Z´n derde album, vernoemd naar zichzelf. Ziggi Recado heeft een ander, gevarieerder geluid gevonden en dat bevalt hem wel. Onlangs presenteerde hij in een goed gevulde Melkweg zijn nieuwe album: Ziggi Recado. Een prima cd voor thuis, maar live laat Ziggi zien wederom het grote reggaetalent van Nederland te zijn. 3VOOR12/Amsterdam sprak na afloop met hem over zijn nieuwste kindje.

Vijf jaar na je succesvolle debuut So Much Reasons breng je nu je derde album Ziggi Recado uit, vernoemd naar jezelf. Tussendoor kwam In Transit, tourde je met Gentleman en veranderde je naam. Wat heeft dit allemaal betekent voor het geluid van Ziggi Recado?

“Ten tijde van So Much Reasons begon ik net met muziek, had een beetje succes en werd er met name op de reggaenummers heel positief gereageerd. Ook internationaal werd ik enthousiast ontvangen en zo werd ik volledig in de reggaewereld getrokken. Na twee jaar touren ging ik bij mezelf te rade, en hoewel ik de reggae-scene heel cool vind, hou ik van zoveel meer. Ik leerde natuurlijk ook de industrie beter kennen en bedacht toen een mix te maken; zo kan ik onderscheidend zijn en m’n hoofd boven het maaiveld uitsteken. Daarom heeft dit nieuwe album zoveel verschillende invloeden, van hiphop via dancehall en reggae tot jazz. Het is zowel een persoonlijke als een muzikale ommezwaai geworden.”

Maar échte reggae-fans hoeven niet betreurd te zijn: Ziggi heeft ook nog gewoon vastgehouden aan zijn oude roots en brengt op Ziggi Recado nog genoeg échte reggae-nummers.

De eerste single is Get Out – een up-tempo  nummer over relatieproblemen – en je album zit vol gevoelige, diepgaande nummers. Wil je daar een (persoonlijk) verhaal mee vertellen of zijn het zaken die je gewoon bezighouden?

“Het album is sowieso meer ‘mij’ geworden, persoonlijker. Bij Get Out – het meest up-tempo nummer van het album – wilde ik een serieus onderwerp bespreken zonder zwaar over te komen en mensen te bedroeft te maken. Ik heb het nummer eigenlijk gebruikt om te laten zien hoe verschillend ik kan zijn; een diepe tekst op een vrolijk nummer. Het is het commercieel meest aantrekkelijke nummer van het album, maar tegelijkertijd ook tekenend.”

Je speelt op je nieuwe album met verschillende invloeden die we eerder nog niet hoorde op een Ziggi-album. Zo ga je van een soulvolle reggae track als Real Talk naar een door dancehall beïnvloede New Day. Hoe heb je toch één lijn op het album weten te volgen?

“De lijn in het album is gebleven omdat ik deze in anderhalve maand heb opgenomen. Ik probeerde juist om veel verschillende stijlen te combineren en dat op een zo natuurlijk mogelijke manier te doen. Dat is gelukt omdat ik iedere dag aan het opnemen was en in één vibe zat. Andere albums bestonden uit nummers die makkelijk een jaar oud waren, gecombineerd met tracks die ik de dag ervoor had geschreven. Een groot verschil. Misschien voor de luisteraar niet, maar ik kon daar overduidelijk een verschil in ontwikkeling in horen.”

Het aantal artiesten, producers en aanverwanten waarmee je samen heb gewerkt op Ziggi Recado is divers. Hoe was het om al die verschillende invloeden te mixen?

“Eveneens heel goed. Zij vulden mij precies aan op de plekken waar dat nodig was en waar ik wat miste. Er zitten ook een aantal buitenlandse producers tussen, zoals K-Salaam & Beatnick uit Amerika, Curtis Lynch uit Engeland en Special Delivery uit Frankrijk. Samen met Soul Searchin’ maken zij dat Ziggi Recado echt iets speciaals geeft.”

Iets in de naam Berlin Underground doet vermoeden dat je dj’s en bijbehorende beats, basloopjes en climaxen mag verwachten die teruggaan naar langvervlogen tijden van de oude Tresor en Berghain. Was dit een jaar geleden misschien nog het geval, organisator Vrijbuiters gooide het afgelopen zaterdag over een andere boeg.
De namen hadden ze nog – enigszins – maar de invulling was toch echt niet meer ondergronds te noemen.

Naar gebruikelijk vond er afgelopen zaterdag weer een Vrijbuiters go Berlin Underground plaats in Studio-K. Een vast recept op bijvoorbeeld ADE, maar daarbuiten ook uitgegroeid tot een populair indoor festival. Maar waar eerdere edities met name populair waren onder liefhebbers van de harde Berlijnse stijl die in de vorige eeuw is ontwikkeld, was het gros van de bezoekers nu van het kaliber ‘zien en gezien worden’. Het is de muziek niet te goede gekomen.

Namen stonden er wel weer op deze laatste editie van Berlin Underground. Draaide in de ‘kleine zaal’ achtereenvolgens Reiss, Shed, Freddy Spool en ten slotte Sandrien, in de grote zaal was ruimte gemaakt voor onder andere Pep, Marco Fürstenberg, Roman Lindau en Jan Kreuger. Allen was een set van twee tot drie uur gegund, zodat ze ook allemaal de kans kregen een goed opgebouwde set neer te zetten. De afsluiters daargelaten kwam daar veelal weinig van terecht. Shed deed zijn naam eer aan door er werkelijk een rotzooitje van te maken met een mix tussen techno, dubtechno en alles wat tussen techno en dubstep in zit.

De scheidslijn met het aan immer aan populariteit winnende dubstep was dan ook vaag zaterdagnacht. Nooit geweten dat ook dit genre is geëvolueerd in de krachten van de Berlijnse technotempels. In combinatie met de nodige house-invloeden is de charme en kracht van Berlin Underground weggevaagd; snoeiharde techno zoals het door onze oosterburen bedoeld was. Freddy Spool en Reiss zette beide een aardige techhouse set neer met herkenbare invloeden, maar maakten het over het algemeen –  net als de andere –  niet al te moeilijk voor de toehoorders.

Echt moeilijk leken de jonge bezoekers van deze Berlin Underground ook niet te hebben met de ‘easy going’-beats die voorbij kwamen. Gelukkig stoorde deze ze ook niet in hun gesprek, want tot een uur of vier leek deze editie eerder een staande receptie. Weinig dansen, veel praten. Af en toe de heupen bewegen en een biertje drinken, maar verder lekker in elkaars oor schreeuwen. Nu is het wetenschappelijk bewezen dat Nederlanders het meest asociale publiek zijn tijdens concerten – wij produceren het meeste geluid als publiek ter wereld – maar ook techno dj’s hebben tegenwoordig moeite boven de hoogstwaarschijnlijk boeiende gesprekken heen te komen. Hipperdehippe en overdressed scholieren bevolkte de dansvloer, wachtend op een shooter, en een partypic, van een bekend drankmerk.

Voor de echte liefhebbers die op zondag niet in het Vondelpark hoefden te liggen draaide om zeven uur gelukkig Sandrien nog een behoorlijke set weg. In de grote zaal ging het gedurende de nacht best aardig, maar de intentie waarmee het gros van het publiek neergestreken was in Studio-K maakte dansen er niet vermakelijker op. Het tij is gekeerd bij Vrijbuiters go Berlin Undergrond en na zaterdagavond mag je het overpopulaire feest dan ook echt niet meer ondergronds noemen.

Hiphopportal Puna is vijf jaar en viert dit op deze doordeweekse woensdag in Paradiso met een marathon aan de beste Nederhop die het land op dit moment te bieden heeft. Een verjaardag met een missie dus: 2011 wordt het jaar van de definitieve doorbraak van de vaderlandse hiphop.

Avonden waarop zoveel verschillende Nederlandstalige hiphopartiesten op één podium staan zijn tegenwoordig zeldzaam. Naast labels als Top Notch en Noah’s Ark zijn er weinig artiesten die een zaal als Paradiso zo los krijgen als de groep mannen die Puna verzameld heeft. De deuren van de poptempel gingen al om zeven uur open en nog geen uur later is het al duidelijk dat het een mooie lange avond gaat worden.

De acht geboekte acts krijgen ieder een dikke twintig minuten om te laten zien wat ze in huis hebben. Logischerwijs krijgen optredens die uit meerdere losse groepen bestaan wat meer tijd, maar de beperkte duur is alsnog een garantie voor enkel bangers.

Deze man heeft de opdracht gekregen om de zaal op te warmen. Kleine Jay start alleen vanavond. Zijn teksten zijn redelijk goed te verstaan en hij brengt ze met veel energie. Het lukt bij het derde nummer om een deel van de zaal mee te krijgen, maar ondanks dat de zaal al vrij vol is valt er niet meer uit te halen.

Twee opgeschoren rauwdouwers met zonnebrillen en tatoeages; RB Djan en zijn broer, Flex, maken direct een statement aan het begin van de avond. Van de artiesten die Puna geboekt heeft vormen zij toch het rafelrandje. Met zijn harde THC-style zorgt RB DJan in ieder geval ervoor dat iedereen in Paradiso wakker is. Het blijkt achteraf het kortste optreden van de avond, maar dankzij de aantrekkingskracht van de twee mannen op het podium weet iedereen direct weer waar Amsterdam, Puna en RB Djan voor staan.

Als er twee jongens met baseballcaps en bijpassende jacks het podium opkomen, weet je dat de Bijlmer aanwezig is. M.O. & Brakko zijn de eerste twee van de coöperatie SamenSterk en een vaste kracht als je wilt dat je feest losgaat. Langzaamaan komt er wat beweging in de zaal, maar aan het eind van deze ‘lange’ show blijkt dat vanzelfsprekend. Eerst is het nog de beurt aan Tastic, afkomstig uit Alphen aan de Rijn. Amsterdam zou Amsterdam niet zijn om hem niet hartelijk welkom te heten, maar het gaat toch altijd wat minder uitbundig dan wanneer het om stadsgenoten gaat. Dat ervaart tenminste Tastic, die behalve zijn hit ‘Gaatiedatzegge’ eigenlijk weinig weet te beroeren.

Hoe anders is het als Dret & Krulle op het podium staan. Ondertussen heeft een grote Bijlmer-schare zich naar het podium begeven en dan laten de twee mannen zien dat er maar één Dret & Krulle bestaat. D. Lippsvergezeld hen om Amsterdam West te representeren. Voor het eerst op de avond, zo’n anderhalf uur onderweg, gaat het dak van Paradiso.

De nieuwe garde van de Nederlandse hiphop lijkt er een hobby van te hebben gemaakt om met jas aan op het podium te verschijnen. Niemand overtreft echter Kleine Viezerik, KV, die goed naar Rick Ross heeft gekeken en doodleuk een bontjas aantrekt. Na een energiek en boeiend optreden moet hij toegeven het toch wel erg warm te hebben en zich af te vragen ‘waarom die dikzak dit in vredesnaam aantrekt’. Het staat KV echter goed en iedereen was er natuurlijk al vanuit gegaan dat de jas sowieso uit zou gaan voor het nummer ‘Tattoo Boyz’. Na uiteraard ‘Meisje Luister’ niet te overgeslagen te hebben (en nog even een nieuw nummer ten gehore te hebben gebracht), geeft hij het stokje door aan de rapper uit Eindhoven: Fresku.

Wat later op de avond en wat drank verder weet Fresku vanaf het eerste moment de zaal mee te krijgen. Zijn harde beats met diepe teksten eroverheen blijven steken en zorgen dat de Paradiso wederom knalt. Blijkbaar is het een Eindhoven’s gebruik om er even een lekker hardcorenummer doorheen te gooien, getiteld ‘Naaldhakken op ’t dak’. Fresku beseft zelf heel goed dat hij maar twintig minuutjes gekregen heeft en knalt er dus enkel harde tracks uit. Een wijs besluit, want de volgende act zal moeite hebben het tempo meteen op te pakken.

Boef en de Gelogeerde Aap (Tilburg) en Zo Moeilijk (Nijmegen) mogen de Zwollenaren voorgaan. De twee acts vormen eigenlijk gewoon het voorprogramma van de Fakkelbrigade. Ze kunnen zich wel voordoen als één, maar er is een duidelijke hiërarchie. De kwaliteit is hoog, maar toch lukt het voornamelijk de laatste groep om echt de zaal in hun flow mee te krijgen. Dit is te merken bij ‘gouwe ouwe’ Opgezwolle-nummers als Verre Oosten, pakkende rhymes van Hoedenplank en Sticks’ afsluiter Tijgers en Draken. Statement of niet, het contrast kan niet groter. Typhoon’s broer O-Dog, staat net als vorige maand bij TopNotch de mannen te vergezellen en de zaal tussen de nummers door te entertainen.

De eenmalige reünie van broers Hef, A’donis/Adje en Crooks brengt Hoogvliet en IJburg vanavond bij elkaar. Nu Hef als individuele artiest meer bekenheid heeft verworven en Adje samen met Reverse en Jawson/JayH goed op weg is, is het een leuk extraatje op een avond als deze om de mannen samen op het podium te zien. Toch reageert het publiek niet helemaal zoals verwacht bij een reünie. Het blijft wat matjes, waardoor je je afvraagt of dit het hoogtepunt van de avond moest zijn. Nadat Hef zich bij Noah’s Ark aansloot maakte hij kort daarna bekend dat hij ook zijn eigen label zou opzetten, met Crooks en Killah Keezy aan zijn zijde. In het kader hiervan brengt hij vanavond als afsluiter nog een paar tracks met Team Vieze.

Na afloop van de drie broers kondigt host Andrew Makkinga aan dat het feest nog niet klaar is. Dit was te verwachten, aangezien Leeroy, Akwasi en Hayzee al meerdere malen gespot werden in de zaal. Zwart Licht mag het verjaardagsfeestje van Puna afsluiten. Met zowel nummers van hun album Bliksemschicht als No Juju vliegen bekers en water door de lucht en later ook Akwasi zelf. Het is elke keer opnieuw onvoorstelbaar hoe het deze mannen lukt om zoveel energie vrij te krijgen in de zaal.

De avond liet een duidelijk verschil zien welke acts ‘aan’ waren en welke meer moeite hadden om de crowd mee te krijgen. Desalniettemin is door Puna met trots de nieuwe garde gepresenteerd, al lijken de oudegedienden van Opgezwolle zowaar even de kar te trekken. In wat ‘opkomst van het nieuwe regime’ wordt genoemd, komt deze oudste act met hun eigen oude nummers en gaat de zaal daar het meest op los. Er is dus nog altijd een hang – ook onder de jongeren – naar de harde hiphop van de ‘oude garde’. De enige conclusie van de avond voor dit hiphopblog met een half miljoen bezoekers per maand: “Puna is de baas, echte mannen weten het”. Het galmt de hele avond door in de Paradiso. Die boodschap is duidelijk.

Dat het weer de verloop van een festival kan bepalen hebben we deze zomer in positieve zin gezien op Awakenings en in negatieve zin op Source. De een zonovergoten, de ander volledig verregend. Afgelopen zaterdag had Welcome to the Future eerder last van het tweede, maar hield zichzelf sterk staande.

Hoewel Buienradar de meeste festivalgangers al ruimschoots van tevoren gewaarschuwd had, was er weinig aan te doen; het zou vanaf het middaguur tot in de avond met enkele tussenpozen gaan regenen. En regenen deed het. Recreatiegebied Het Twiske lag er prachtig voorbereid en verzorgd bij, maar wanneer zelfs houtsnippers en loopplanken de modder niet meer tegen kunnen houden, dan weet iedereen hoe laat het is. De poncho vonden gretig aftrek, terwijl een enkeling er ook gewoon voor koos WTTF zonder shirt of schoenen te beleven. Bijgestaan door een bordje met de tekst: ‘Morgen ziek!’ hield hij op zijn eigen manier de stemming erin, de enige remedie tegen het slechte weer.

Anderen die het probeerden door bordjes te beschilderen met ‘Sun, Sun, Sun’, ‘Let the sun shine’ of ‘Het is maar regen!’ droegen op die manier bij aan het ‘groepsgevoel’ dat langzaam maar zeker ontstond. In dat opzicht hielp de regen de organisatie van WTTF aan datgene wat zij nastreven: liefde voor de muziek, liefde voor het leven en liefde voor de wereld. Dat laatste benadrukte zij daarnaast nog door statiegeld te vragen voor de gebruikte bekers, wat resulteerde in een stuk schoner festivalterrein dan menig ander feestje. Het past bij het imago van WTTF en de locatie waar zij dit festival nu voor de vierde keer organiseerde.

Die locatie was voor de gelegenheid opgedeeld in zes area’s, naast een mainstage met grote namen als Joris Voorn en Marco Carola. Maar ondanks de uitgebreide keuze, ook Michel de Hey en Lauhaus & Boris Werner waren immers aanwezig, was de eer aan 2000 And One & Shinedoe om een uurtje door te mogen gaan en af te sluiten. Werd er gedurende de dag vrij rustig gedraaid, nadat de avond gevallen was en het opgehouden was met regenen, ging het er een stuk steviger aan toe.

Hiervan was echter al de hele dag te genieten in de Techno-tent, die dan ook voller dan vol stond. Halverwege de dag zwaaide Secret Cinema daar de scepter en dat deed hij met ijzeren hand. Cari Lekebush  en Juan Sanchez zette de harde stijl voort, om zo de weg vrij te maken voor de held van de avond, Chris Liebing, die vervolgens het publiek tweeënhalf uur in zijn greep hield.

Wie wat rustig aan wilde doen of gewoon een plekje wilde hebben om te schuilen voor de regen waar wel gerookt mocht worden (tenten op festivals zijn immers ook niet meer veilig voor het rookverbod), kon zijn hart ophalen aan de ‘achterkant’ van het festival in de Garden. Ook het Future-zeil, een tent was het immers niet te noemen, diende als een prima tussenstop om even op adem te komen. In eerstgenoemde stonden vrouwelijke dj’s als Mirella Kroes en Johanne Mercker gebroederlijk naast Arjuna Schiks en Jason Lanox, die beide een heel nette live-set neerzette. Onder het Future-zeil waren zowaar een aantal uitzondering op het grotendeels Nederlandse feestje te vinden: de Zwitser Agnes, de Franse Julien Chaptal en de Deense Martinez.

De overige twee tenten, praktisch op de looproute gelegen en daardoor zeer aantrekkelijk om even te blijven staan, waren toepasselijk Circus en Backyard gedoopt. Terwijl namen als De Man Zonder Schaduw, Pan Pot, Wouter de Moor en Isis de revue passeerden en het publiek binnen los ging, schuifelden de voorbijgangers langzaam door de modder. Ze lieten zich echter geen mooi zomerfestival ontnemen, ondanks dat Nederland zaterdag zeven augustus meer op een herfstdag leek. Een straaltje zonneschijn werd met luid gejuich onthaalt en de laatste puur uurtjes werd het slechte weer volledig vergeten. De positieve instelling van WTTF bleek uitwerking te hebben op de festivalgangers, die zich niet uit het veld lieten slaan. Een sterke en uitgebreide line-up deed de rest, maar laten we toch hopen dat toekomstige edities van WTTF er wat zonniger uitzien.

Het is een eindje fietsen naar het Rijk van de Keizer, op de weg naar Halfweg, maar het is gelukkig nog geen Spaarnwoude. Het vrij onbekende terrein toonde zich vorig jaar de uitgelezen locatie voor Shoeless Outdoor en een grotere herhaling kon en mocht afgelopen zaterdag dan ook niet uitblijven.

Hoe hou je een intiem feestje, ooit begonnen met vijftig man in een Amsterdamse kelder, ook buiten gezellig? Houd daarbij wel even rekening met de 1700 (uit)verkochte kaarten en het aantal mensen wat daar gelijk aan staat. “Schoenen uit” is het simpele antwoorden van organisator Bas Engels: “Zonder schoenen geeft het een soort huiskamergevoel, of je nu met een aantal vrienden bent of met honderden onbekenden.” Toch was het de kunst deze tweede editie van de buitenvariant van het succesvolle Shoeless – wat ondertussen alweer vijf jaar bestaat – niet té groot te maken. “We zijn gegroeid van vierhonderd bezoekers vorig jaar naar 1700 dit jaar, dat is toch behoorlijk. Veel groter zal het dan ook niet worden, het moet een beetje die hippie-uitstraling behouden.”

Met al die blote voeten die zich over het rondgestrooide zaagsel, danwel nep-grasmatten voorbewegen, heeft het feest ook wel iets ‘back to basic’s. Er zijn wat smokkelaars, zij die wel hun slippers of, bij hoge uitzondering, schoenen hebben aangehouden, maar 99 procent loopt heerlijk blootsvoets rond. Het heeft inderdaad ook wel iets bevrijdends. Het lijkt zelfs alsof er een stuk minder mensen op je tenen gaan staan, maar dat kan er ook aan liggen omdat mensen wat minder risico nemen zonder schoeisel aan. Het eelt onder de voeten wordt op het terrein van het Rijk van de Keizer in ieder geval wel op de proef gesteld.

Zo is het voormalig munitiedepot, waar normaliter ook de binnenedities en vannacht ook de after gegeven worden, opgedeeld in drie ‘area’s. Eigenlijk hebben er maar twee een naam en is de derde meer een soundsysteem met een doek om onder te dansen. Het past echter precies in de sfeer van Shoeless en dat nota bene daar een dance-uurtje afgewisseld wordt met een uurtje hiphop en r&b klopt gewoon. Het publiek gaat namelijk net zo hard los en blijft lekker met de handen in de lucht springen op oude jaren tachtig en negen hits.

Bij binnenkomst staat echter eerst het amfitheater te wachten, waar de kick-off werd verzorgd door Global Nick. Geen bekende naam? Ook Mehdi Deyes, wie een stevige set neerzette aan het eind van de middag, en Arjuna Schiks zie je minder snel op een willekeurige flyer. “Vrienden en bekenden”, ligt Engels toe. “Gasten als Olivier Weiter draaiden vijf jaar geleden al op Shoeless en zijn nu internationaal bekend. Ik wil niet zeggen dat ik sommige jongens groot heb gemaakt, maar ben wel trots dat ze naast nieuwe dj’s ook gewoon nog hier staan.”

Ondanks het feit dat een echt amfitheater een mooie locatie is om te feesten, is ook het terras iets aparts. Klein maar fijn is een uitdrukking die hier wel van toepassing is, want er zullen hooguit tweehonderd man een dansplek kunnen vinden. Het uitzicht over een weiland is echter bijna surrealistisch. Waar tegenwoordig vrijwel ieder feest gesierd wordt door hoge hekken en een overvloed aan beveiligingspersoneel, lijkt de organisatie met twee handjes vol beveiliging en een sloot af te kunnen. De lekker dance van Mirella Kroes en de relaxte klanken van fu.Shu zouden daar best wel eens aan bijgedragen kunnen hebben.

Zelfs met het druilerige weer dat de Nederlandse zomer over had voor de feestgangers afgelopen zaterdag, lieten zij zich niet uit het veld slaan. Desnoods, maar eigenlijk met de grootste plezier, wordt er een zeil opgehesen aan twee stokken zodat er weer een groep mensen droog van de lekkere muziek kan blijven genieten. Het exclusieve recht dat Shoeless op het het Rijk van de Keizer heeft voor dit soort feesten is iets om te koesteren, maar dat heeft organisatie allang begrepen. “Is het een beetje een leuk feestje?”, vraagt de drukke organisator nog, die naar eigen zeggen niet smokkelt met zijn ‘bare feet’ zooltjes. “We komen namelijk voor het eerst ook uit de kosten.”

De afgelopen vijf dagen was het feest in Studio 80, nog meer dan normaal al het geval is. De club op het Rembrandtplein bestaat immers vijf jaar en iedere technoliefhebber lijkt daar een graantje van mee te willen pikken. Al helemaal op de zaterdagavond.

De line-up voor vanavond bestond uit niet minder dan tien deejays. Onder de ‘Voidd’-vlag maakte Toni Rios & De Man zonder Schaduw (met een ‘special B2B set’), Onur Özer, David Labeij, Ille Bitch, Wouter de Moor & Gideon Bouwens, Daniel Sanchez, Joey Daniel en Moritz hun opwachting. Omdat de nacht van elf tot tien duurde, was er tijd zat om flinke sets weg te geven. Hoewel Moritz aftrapte met een lekker, enigszins rustige, set van twee uur, werd hij al snel afgewisseld door Onur Özer, die een vier uur durende set weggaf van één tot vijf. Het belangrijkste deel van de nacht was daarmee van hem en hij maakte daar gretig gebruik van door zijn set van langzame ‘housy’ techno op te bouwen naar stevig beukende, maar nog steeds melodieuze techno.

In de andere zaal werd gedurende de avond gedacht aan diegene die iets rustigere, lichtere techhouse prefereerden. Het waren Ille Bitch, Wouter de Moor & Gideon Bouwens, Daniel Sanchez en Joey Daniel die daar het publiek vermaakte. Hoewel de scheiding, die in Studio 80 wel vaker zichtbaar is, ook gisteren aanwezig was, stoorde het geen moment. In de afgelopen vijf jaar heeft de ‘studio’ dermate veel ervaring opgedaan dat ze geen beginnersfouten meer maken.

Getuige van de reputatie van Studio 80 was sowieso de rij die voor de tent stond. Die stond er namelijk om twaalf, om twee en ook nog om vier uur. Daar de avond tot tien uur door mocht, wat een verademing is voor het Amsterdamse nachtleven, zorgde ervoor dat deze Voidd-avond ook prima gebruikt kon worden voor als after voor het Infinity Festival (in Almere) of het in het water gevallen Source Festival (in Utrecht). Maar ook Escape-gangers en bezoekers van omliggende clubs wisten hun weg na sluitingstijd wel te vinden naar Studio 80.

Eigenlijk was zaterdagavond dan ook de laatste echte feestnacht voor hun vijfjarige jubileum. Zondag was er nog wel een boottocht, overdag, maar de herinneringen zullen uitgaan naar alle avonden toelopend aan de zaterdagnacht en uiteraard die nacht zelf. Nadat Özer om vier uur namelijk de scepter overgaf aan David Labeij ging de avond namelijk steeds een tandje harder. Harder, sneller, innemender, intiemer en bovenal geïnspireerde. Niet de deejays, maar het publiek leek de smaak pas vroeger op de ochtend echt te pakken te hebben, wellicht wetende dat het feestje nog tot tien door zou duren en iedereen nog een lange weg te gaan zou hebben.

Studio 80 heeft zich met dit verjaardagfeestje wederom bevestigd als een van de stevigere technoclubs van Amsterdam. Was het nog niet duidelijk geworden de afgelopen vijf jaar, dan zal er na deze zaterdagavond geen twijfel meer over bestaan. Het wachten is op hun tienjarig bestaan, maar dat duurt nog vijf jaar.

Ondanks het feit dat het einde al vanaf het begin in zicht was had pop-up café DEP –  onder de Stadsschouwburg – al een behoorlijke reputatie opgebouwd in het Amsterdamse uitgaansleven. Afgelopen zaterdag was het dan toch echt zo ver, de stekker ging er definitief uit. DEP style.

Al vanaf het begin was het een gouden concept: een underground pop-up café op de locatie van het voormalige Café Cox, ingang in de Marnixstraat, naast de Stadsschouwburg. Op 18 februari jongstleden werd DEP geopend, vanwege de constant wisselende line-up niet echt in een hokje te plaatsen, maar altijd een forse rij voor de deur. Niet verwonderlijk met een capaciteit van slechts een paar honderd man, terwijl er voor deze laatste – bij voorbaat legendarische – avond een lijst met zevenhonderd namen was.

“Er staan vijftien dj’s geprogrammeerd vanavond”, legt Femke Dekker uit. Ze is de programmeur van DEP, maar staat vanaf vanavond dus eigenlijk op ‘straat’. “Ik ben blij dat ik alles heb kunnen programmeren wat ik wilde. De zestien weken bij DEP waren een grote speeltuin, in principe kon en mocht alles.” Mede door Femke en Vincent Vos, medeprogrammeur, maar niet te vergeten dj Wix en de mannen achter sneakershop Patta, kon DEP uitgroeien tot de plek waar zowel cd-presentaties en verjaardagen als clubnights en concerten gegeven kon worden. Met de Fabulous Shaker Boys achter de bar was de drank, die vele avonden rijkelijk vloeide, altijd goed verzorgd en voorradig.

Uiteraard vormt de laatste avond van DEP, kort voor dependance, geen uitzondering. Al vanaf het moment dat de deuren om tien uur open gaan staan de eerste enthousiastelingen voor de deur te trappelen. Als ze op de bonnefooi langs zouden komen hadden ze pech gehad; vandaag wordt een  – al veels te lange – gastenlijst gehanteerd waar geen naam van afgeweken wordt. De populariteit van het café, welke ook als club getypeerd kan worden, is ongekend groot na zo’n korte periode in het veelzijdige Amsterdamse uitgaansleven. Dat de avond van sluiting legendarisch zou worden was voorbestemd.

Naast dj’s als Parra, Fabergé en natuurlijk Wix passeerden de afgelopen drie dagen het gros van de dj’s die ooit in DEP hadden gedraaid de revue. Net als bij voorgaande evenementen werd er bij voorhand weinig informatie prijs gegeven over de avond zelf, de bedoeling was een ontmoetingsplek te creëren voor de underground, precies daar waar DEP zich wilde bevinden. “Iedere week een verrassing”, lacht Femke. “Ook al wisten mensen niet wat ze konden verwacht, toch was het iedere week vol. De verzameling van stijlen was onze kracht.”

Zowel beneden, dicht bij de dj en de bar, en boven, donkerder en anoniemer, staat de DEP vol. Creatievelingen, hipsters en nachtbrakers wisselen cocktails af met wodka, terwijl er geen twijfel over zal bestaan dat aanwezigheid hier al genoeg is. Gedanst wordt er niet, gepraat des te meer. De plek om te socializen met like-minded vrije geesten onder het genot van vernieuwende muziek en dure drank is vanzelfsprekend de plek om vanavond te zijn als die er morgen niet meer is.

De laatste avond van DEP zal onder betrokkenen nog wel even herinnert worden, diegene die het gemist hebben zullen enkel terug kunnen kijken op een gemiste kans. Maar positiever is het om te hopen op nieuwe initiatiefnemers. “Nu even niet”, zucht Femke. “Even wat anders.”