige Café Cox, ingang in de Marnixstraat, naast de Stadsschouwburg. Op 18 februari jongstleden werd DEP geopend, vanwege de constant wisselende line-up niet echt in een hokje te plaatsen, maar altijd een forse rij voor de deur. Niet verwonderlijk met een capaciteit van slechts een paar honderd man, terwijl er voor deze laatste – bij voorbaat legendarische – avond een lijst met zevenhonderd namen was.

“Er staan vijftien dj’s geprogrammeerd vanavond”, legt Femke Dekker uit. Ze is de programmeur van DEP, maar staat vanaf vanavond dus eigenlijk op ‘straat’. “Ik ben blij dat ik alles heb kunnen programmeren wat ik wilde. De zestien weken bij DEP waren een grote speeltuin, in principe kon en mocht alles.” Mede door Femke en Vincent Vos, medeprogrammeur, maar niet te vergeten dj Wix en de mannen achter sneakershop Patta, kon DEP uitgroeien tot de plek waar zowel cd-presentaties en verjaardagen als clubnights en concerten gegeven kon worden. Met de Fabulous Shaker Boys achter de bar was de drank, die vele avonden rijkelijk vloeide, altijd goed verzorgd en voorradig.

Uiteraard vormt de laatste avond van DEP, kort voor dependance, geen uitzondering. Al vanaf het moment dat de deuren om tien uur open gaan staan de eerste enthousiastelingen voor de deur te trappelen. Als ze op de bonnefooi langs zouden komen hadden ze pech gehad; vandaag wordt een  – al veels te lange – gastenlijst gehanteerd waar geen naam van afgeweken wordt. De populariteit van het café, welke ook als club getypeerd kan worden, is ongekend groot na zo’n korte periode in het veelzijdige Amsterdamse uitgaansleven. Dat de avond van sluiting legendarisch zou worden was voorbestemd.

Naast dj’s als Parra, Fabergé en natuurlijk Wix passeerden de afgelopen drie dagen het gros van de dj’s die ooit in DEP hadden gedraaid de revue. Net als bij voorgaande evenementen werd er bij voorhand weinig informatie prijs gegeven over de avond zelf, de bedoeling was een ontmoetingsplek te creëren voor de underground, precies daar waar DEP zich wilde bevinden. “Iedere week een verrassing”, lacht Femke. “Ook al wisten mensen niet wat ze konden verwacht, toch was het iedere week vol. De verzameling van stijlen was onze kracht.”

Zowel beneden, dicht bij de dj en de bar, en boven, donkerder en anoniemer, staat de DEP vol. Creatievelingen, hipsters en nachtbrakers wisselen cocktails af met wodka, terwijl er geen twijfel over zal bestaan dat aanwezigheid hier al genoeg is. Gedanst wordt er niet, gepraat des te meer. De plek om te socializen met like-minded vrije geesten onder het genot van vernieuwende muziek en dure drank is vanzelfsprekend de plek om vanavond te zijn als die er morgen niet meer is.

De laatste avond van DEP zal onder betrokkenen nog wel even herinnert worden, diegene die het gemist hebben zullen enkel terug kunnen kijken op een gemiste kans. Maar positiever is het om te hopen op nieuwe initiatiefnemers. “Nu even niet”, zucht Femke. “Even wat anders.”

De laatste meidagen stonden voor de Melkweg in Amsterdam helemaal in het teken van Off-Centre, een nieuw, meerdaags festival voor elektronische muziek en andere kunstvormen. Naast dat het festival aandacht besteedt aan opkomende elektronische stromingen, was het donderdagavond de beurt aan een oude rot in het vak. The Field’s eerste release stamt alweer uit 2005 en na wat remixen van Gui Boratto’s – eveneens aanwezig op Off-Centre – ‘Hera’ en Tototronic’s ‘Macht es nicht selbst’ mag hij zichzelf tot de crème de la crème van de techno rekenen.

Met Sugarfactory als het toneel voor een meeslepend en diepgaande concert is de keus tussen deze en de tegenovergelegen Melkweg goed gemaakt. Intiemer en met een goede dansvloer, hoewel er meer meegedeind werd dan daadwerkelijk gedanst. ‘Neem een ladder mee, het kan wel eens diep gaan’, werd van tevoren al aangekondigd. De uitgedachte samples en mysterieuze grooves werken dermate hypnotiserend dat de synthpop van de Zweedse producer en techno artiest ook wel hypnohouse genoemd wordt. Live nog sterker dan op plaat.

De laatste plaat die the Field uitbracht, Yesterday and Today in 2009, werd zeer goed ontvangen, maar het was From Here We Go Sublime uit 2007 waarmee hij zijn minimalistische visie op de dancemuziek daadwerkelijk openbaarde. In Sugarfactory staat de man voorovergebogen met een pluk haar voor zijn ogen gebogen over zijn mengpaneel. De aanwezigheid van Battles-drummer John Stanier voert de luisteraars naar een andere dimensie, het samenspel met de twee gitaren voltooid de reis. Een liveoptreden van The Field is een ervaring waar alleen diegene die het meegemaakt hebben de kracht van kennen.