Na twee kostenloze edities kan het met de huidige cultuurbezuinigingen niet uitblijven: de organisatie van I Love Hiphop moet entree vragen. Het zal een aantal hiphopliefhebbers zeker thuis gehouden hebben, maar de aanwezigen die de 7,50 euro wel ophoesten krijgen daarvoor optredens van onder andere Extince en Saigon voor terug. De hoogtepunten van het evenement.

Afgelopen zaterdag was de derde keer dat Musicon, PIP en Stichting Aight samen het I Love Hiphop festival organiseerde. Een samenkomst van Hague HipHop, Jammin´ on Beat en Bomb The Planet die bij de twee eerdere edities voor geslaagde feestjes zorgden. Wist de organisatie in 2009 echter Jiggi Djé, Zwart Licht, Delinquent Habits én Black Milk gratis op het podium te zetten, dit jaar moest er 7,50 euro betaalt worden voor hiphoppers van enig formaat. Vorig jaar waren dat Sadat X en DuvelDuvel (eveneens gratis), op deze sombere zaterdag gaat de eer naar Extince en Saigon. De één een Nederlandse ´oude rot´, de ander een opkomend Amerikaanse talent dat net zijn eerste cd uit heeft.

Maar voordat het zover is, houdt de organisatie zich overdag aan het standaardrecept voor I Love Hiphop. Zo staat de Jammin´ On Beat stage in het teken van de crew battles en is er op de Raw stage ruimte voor lokaal talent uit het ´Wilde Westen´. Net als voorgaande jaren maakte daar artiesten als Regga en Zware Jongenz hun opwachting en tooide zij uiteraard een hele schare fans met zich mee. Laat Bomb The Planet een graffiti wall neerzetten en de breakdancers hun werk doen en het Haagse hiphopfeestje is compleet.

Het parkeerterrein van Bink36 komt echter pas echt los na zessen, als Fresku het podium betreedt. De eerste ´echt´ grote artiest pakt nog wat van de laatste zonnestralen mee en vermaakt het – voor het overgrote deel mannelijke – publiek met de nummers van zijn debuutalbum. Nadat Zware Jongenz vervolgens afsloten op het Raw podium, mogen de lokale talenten Mula en Vinny hun kunsten vertonen op het hoofdpodium. Eerstgenoemde warmt het publiek echter meer op voor de laatste, de prijswinnaar die eerder ook op Parkpop stond. Met een mix tussen relaxte reggae, een zwierige zang, maar keiharde beats, weet hij de handen in de lucht te krijgen. Eindelijk, want het duurt een behoorlijke tijd voor de stugge crowd een beetje los komt. Misschien toch niet ´straat´ genoeg voor het industriële I Love Hiphop.

Waarschijnlijk wachtten de zo´n 350 aanwezigen allemaal op de twee hekkensluiters van de avond: Extince en Saigon. Terwijl de een midden veertig is met een volledige carrière achter de rug, is de andere midden dertig en heeft net zijn eerste album uitgebracht. De Prins is het kunstje allerminst verleerd en bij zonsondergang laat hij zowel oude als relatief ´nieuwe´ hits horen, samengepakt in een medley die de hoogtepunten uit meer dan twintig jaar hiphop bevat. Ondanks dat de veteraan maar een half uurtje is gegund, knalt hij op verzoek op nog een volledige versie van Viervoeters en tot slot Grootheidswaan eruit. De Exter-O-Naldus bewijst op I Love Hiphop nog jaren mee te kunnen.

Hetzelfde is te hopen van de afsluiter van het festival: Saigon. Begin dit jaar bracht hij zijn eerste cd ´The Greatest Story Never Told´ uit. Net als deze cd wordt de rapper uit New York in Den Haag goed ontvangen. Hij knalt er direct in met een harde gangsterbeat; rauwe muziek die het publiek wel aanspreekt. Na z´n single en een 8-bit Mario-deuntje wisselt hij zijn set af met gevoelige nummers. Om vervolgens weer keihard de echte straatrat in zichzelf naar boven te halen.

Een klein uurtje later verlaat het publiek na een lange dag het parkeerterrein, nadeinend van het weergaloze afscheid dat Saigon heeft verzorgd. Geen schande om daarvoor te moeten betalen.

Twee weken nadat Ziggi Recado (voorheen enkel Ziggi) zijn nieuwe, naar zichzelf vernoemde, cd presenteerde in de hoofdstad, doet de Nederlandse reggaeartiest ook de Hofstad aan. Met zijn Green Tour bezorgd hij zijn reggaevibes door het hele land en ook de Hagenezen lusten daar wel pap van. Maar voordat de man van de avond zijn optreden maakt, was het eerst de beurt aan de ‘onbekende’ Sprawl en oudgediende Brainpower.

Hoewel de flyer geen moment verklapte dat Ziggi Recado pas tegen tienen zou beginnen en vanaf half negen (de aanvangstijd) het eerst de beurt is aan Sprawl en Brainpower, lijkt een aantal mensen in de zaal dat wel te weten. Of beter gezegd, een aantal mensen buiten de zaal. Helaas voor Sprawl, die op zich lekkere, lome reggaemuziek ten gehore brengt, is de zaal ten tijde van zijn optreden grotendeels leeg. Onverdiend, want met een kleine reggaescene is juist een optreden van een dermate onbekende artiest er een om te koesteren. Sprawl doet met zijn aandeel in de Green Tour dan ook waarvoor hij gekomen is en laat met zijn aanwezigheid weten dat reggae springlevend is. Meeslepende teksten en dansbare beats, maar weinig respons. Het wachten is op Ziggi Recado.

Ondanks zijn naam heeft ook Brainpower veel moeite met het publiek in het Paard. Een dag na de dertigste sterfdag van reggaegrootheid Bob Marley staat oudgediende Brainpower in het Paard om in naam van de Green Tour zijn ‘Brainpower in dub’-tracks te laten horen. Vorig jaar bracht de ‘Dansplaat’-MC een cd uit met dubversies van bestaande en nieuwe tracks, maar echt aangeslagen is deze nooit. Enigszins voorspelbaar dat er dus verbaasd wordt gereageerd op de aanwezigheid van de rapper. Maar geen hiphop vanavond, enkel een ‘Vierde Kaart’ in dub; minstens even lekker.

Je kan het namelijk altijd aan Brainpower overlaten om een strakke show neer te zetten. Terwijl de zaal langzaam volloopt – en menigeen ook weer zijn heen zocht – draait de mc samen met dj TLM een strakke show in elkaar. Entertainen kan je aan Gert-Jan overlaten. Hij draait al meer dan tien jaar mee in het vak en naast hiphop weet hij zich blijkbaar dus ook goed te redden in de reggae. Verandering van spijs doet eten, luidt het spreekwoord, en voor variatie zorgt Brainpower vanavond zeker.

Na een half uurtje Sprawl en een even zo lang optreden van Brainpower is het dan eindelijk tijd voor Ziggi Recado. Voor een reggaeartiest is ‘te laat’ komen niet meer dan logisch, maar het wordt een beetje lullig als de aankondiger van het aanwezige soundsystem iedereen mededeelt dat hij achter de coulissen gewoon nog even rustig een spliff zit te roken. Er moet wat achterblijven voor de verbeelding. Eenmaal on stage laat Ziggi echter niets over van deze verbeelding. Allesbehalve sloom of afwezig sleept hij de nu goed gevulde grote zaal van Paard telkens uit het dal, waar hij ze trouwens zelf naartoe geleid heeft.

Ziggi zet namelijk een lekkere show neer, maar wisselt veelvuldig uptempo nummers af met softe slowjams. Op het album een gouden combinatie, maar met een wat ‘moe’ en onwelwillend publiek erg gevaarlijk. Terwijl deze vrijwel stilstaat als Ziggi een rustig nummer opvoert, gaan ze volledig uit hun dak op een nummer als ‘Get out’ (de single). Het is dan ook lovenswaardig dat Ziggi Recado deze nummers niet schrapt uit de liveshow en vervangt met oude – bekendere – hits. Deze komen net zo makkelijk voorbij, wat iedereen even aan Ziggi’s roots herinnerd, maar vormen niet de overhand.

De Green Tour – groen in meerdere vormen van het woord – is namelijk Ziggi’s promotietour voor zijn nieuwe album. Een geprezen album, welke dezelfde positieve kritieken krijgt als zijn liveshows. Volkomen terecht, want een artiest die zijn publiek zowel mee kan slepen als voltallig kan laten springen, heeft iets speciaals in huis. Ziggi heeft dat. En iedereen in het Paard mag er van meegenieten. Met volle teugen.

Als de artiesten in een rolstoel zitten, maar toch swingen, wat mag je dan van het publiek – dat wel gewoon op twee benen staat – verwachten? Juist, dat ze nog harder dansen, mee juichen en losgaan. De leeftijd van het publiek was er afgelopen vrijdagavond niet naar in Paard, maar dat weerhoudt de Congolezen van Staff Benda Bilili er niet van een Afrikaans feestje te bouwen.

De drie touringcars voor de deur van Paard zijn zowaar een keer niet van de artiest zelf. Deze behoren toe aan de groep (semi-)bejaarden die binnen hun opwachting maakt. Een schril contrast met de in grote getale toegestroomde Afrikanen die hetzelfde concert die zondag in de Melkweg te Amsterdam zullen bezoeken. Maar wat zou het; de Congolese heren van Staff Benda Bilili komen niet naar Nederland om onderscheidt te maken, maar om ons kennis te laten maken met de sfeer op straat in Kinshasa.

Voor iedereen die de onmisbare documentaire Benda Bilili! over de gehandicapte Congolezen heeft gemist, een korte uitleg. Staff Benda Bilili is de band van Ricky Lickabu en Coco Ngambali, die zij samen met andere polioslachtoffers hebben opgericht omdat andere bands in de Congolese hoofdstad Kinshasa niet met de gehandicapten wilden samenwerken. Hun oefenruimte is een verwaarloosde dierentuin, waar zij al snel hun mix van rumba, old-school R&B en reggae in een Afrikaans jasje creëerden. Van de vier mannen in hun spectaculair gemodificeerde rolstoelen speelt slechts één een instrument (gitaar), de band bestaat verder uit straatkinderen of oud-kindsoldaten, waaronder Roger Landu. Hij is de smaakmakende, twintigjarige solist die een zelfgemaakt gitaarachtig instrumentje bespeelt, gemaakt van een blikje.

En die groep stond vrijdagavond op het podium in het Paard, te spelen voor een goed gevulde zaal vol blanke pensionado’s. Maar een minder feest was het daarom niet. Ook diegene die de Franse taal niet machtig waren, genoten met volle teugen; moeilijk stilstaan als de band in hun rolstoelen steeds harder gaan swingen. De heren wonnen niet voor niets de Artist Award op de World Music Expo twee jaar geleden. Hun Afrikaanse mix van verschillende stijlen is zowel opzwepend als meeslepend en geeft je als luisteraar automatisch een goed gevoel. Wie kan er nu geen sympathie opbrengen voor mannen die zoveel geleden hebben, maar hier doodleuk met een glimlach het podium op komen rijden en er pas anderhalf uur later weer vanaf gaan?

Gedurende hun show speelde ze voornamelijk nummers van hun debuutalbum ‘Très Très Fort’ (Heel Heel Sterk), die op zichzelf een goed beeld geven van de situatie waarin de heren verkeren. Teksten over leven op straat, hun ziekte en de situatie in één van de meest verscheurde landen in Afrika grijpen je – ook als je de tekst niet verstaat. Opzwepende nummers over de liefde en geluk in het leven laten je daarentegen weer opspringen en meedeinen. Ook de stijve vijftigplussers die met volle teugen genieten. We mogen de Belgische producent Vincent Kenis op onze blote knieën dankbaar zijn voor het ontdekken van deze weergaloze band. Het beeld van Congo is nog nooit zo rooskleurig geweest als na een avondje Staff Benda Bilili.

Speel een nummer van Bob Marley en je weet dat je als reggaeband het publiek voor je gewonnen heb. Africa Unite besloot afgelopen vrijdag in Supermarkt dat pas aan het eind van hun show te doen. Eerder was dan ook niet nodig; met hun eigen uptempo reggae-ska hadden zij de toeschouwers al vanaf de eerste noot ingepakt.

Dat er lang niet altijd veel betaald hoeft te worden voor een leuk concert, bewijst het concept van Supermarkt. Vrijdagavond kan je voorin de kroeg lekker wat staan drinken met wat leuke muziek op de achtergrond, tot de klok tien uur slaat. Zodra een band het podium betreedt kan je bij de ingang nog altijd rustig blijven staan, maar achterin – bij het podium – wordt vanavond dat moment steevast gedanst. Afgelopen vrijdag was dat niet anders, toen Africa Unite geboekt stond. Italianen die reggae maken; ze spreken een universele taal.

Verstaanbaar waren de heren uit Zuid-Europa namelijk nauwelijks. Wellicht wel voor de in grote getale aanwezige buitenlandse aanhoorders, maar voor de gemiddelde Nederlander zal het vloeiende Italiaans als een grote woordenbrij klinken. Geen nadeel, allerminst. Africa Unite vergezeld hun – waarschijnlijk – diepgaande teksten vol protest, ongelijkheid en gelijkwaardigheid namelijk met heerlijk meeslepende reggaebeats. Soms heerlijk roots, maar veelal in combinatie met wat uptempo ska. Probeer dan nog maar eens stil te staan.

Dat deed het publiek in Supermarkt vrijdagavond dan ook niet. Terwijl de kleine en gedrongen zanger verdwaasd uit zijn ogen kijkt en de bassist stoïcijns voor zich uit blijft staren, produceren ze een herkenbaar reggae-geluid. Stop nog even een hyperactieve percussionist en een apart uitziende toetsenist in je band en ook de show op het podium is compleet. Het waren natuurlijk de lichaamslange dreads van de bebaarde zanger die het meest overtuigde, het plaatje is compleet.

De uit Turijn afkomstige reggaeband draait ondertussen al dertig jaar mee en heeft meer dan tien albums op zijn naam staan. Vernoemd naar het bekende nummer van Bob Marley heeft Africa Unite ook goed geluisterd naar de grootheid. Op geen enkele vergelijkbaar, maar tegelijkertijd uit hetzelfde ijzer gesmeden. In een andere tijd, op een ander continent, maar met dezelfde boodschap van liefde en samenhorigheid. Of de teksten daar ook daadwerkelijk over gingen blijft gissen, maar zolang ze de halve Supermarkt aan het dansen krijgen wordt daar ook niet over geklaagd.

Met een uurtje zat het concert van Africa Unite er weer op. Pas tijdens het toegift, dat gegeven werd zonder dat iemand daar ook maar om vroeg, dan wel schreeuwde, waagde de Italianen aan een klassieker van Bob. Ze trapte niet de te makkelijk deur in door Africa Unite te spelen, maar sleepte het publiek wel weer mee naar lang vervlogen tijden. Zolang deze mannen dit soort opzwepende concerten gratis kunnen geven in een kroeg op de Grote Markt lijkt het met reggae in de Hofstad wel goed te zitten.

In Amsterdam kwam hij het podium op in een bontjas, Den Haag moest het doen met een roze trainingspak. Eén ding was in ieder geval al vanaf het begin duidelijk; aan het eind van de avond staat Kleine Viezerik sowieso zonder shirt op het podium. Zo ook deze zaterdagavond in Paard, waar KV wederom een harde show weggaf.

Het is moeilijk te geloven dat Kleine Viezerik pas eind vorig jaar met zijn debuutalbum ‘NZIEDEBOY’ de Nederlandstalige hiphop kwam veroveren. Natuurlijk was de Amsterdammer al wel langer bezig, maar niet eerder deed hij een clubtour. Waarschijnlijk had hij zelf ook niet verwacht dat hij de afsluiter van het ‘Dag in de Branding’-festival zou zijn. Een beetje buitenstaander was hij dan ook wel, maar dat mocht de pret in Paard – zowel voor jong als oud – niet drukken.

Gedurende de dag stonden optredens van Slagwerk Den Haag, Anaïs Nin, Ghalia Benali, het Residentie Orkest en tot slot Kleine Viezerik op het programma. Een aantal aanwezigen heeft overduidelijk gebruik gemaakt van de mogelijk met een passe-partout ook de slotact te bezoeken, waarschijnlijk nietsvermoedend en nieuwsgierig. Dat het optreden van de volgetatoeërde niet ‘in het rijtje’ zou passen maakte echter niemand wat uit. Met KV op het podium krijg je naast een concert ook een halve cabaretshow en zaterdag was de rapper zelfs niet te beroerd om er een gezellig ‘kinderfeestje’ van te maken.

Het voorprogramma en de support werden verzorgd door Abou, Vinny, Vette Buit en H3C dj’s. Stuk voor stuk artiesten die op het podium in de schaduw van Kleine Viezerik staan, maar er wel voor zorgen dat het een complete show wordt. Een rapper die in zijn eentje optreedt pleegt immers zelfmoord voor zijn straatwaarde. Een crew hoort erbij. Maar KV blijft het stralende middelpunt on stage, al was het alleen maar vanwege zijn collectie glimmende armbanden en kettingen. Oh, en zijn onmiskenbare grill uiteraard. Het bling-bling plaatje is compleet.

Kleine Viezerik speelt in de Kleine Zaal van Paard binnen drie kwartier zijn debuutalbum erdoorheen. Een vrij korte show om als compleet concert aan te duiden, maar veel meer mag van zijn repertoire niet verwacht worden. Door de energie die hij in zijn optreden weet te leggen, in combinatie met schunnige grapjes en treffende observaties, maakt de lengte echter niet uit. Nummer na nummer pompen de beats de zaal in, terwijl KV er vlekkeloos op rapt. Terwijl in andere zalen de rapper nog wel eens overstemt wordt door de muziek, is daar in de kleine zaal helemaal geen sprake van. Kraakhelder, verstaanbaar en meeslepend voert Kleine Viezerik zijn ‘mooie meiden’ en ‘snelle jongens’ mee naar zijn leven in Amsterdam. Het zal de Hagenezen worst weten waar KV vandaan komt; zijn teksten spreken voor zich.

Na zijn grote hit – meer dan 250.000 hits op YouTube – en eerste single ‘Meisje Luister’ veranderd de show plotsklaps in een soort kinderfeestje. Dat overfanatieke fans het (te) lage podium opklimmen gebeurt vaker, maar zelden nodigt een artiest vervolgens twee jongens die bij lange na nog geen tatoeage mogen laten zetten op het podium uit om mee te rappen. Een gezellige chaos in het gevolg als zijn laatste banger ‘Tattoo Boyz’ ingezet wordt. Uiteindelijk ontbloot en pronkend met meer kettingen en zijn tatoeages laat KV het publiek voldaan achter. Op z’n Haags.