Triomferen zou de Amersfoortse rapper Jiggy Dje zeker doen in de Meester, afgelopen zaterdag. Gesteund door zijn rechterhand Spacekees en de leden van zijn Amersfoortse Coöperatie, waaronder Wudstick, Diggy Dex en Hux B, gaf de ‘keyzer punchline’ een spektakel weg. Opgewarmd door de Almeerse mannen van Robotix kwam het schare publiek praktische de hele show los van de grond.

Behoorlijk wat later dan gepland, betraden de Robotix rappers Professor Funkovski en Miek het donkere podium van de Meester. Lichten lijken de heren het minst te gebruiken; het past prima bij hun duistere beats en monotone manier van rappen. Hoewel het geluid niet optimaal was, waardoor de beats de vocalen af en toe wegklapte, kregen de Almeerders genoeg aandacht voor hun nieuwe release ‘Dynamiek’. Ze gaven een goede show weg, waarbij hun politiek doorladen tekst hopelijk écht bij het publiek doordrong. Ondanks een onderbezetting – helaas was October Chabliski afwezig – vormde ze een goede opwarmer voor de hoofdact van de avond: Jiggy Djezus.

Met een eigen geluidsman zorgde de Amersfoortse hiphop trots er voor dat geluidsproblemen zich bij hun niet voor zouden doen. Dat mocht ook wel met het grote aantal backup vocals wat er vanavond aanwezig was. Naast Jiggy’s rechterhand Spacekees had hij ook de voltallige DAC (De Amersfoortse Coöperatie) opstelling meegenomen. En wanneer zowel de twee hierboven genoemde heren, naast Wudstick, Diggy Dex en Hux B, een microfoon in hun handen hebben, dan staat dat garant voor een feestje.

Als echte showman is Jiggy niet van het podium af te slaan. Samen met een collega rappers, gelijk ook vrienden, bouwt hij zowel on- als offstage een feestje. Gesprongen zal er worden, al was het alleen al om een glaasje zelf meegebrachte Hennesy Cognac te bemachtigen. Met nummers van zowel zijn nieuwste album ‘De Ark de Triomf’ als van zijn eerste album ‘Noah’s Ark’ en nummers die hij gedaan heeft met zowel DAC als Kohfie Konnect, weet Jiggy een vlekkeloze show neer te zetten. Wanneer de Almeerse Raymzter ook nog eens tussendoor het podium betreed om een verse te spitten op het nummer ‘Keihard’ weet het publiek, dat eveneens laat was, dat het een harde avond ging worden.

Met zijn uitstekende gevoel voor punchlines en de manier waarop hij met het publiek speelt, staat een show van Jiggy Dje garant voor een goede avond. Met nog meer Amersfoorders op het podium en zo wel een Almeers voor- als ‘gast’-optreden, weet je dat met hoofdpijn naar huis gaat. Een goede hoofdpijn, dat wel.

Terwijl buiten de regen met bakken uit de lucht viel, was het binnen een onweersbui van jewelste. De Meester was afgelopen vrijdag wederom het toneel voor Fatbeats, de opvolger van de hiphopavond Drumpatroon. Waren bij de vorige editie slechts een handjevol mensen aanwezig toen M.O. & Brakko optraden, nu stond de zaal goed vol bij het optreden van Zwart Licht. Hiphop leeft weer in de Meester.

Diegene wie het slechte weer trotseerden, wat er aan het begin van de avond vrij weinig waren, werden opgewarmd door de Drumpatroon DJ’s. Het leek wel of het aanwezige publiek wist dat de hoofdact van de avond pas na anderhalf uur aan zou treden, want echt gebounced werd er op de hiphopklassiekers en boombaptracks van de DJ’s niet. Hoe anders was dit toen de instrumentale helft van Zwart Licht, de 22-jarige Hayzee, zijn beats inzette en de zaal tot springen maande. Zijn lyrische wederhelft, de jaar jongere Akwasi, werd bijgestaan door de nog jongere MC Leeroy, die het duo uit de Bijlmer bij ieder liveoptreden bijstaat.

Uiteraard pompte het grootste deel van hun debuutalbum Bliksemschicht uit de speakers, tot groot genoegen van het publiek. Naast de vele tieners met petjes, waren er ook genoeg twintigers te vinden die van de goede hiphopavond genoten; de meerderheid uitgerust met sneakers, daar het een gratis drankje opleverde. Vrijwel ieder nummer dat ingezet werd, werd ontvangen met luid gejuich, gespring en de nodige pits. Als de heren ook nog aankondigen eerder voor het eerste gestagedived te hebben en dit graag willen herhalen, staat het publiek daar meer dan open voor.

Hoewel na de dertigste keer Zwart Licht en Bliksemschicht roepen de boodschap wel duidelijk is, lijkt het publiek er geen genoeg van te krijgen. Herhaling lijkt de perfecte manier om het publiek op te hypen en de drie-eenheid is dan ook heer en meester op het podium. Ze zijn zelfs zo zelfverzekerd dat ze voor het afsluitende nummer ‘Vanaf nu’ de halve zaal het podium op roepen. Met meer meezingers on- dan offstage besluit de Meester na iets meer dan een uur in verband met de veiligheid een eind te maken aan het optreden en het podium klaar te maken voor de welbekende DJ TLM.

Wat begon als een niet veelbelovende avond in een wederom slecht gevulde Meester eindigde met een pompend optreden waar de meerheid van het publiek bezweet van terugkwam. Dat de organisatie naderhand de overgebleven aanwezigen een korte instructie ‘hiphop voor dummies’ moest geven omdat de zaal bij het optreden van TLM net zo hard weer leegliep en zij dit geen teken van respect vonden nam iedereen maar voor lief. Zij hadden genoten van de hoofdact en het voorprogramma noch de afsluiter kon ze blijkbaar weinig boeien. Zwart Licht bracht tenminste licht in de duistere hiphopscène van Almere.

Hoewel beide heren brak op het podium verschenen, straalde hun enthousiasme eraf. De winnaars van de Grote Prijs van Nederland hebben namelijk nieuwe tracks, een goed lopende show en zijn niet vies van een beetje hypen.

Nadat de Drumpatroon-dj’s het publiek al hadden warm gemaakt voor échte hiphop, was de mensenstroom een beetje op gang gekomen en stond de Esplanade al aardig vol toen de eerste live-act aanving.

Nog steeds was het publiek de regen bespaard gebleven, maar ondanks verwoede pogingen van Kleine Jay ging de zon niet schijnen. Het drukte de pret niet; bij Cartes ging de blouse uit en ook het publiek kreeg het steeds warmer van het springen en schreeuwen. Eén ding is namelijk zeker: bij een optreden van de hiphoppers uit zuiden van het land (Den Bosch) is stilstaan of niet reageren verboden. Ze verblijdde daarom het Almeerse publiek na hun thuisstad en het Belgische Aalst als derde op een rijtje gloednieuwe tracks – van hun nieuwe album – en een spetterende show.

Niet geheel verwonderlijk kregen de heren in plaats van het eerder afgesproken half uurtje, bijna een volledig uur om hun kunsten te vertonen. De vrijheid van de programmering. Terwijl het bier steeds rijkelijker ging vloeien en de eerste wietbladeren de lucht in gingen, bleven deze rasartiesten op het publiek inspelen en een toffe show neerzetten. Brak of niet, gefeest werd er dus al vroeg op het 3VOOR12-podium.

De aftrap moeten geven voor een festival is altijd lastig, zeker als dit het Bevrijdingsfestival in Almere betreft. Het weer zat niet mee – bewolkt en druilerig – en ook de opkomst was rond het middaguur mager te noemen. Maar het deerde de heren van Drumpatroon niet; zij kwamen om een feestje voor de vrijheid op het 3VOOR12-podium te vieren en deden dat daarom overtuigend.

Voor deze heugelijke dag waren drie leden van de Drumpatroon-crew achter de draaitafels te vinden: De D, Stefanovici en Snef. Het heerschap trakteerde het handjevol toeschouwers, echte hiphop-diehards en een aantal kinderen die al voor het grote podium stonden te wachten op Dio & The Partysquad, op knalharde beats, rhyms en tracks. Zowel bekende als minder bekende hiphopplaten kwamen voorbij, het succesvolle recept van Drumpatroon. Hoewel de heren het jammer vonden om zo vroeg te moeten draaien, waren ze toch blij om uitgenodigd te zijn.

“Het is altijd leuk om te draaien en we hadden niet veel keuze, omdat we in plaats van een andere act zijn gekomen,” biecht De D op, “Een ander tijdstip was leuker geweest en dan hadden we ook meer publiek gehad, maar we doen het voor de vrijheid.” De overige heren zijn het unaniem met hem eens, waar het niet dat het Snef weinig uitmaakt. “We komen ons ding doen en dat vinden we leuk,” aldus de dj.

Uiteraard hebben de heren alledrie ook zelf een bepaald beeld van het concept vrijheid. “Doen waar je zin in heb, zonder daarmee overlast te veroorzaken of andere pijn te doen,” aldus Stefanovici, die toegeeft normaliter op dit tijdstip nog te slapen. “Dat er voor iedereen die van hiphop houdt – maar ook andere genres natuurlijk – wat te doen is in Almere,” dat is vrijheid volgens Snef. De D geef tenslotte nog zijn eigen betekenis van vrijheid: “Bier drinken in het centrum en vrij tegen een boom aan kunnen plassen, zoals de dieren ook doen.”

Wanneer een avond in het teken staat van reggae, sla je als organisator enigszins de plank mis door een brassband uit te nodigen die dancehall en reggaeton speelt. Als je daarna de daadwerkelijke reggae-act slechts een derde van de tijd op laat treden en die act ook nog eens onderbroken wordt door een beatboxer en een rapper, dan past dit niet echt in het plaatje. Dit was het geval in Trapnotov afgelopen vrijdag.

Al vanaf negen uur stonden de heren van Q-plus op de drums te rammen voor een aantal mensen dat op twee handen te tellen was. Erg jammer dat zo’n zomerse en opzwepende band in een klein en bedrukt zaaltje staat, zeker met publiek dat geen voet verzet. Nu mag de blaam niet volledig bij het publiek gelegd worden: wanneer een zanger zich enkel tot zijn eigen band richt en nota bene naast het podium staat, dan gaat er toch iets fout. De rumbaklanken die de band verspreidde leken meer uit een oefensessie in Trapnotov’s oefenkelders ontsprongen. Het is een blijft een jongerencentrum en het optreden van Q-plus bewees dat eens te meer.

Dat de organisatie het concept van een reggaeavond niet volledig verkeerd had begrepen bleek uit de boeking van de reggaeband District Lyons. Hoewel pas twee dagen voor het eigenlijke optreden geboekt – en al niet beschikkend over een al te breed repertoire – hadden de heren niet veel tijd om zich voor te bereiden.
,,Een beetje rare gang van zaken”, aldus manager (en rapper) Iyobel, ,,Wij brengen een mix van reggae, dancehall, brass en salsa, waar onze drummer zijn oorsprong in vindt. Een half uurtje lekkere muziek dus.”
De District Lyons maakten deze belofte zeker waar, maar wel door het optreden een andere invulling te geven dan verwacht.

Na een korte jamsessie, waarbij de band enigszins uit de maat liep, betrad de zanger het podium om meteen maar een lofzang voor wietgebruik, genaamd ‘Sweet Sensemillia’, de zaal in te gooien. De toon was gezet. Hoewel District Lyons dus leuke reggae maakt, zijn ze een dertien in een dozijn reggaeband. Op de een of andere manier komen nummers over onderdrukking, discriminatie, afzetten tegen de maatschappij – Burn Babylon! – en het aanprijzen van wietgebruik toch een beetje gemaakt en gejat over. Zeker als je bedenkt dat het publiek met name bestond uit familie, vrienden en broertjes en/of zusjes. Deze komen wel in beweging, maar veel meer dan een kluitje in het midden van de zaal werd het niet.

Het optreden van zijn band werd door rapper Iyobel ook nog eens gebruikt om zijn eigen talent te laten zien. Begeleid door beatboxer Hurricane rapte hij er, tussen het optreden door, lustig op los. Veel raakvlak had het niet, maar vermakelijk was het wel. De District Lyons sloten de avond af met het nummer ‘Rebel for Life’, gespeeld op een wel heel bekend deuntje van een reggaelegende. Met hooguit twintig man publiek, een optreden dat totaal niet in het plaatje reggae paste en als afsluiter een band die onderbroken werd door een rapoptreden was de avond in Trapnotov niet echt goed georganiseerd te noemen. Het is en blijft een jongerencentrum, helaas geen poppodium.