Dubbel en dwars uitverkocht, terwijl de voorstelling plaatsvindt in de oude zaal. Tegelijkertijd zit er slechts een handjevol toeschouwers in de Max. Een verkeerde inschatting van de Melkweg, maar dat zal Phife Dawg van A Tribe Called Quest weinig uitmaken. Na de film ‘Beats, Rhymes & Life: The Travels of A Tribe Called Quest’ blaast hij met hun hiphop klassiekers het dak eraf. De tweede dag van Play heeft een hoogtepunt te pakken.
De geschiedenis van A Tribe Called Quest hoeven we hier natuurlijk niet uit de doeken te doen. Wie daar immers niet bekend mee is, moet zelf maar de DVD van ‘Beats, Rhymes & Life: The Travels of A Tribe Called Quest’ kopen. De film over het ontstaan, de ondergang en de wederopstanding van een van de meest invloedrijke hiphop groepen uit de begindagen van het genre geeft daar een overduidelijk beeld van. Des te betreurenswaardig dat de tweede helft van de documentaire daarom vrijwel geheel bestaat uit het emotionele gezeur en de strijd tussen de leden Phife Dawg en Q-Tip. Tel daar de gezondheidsperikelen van eerstgenoemde nog bij op en ‘Beats, Rhymes & Life’ verandert van een muzikale documentaire over de legendarische hiphopcrew in drie kwartier in een tergend drama. Waar Ali Shaheed Muhammad middenin zat.
‘Beats, Rhymes & Life: The Travels of A Tribe Called Quest’ was voor het eerst te zien op het Sundance filmfestival, begin dit jaar. Daar werd de film, net als halverwege dit jaar bij de officiële première in New York, lovend ontvangen. Eindelijk een film over Tribe – waarbij direct de vraag naar voren kwam waarom er niet een documentaire over De La Soul, Run DMC of de Beastie Boys gemaakt werd. Dat doet niet ter zake; de oorspronkelijke vier leden (waarvan er sinds jaar en dag nog maar drie over zijn, hoewel de laatste – Jarobi White – wel mee toert sinds de reünie in 2008) verdienen een eerbetoon. En dat hebben ze gekregen, zij het slechts drie kwartier van de anderhalf uur durende film. Geregisseerd door Michael Rapaport (bekend van Prison Break) waren het vlotte tempo en de flitsende beelden wel voor te stellen, maar waarom dan die dramatische omslag? Er is slechts een reden te verzinnen en dat is dat hij er inhoudelijks weinig meer over kwijt kon. Logisch als je andere grootheden als Pharell Williams en Mos Def slechts fragmentarisch aan het woord laat en de mannen van de Jungle Brothers en Busta Rhymes niet meer dan twee woorden laat zeggen. Er had zoveel meer ingezeten.
Desalniettemin is ‘Beats, Rhymes & Life’ een interessante documentaire, geplaatst in de juiste tijdsgeest. Ook twintig jaar na dato zijn de mannen van Tribe actueel en weten zij prima hun standpunten te verwoorden. De documentaire is daarom een must voor iedere fan, interessant voor alle hiphop liefhebbers en gewoon vermakelijk voor anderen. Het concert van Phife Dawg, na afloop van de film, was echter legendarisch. De beste man – wier gezondheid nu, na het krijgen van de donornier van zijn vrouw, weer helemaal goed is – stal de show met zowel klassiekers van de band als nummers van zijn laatste album: ‘Songz In Tha’ Key of Phife’. Wie nog niet met hem meevoelde deed dat namelijk na de Q&A zeker en omdat Q-Tip in de film liet weten ook gewoon oude Tribe-hits ten gehore te brengen zonder hen, weerhield niets Phife Dawg dit ook te doen. Sinds 1989 was hij niet meer in Amsterdam geweest, maar terugkomen zal hij zeker. Met of zonder A Tribe Called Quest.
