Z´n derde album, vernoemd naar zichzelf. Ziggi Recado heeft een ander, gevarieerder geluid gevonden en dat bevalt hem wel. Onlangs presenteerde hij in een goed gevulde Melkweg zijn nieuwe album: Ziggi Recado. Een prima cd voor thuis, maar live laat Ziggi zien wederom het grote reggaetalent van Nederland te zijn. 3VOOR12/Amsterdam sprak na afloop met hem over zijn nieuwste kindje.

Vijf jaar na je succesvolle debuut So Much Reasons breng je nu je derde album Ziggi Recado uit, vernoemd naar jezelf. Tussendoor kwam In Transit, tourde je met Gentleman en veranderde je naam. Wat heeft dit allemaal betekent voor het geluid van Ziggi Recado?

“Ten tijde van So Much Reasons begon ik net met muziek, had een beetje succes en werd er met name op de reggaenummers heel positief gereageerd. Ook internationaal werd ik enthousiast ontvangen en zo werd ik volledig in de reggaewereld getrokken. Na twee jaar touren ging ik bij mezelf te rade, en hoewel ik de reggae-scene heel cool vind, hou ik van zoveel meer. Ik leerde natuurlijk ook de industrie beter kennen en bedacht toen een mix te maken; zo kan ik onderscheidend zijn en m’n hoofd boven het maaiveld uitsteken. Daarom heeft dit nieuwe album zoveel verschillende invloeden, van hiphop via dancehall en reggae tot jazz. Het is zowel een persoonlijke als een muzikale ommezwaai geworden.”

Maar échte reggae-fans hoeven niet betreurd te zijn: Ziggi heeft ook nog gewoon vastgehouden aan zijn oude roots en brengt op Ziggi Recado nog genoeg échte reggae-nummers.

De eerste single is Get Out – een up-tempo  nummer over relatieproblemen – en je album zit vol gevoelige, diepgaande nummers. Wil je daar een (persoonlijk) verhaal mee vertellen of zijn het zaken die je gewoon bezighouden?

“Het album is sowieso meer ‘mij’ geworden, persoonlijker. Bij Get Out – het meest up-tempo nummer van het album – wilde ik een serieus onderwerp bespreken zonder zwaar over te komen en mensen te bedroeft te maken. Ik heb het nummer eigenlijk gebruikt om te laten zien hoe verschillend ik kan zijn; een diepe tekst op een vrolijk nummer. Het is het commercieel meest aantrekkelijke nummer van het album, maar tegelijkertijd ook tekenend.”

Je speelt op je nieuwe album met verschillende invloeden die we eerder nog niet hoorde op een Ziggi-album. Zo ga je van een soulvolle reggae track als Real Talk naar een door dancehall beïnvloede New Day. Hoe heb je toch één lijn op het album weten te volgen?

“De lijn in het album is gebleven omdat ik deze in anderhalve maand heb opgenomen. Ik probeerde juist om veel verschillende stijlen te combineren en dat op een zo natuurlijk mogelijke manier te doen. Dat is gelukt omdat ik iedere dag aan het opnemen was en in één vibe zat. Andere albums bestonden uit nummers die makkelijk een jaar oud waren, gecombineerd met tracks die ik de dag ervoor had geschreven. Een groot verschil. Misschien voor de luisteraar niet, maar ik kon daar overduidelijk een verschil in ontwikkeling in horen.”

Het aantal artiesten, producers en aanverwanten waarmee je samen heb gewerkt op Ziggi Recado is divers. Hoe was het om al die verschillende invloeden te mixen?

“Eveneens heel goed. Zij vulden mij precies aan op de plekken waar dat nodig was en waar ik wat miste. Er zitten ook een aantal buitenlandse producers tussen, zoals K-Salaam & Beatnick uit Amerika, Curtis Lynch uit Engeland en Special Delivery uit Frankrijk. Samen met Soul Searchin’ maken zij dat Ziggi Recado echt iets speciaals geeft.”

Iets in de naam Berlin Underground doet vermoeden dat je dj’s en bijbehorende beats, basloopjes en climaxen mag verwachten die teruggaan naar langvervlogen tijden van de oude Tresor en Berghain. Was dit een jaar geleden misschien nog het geval, organisator Vrijbuiters gooide het afgelopen zaterdag over een andere boeg.
De namen hadden ze nog – enigszins – maar de invulling was toch echt niet meer ondergronds te noemen.

Naar gebruikelijk vond er afgelopen zaterdag weer een Vrijbuiters go Berlin Underground plaats in Studio-K. Een vast recept op bijvoorbeeld ADE, maar daarbuiten ook uitgegroeid tot een populair indoor festival. Maar waar eerdere edities met name populair waren onder liefhebbers van de harde Berlijnse stijl die in de vorige eeuw is ontwikkeld, was het gros van de bezoekers nu van het kaliber ‘zien en gezien worden’. Het is de muziek niet te goede gekomen.

Namen stonden er wel weer op deze laatste editie van Berlin Underground. Draaide in de ‘kleine zaal’ achtereenvolgens Reiss, Shed, Freddy Spool en ten slotte Sandrien, in de grote zaal was ruimte gemaakt voor onder andere Pep, Marco Fürstenberg, Roman Lindau en Jan Kreuger. Allen was een set van twee tot drie uur gegund, zodat ze ook allemaal de kans kregen een goed opgebouwde set neer te zetten. De afsluiters daargelaten kwam daar veelal weinig van terecht. Shed deed zijn naam eer aan door er werkelijk een rotzooitje van te maken met een mix tussen techno, dubtechno en alles wat tussen techno en dubstep in zit.

De scheidslijn met het aan immer aan populariteit winnende dubstep was dan ook vaag zaterdagnacht. Nooit geweten dat ook dit genre is geëvolueerd in de krachten van de Berlijnse technotempels. In combinatie met de nodige house-invloeden is de charme en kracht van Berlin Underground weggevaagd; snoeiharde techno zoals het door onze oosterburen bedoeld was. Freddy Spool en Reiss zette beide een aardige techhouse set neer met herkenbare invloeden, maar maakten het over het algemeen –  net als de andere –  niet al te moeilijk voor de toehoorders.

Echt moeilijk leken de jonge bezoekers van deze Berlin Underground ook niet te hebben met de ‘easy going’-beats die voorbij kwamen. Gelukkig stoorde deze ze ook niet in hun gesprek, want tot een uur of vier leek deze editie eerder een staande receptie. Weinig dansen, veel praten. Af en toe de heupen bewegen en een biertje drinken, maar verder lekker in elkaars oor schreeuwen. Nu is het wetenschappelijk bewezen dat Nederlanders het meest asociale publiek zijn tijdens concerten – wij produceren het meeste geluid als publiek ter wereld – maar ook techno dj’s hebben tegenwoordig moeite boven de hoogstwaarschijnlijk boeiende gesprekken heen te komen. Hipperdehippe en overdressed scholieren bevolkte de dansvloer, wachtend op een shooter, en een partypic, van een bekend drankmerk.

Voor de echte liefhebbers die op zondag niet in het Vondelpark hoefden te liggen draaide om zeven uur gelukkig Sandrien nog een behoorlijke set weg. In de grote zaal ging het gedurende de nacht best aardig, maar de intentie waarmee het gros van het publiek neergestreken was in Studio-K maakte dansen er niet vermakelijker op. Het tij is gekeerd bij Vrijbuiters go Berlin Undergrond en na zaterdagavond mag je het overpopulaire feest dan ook echt niet meer ondergronds noemen.

Hiphopportal Puna is vijf jaar en viert dit op deze doordeweekse woensdag in Paradiso met een marathon aan de beste Nederhop die het land op dit moment te bieden heeft. Een verjaardag met een missie dus: 2011 wordt het jaar van de definitieve doorbraak van de vaderlandse hiphop.

Avonden waarop zoveel verschillende Nederlandstalige hiphopartiesten op één podium staan zijn tegenwoordig zeldzaam. Naast labels als Top Notch en Noah’s Ark zijn er weinig artiesten die een zaal als Paradiso zo los krijgen als de groep mannen die Puna verzameld heeft. De deuren van de poptempel gingen al om zeven uur open en nog geen uur later is het al duidelijk dat het een mooie lange avond gaat worden.

De acht geboekte acts krijgen ieder een dikke twintig minuten om te laten zien wat ze in huis hebben. Logischerwijs krijgen optredens die uit meerdere losse groepen bestaan wat meer tijd, maar de beperkte duur is alsnog een garantie voor enkel bangers.

Deze man heeft de opdracht gekregen om de zaal op te warmen. Kleine Jay start alleen vanavond. Zijn teksten zijn redelijk goed te verstaan en hij brengt ze met veel energie. Het lukt bij het derde nummer om een deel van de zaal mee te krijgen, maar ondanks dat de zaal al vrij vol is valt er niet meer uit te halen.

Twee opgeschoren rauwdouwers met zonnebrillen en tatoeages; RB Djan en zijn broer, Flex, maken direct een statement aan het begin van de avond. Van de artiesten die Puna geboekt heeft vormen zij toch het rafelrandje. Met zijn harde THC-style zorgt RB DJan in ieder geval ervoor dat iedereen in Paradiso wakker is. Het blijkt achteraf het kortste optreden van de avond, maar dankzij de aantrekkingskracht van de twee mannen op het podium weet iedereen direct weer waar Amsterdam, Puna en RB Djan voor staan.

Als er twee jongens met baseballcaps en bijpassende jacks het podium opkomen, weet je dat de Bijlmer aanwezig is. M.O. & Brakko zijn de eerste twee van de coöperatie SamenSterk en een vaste kracht als je wilt dat je feest losgaat. Langzaamaan komt er wat beweging in de zaal, maar aan het eind van deze ‘lange’ show blijkt dat vanzelfsprekend. Eerst is het nog de beurt aan Tastic, afkomstig uit Alphen aan de Rijn. Amsterdam zou Amsterdam niet zijn om hem niet hartelijk welkom te heten, maar het gaat toch altijd wat minder uitbundig dan wanneer het om stadsgenoten gaat. Dat ervaart tenminste Tastic, die behalve zijn hit ‘Gaatiedatzegge’ eigenlijk weinig weet te beroeren.

Hoe anders is het als Dret & Krulle op het podium staan. Ondertussen heeft een grote Bijlmer-schare zich naar het podium begeven en dan laten de twee mannen zien dat er maar één Dret & Krulle bestaat. D. Lippsvergezeld hen om Amsterdam West te representeren. Voor het eerst op de avond, zo’n anderhalf uur onderweg, gaat het dak van Paradiso.

De nieuwe garde van de Nederlandse hiphop lijkt er een hobby van te hebben gemaakt om met jas aan op het podium te verschijnen. Niemand overtreft echter Kleine Viezerik, KV, die goed naar Rick Ross heeft gekeken en doodleuk een bontjas aantrekt. Na een energiek en boeiend optreden moet hij toegeven het toch wel erg warm te hebben en zich af te vragen ‘waarom die dikzak dit in vredesnaam aantrekt’. Het staat KV echter goed en iedereen was er natuurlijk al vanuit gegaan dat de jas sowieso uit zou gaan voor het nummer ‘Tattoo Boyz’. Na uiteraard ‘Meisje Luister’ niet te overgeslagen te hebben (en nog even een nieuw nummer ten gehore te hebben gebracht), geeft hij het stokje door aan de rapper uit Eindhoven: Fresku.

Wat later op de avond en wat drank verder weet Fresku vanaf het eerste moment de zaal mee te krijgen. Zijn harde beats met diepe teksten eroverheen blijven steken en zorgen dat de Paradiso wederom knalt. Blijkbaar is het een Eindhoven’s gebruik om er even een lekker hardcorenummer doorheen te gooien, getiteld ‘Naaldhakken op ’t dak’. Fresku beseft zelf heel goed dat hij maar twintig minuutjes gekregen heeft en knalt er dus enkel harde tracks uit. Een wijs besluit, want de volgende act zal moeite hebben het tempo meteen op te pakken.

Boef en de Gelogeerde Aap (Tilburg) en Zo Moeilijk (Nijmegen) mogen de Zwollenaren voorgaan. De twee acts vormen eigenlijk gewoon het voorprogramma van de Fakkelbrigade. Ze kunnen zich wel voordoen als één, maar er is een duidelijke hiërarchie. De kwaliteit is hoog, maar toch lukt het voornamelijk de laatste groep om echt de zaal in hun flow mee te krijgen. Dit is te merken bij ‘gouwe ouwe’ Opgezwolle-nummers als Verre Oosten, pakkende rhymes van Hoedenplank en Sticks’ afsluiter Tijgers en Draken. Statement of niet, het contrast kan niet groter. Typhoon’s broer O-Dog, staat net als vorige maand bij TopNotch de mannen te vergezellen en de zaal tussen de nummers door te entertainen.

De eenmalige reünie van broers Hef, A’donis/Adje en Crooks brengt Hoogvliet en IJburg vanavond bij elkaar. Nu Hef als individuele artiest meer bekenheid heeft verworven en Adje samen met Reverse en Jawson/JayH goed op weg is, is het een leuk extraatje op een avond als deze om de mannen samen op het podium te zien. Toch reageert het publiek niet helemaal zoals verwacht bij een reünie. Het blijft wat matjes, waardoor je je afvraagt of dit het hoogtepunt van de avond moest zijn. Nadat Hef zich bij Noah’s Ark aansloot maakte hij kort daarna bekend dat hij ook zijn eigen label zou opzetten, met Crooks en Killah Keezy aan zijn zijde. In het kader hiervan brengt hij vanavond als afsluiter nog een paar tracks met Team Vieze.

Na afloop van de drie broers kondigt host Andrew Makkinga aan dat het feest nog niet klaar is. Dit was te verwachten, aangezien Leeroy, Akwasi en Hayzee al meerdere malen gespot werden in de zaal. Zwart Licht mag het verjaardagsfeestje van Puna afsluiten. Met zowel nummers van hun album Bliksemschicht als No Juju vliegen bekers en water door de lucht en later ook Akwasi zelf. Het is elke keer opnieuw onvoorstelbaar hoe het deze mannen lukt om zoveel energie vrij te krijgen in de zaal.

De avond liet een duidelijk verschil zien welke acts ‘aan’ waren en welke meer moeite hadden om de crowd mee te krijgen. Desalniettemin is door Puna met trots de nieuwe garde gepresenteerd, al lijken de oudegedienden van Opgezwolle zowaar even de kar te trekken. In wat ‘opkomst van het nieuwe regime’ wordt genoemd, komt deze oudste act met hun eigen oude nummers en gaat de zaal daar het meest op los. Er is dus nog altijd een hang – ook onder de jongeren – naar de harde hiphop van de ‘oude garde’. De enige conclusie van de avond voor dit hiphopblog met een half miljoen bezoekers per maand: “Puna is de baas, echte mannen weten het”. Het galmt de hele avond door in de Paradiso. Die boodschap is duidelijk.