Triomferen zou de Amersfoortse rapper Jiggy Dje zeker doen in de Meester, afgelopen zaterdag. Gesteund door zijn rechterhand Spacekees en de leden van zijn Amersfoortse Coöperatie, waaronder Wudstick, Diggy Dex en Hux B, gaf de ‘keyzer punchline’ een spektakel weg. Opgewarmd door de Almeerse mannen van Robotix kwam het schare publiek praktische de hele show los van de grond.

Behoorlijk wat later dan gepland, betraden de Robotix rappers Professor Funkovski en Miek het donkere podium van de Meester. Lichten lijken de heren het minst te gebruiken; het past prima bij hun duistere beats en monotone manier van rappen. Hoewel het geluid niet optimaal was, waardoor de beats de vocalen af en toe wegklapte, kregen de Almeerders genoeg aandacht voor hun nieuwe release ‘Dynamiek’. Ze gaven een goede show weg, waarbij hun politiek doorladen tekst hopelijk écht bij het publiek doordrong. Ondanks een onderbezetting – helaas was October Chabliski afwezig – vormde ze een goede opwarmer voor de hoofdact van de avond: Jiggy Djezus.

Met een eigen geluidsman zorgde de Amersfoortse hiphop trots er voor dat geluidsproblemen zich bij hun niet voor zouden doen. Dat mocht ook wel met het grote aantal backup vocals wat er vanavond aanwezig was. Naast Jiggy’s rechterhand Spacekees had hij ook de voltallige DAC (De Amersfoortse Coöperatie) opstelling meegenomen. En wanneer zowel de twee hierboven genoemde heren, naast Wudstick, Diggy Dex en Hux B, een microfoon in hun handen hebben, dan staat dat garant voor een feestje.

Als echte showman is Jiggy niet van het podium af te slaan. Samen met een collega rappers, gelijk ook vrienden, bouwt hij zowel on- als offstage een feestje. Gesprongen zal er worden, al was het alleen al om een glaasje zelf meegebrachte Hennesy Cognac te bemachtigen. Met nummers van zowel zijn nieuwste album ‘De Ark de Triomf’ als van zijn eerste album ‘Noah’s Ark’ en nummers die hij gedaan heeft met zowel DAC als Kohfie Konnect, weet Jiggy een vlekkeloze show neer te zetten. Wanneer de Almeerse Raymzter ook nog eens tussendoor het podium betreed om een verse te spitten op het nummer ‘Keihard’ weet het publiek, dat eveneens laat was, dat het een harde avond ging worden.

Met zijn uitstekende gevoel voor punchlines en de manier waarop hij met het publiek speelt, staat een show van Jiggy Dje garant voor een goede avond. Met nog meer Amersfoorders op het podium en zo wel een Almeers voor- als ‘gast’-optreden, weet je dat met hoofdpijn naar huis gaat. Een goede hoofdpijn, dat wel.

Terwijl buiten de regen met bakken uit de lucht viel, was het binnen een onweersbui van jewelste. De Meester was afgelopen vrijdag wederom het toneel voor Fatbeats, de opvolger van de hiphopavond Drumpatroon. Waren bij de vorige editie slechts een handjevol mensen aanwezig toen M.O. & Brakko optraden, nu stond de zaal goed vol bij het optreden van Zwart Licht. Hiphop leeft weer in de Meester.

Diegene wie het slechte weer trotseerden, wat er aan het begin van de avond vrij weinig waren, werden opgewarmd door de Drumpatroon DJ’s. Het leek wel of het aanwezige publiek wist dat de hoofdact van de avond pas na anderhalf uur aan zou treden, want echt gebounced werd er op de hiphopklassiekers en boombaptracks van de DJ’s niet. Hoe anders was dit toen de instrumentale helft van Zwart Licht, de 22-jarige Hayzee, zijn beats inzette en de zaal tot springen maande. Zijn lyrische wederhelft, de jaar jongere Akwasi, werd bijgestaan door de nog jongere MC Leeroy, die het duo uit de Bijlmer bij ieder liveoptreden bijstaat.

Uiteraard pompte het grootste deel van hun debuutalbum Bliksemschicht uit de speakers, tot groot genoegen van het publiek. Naast de vele tieners met petjes, waren er ook genoeg twintigers te vinden die van de goede hiphopavond genoten; de meerderheid uitgerust met sneakers, daar het een gratis drankje opleverde. Vrijwel ieder nummer dat ingezet werd, werd ontvangen met luid gejuich, gespring en de nodige pits. Als de heren ook nog aankondigen eerder voor het eerste gestagedived te hebben en dit graag willen herhalen, staat het publiek daar meer dan open voor.

Hoewel na de dertigste keer Zwart Licht en Bliksemschicht roepen de boodschap wel duidelijk is, lijkt het publiek er geen genoeg van te krijgen. Herhaling lijkt de perfecte manier om het publiek op te hypen en de drie-eenheid is dan ook heer en meester op het podium. Ze zijn zelfs zo zelfverzekerd dat ze voor het afsluitende nummer ‘Vanaf nu’ de halve zaal het podium op roepen. Met meer meezingers on- dan offstage besluit de Meester na iets meer dan een uur in verband met de veiligheid een eind te maken aan het optreden en het podium klaar te maken voor de welbekende DJ TLM.

Wat begon als een niet veelbelovende avond in een wederom slecht gevulde Meester eindigde met een pompend optreden waar de meerheid van het publiek bezweet van terugkwam. Dat de organisatie naderhand de overgebleven aanwezigen een korte instructie ‘hiphop voor dummies’ moest geven omdat de zaal bij het optreden van TLM net zo hard weer leegliep en zij dit geen teken van respect vonden nam iedereen maar voor lief. Zij hadden genoten van de hoofdact en het voorprogramma noch de afsluiter kon ze blijkbaar weinig boeien. Zwart Licht bracht tenminste licht in de duistere hiphopscène van Almere.

Hoewel beide heren brak op het podium verschenen, straalde hun enthousiasme eraf. De winnaars van de Grote Prijs van Nederland hebben namelijk nieuwe tracks, een goed lopende show en zijn niet vies van een beetje hypen.

Nadat de Drumpatroon-dj’s het publiek al hadden warm gemaakt voor échte hiphop, was de mensenstroom een beetje op gang gekomen en stond de Esplanade al aardig vol toen de eerste live-act aanving.

Nog steeds was het publiek de regen bespaard gebleven, maar ondanks verwoede pogingen van Kleine Jay ging de zon niet schijnen. Het drukte de pret niet; bij Cartes ging de blouse uit en ook het publiek kreeg het steeds warmer van het springen en schreeuwen. Eén ding is namelijk zeker: bij een optreden van de hiphoppers uit zuiden van het land (Den Bosch) is stilstaan of niet reageren verboden. Ze verblijdde daarom het Almeerse publiek na hun thuisstad en het Belgische Aalst als derde op een rijtje gloednieuwe tracks – van hun nieuwe album – en een spetterende show.

Niet geheel verwonderlijk kregen de heren in plaats van het eerder afgesproken half uurtje, bijna een volledig uur om hun kunsten te vertonen. De vrijheid van de programmering. Terwijl het bier steeds rijkelijker ging vloeien en de eerste wietbladeren de lucht in gingen, bleven deze rasartiesten op het publiek inspelen en een toffe show neerzetten. Brak of niet, gefeest werd er dus al vroeg op het 3VOOR12-podium.

De aftrap moeten geven voor een festival is altijd lastig, zeker als dit het Bevrijdingsfestival in Almere betreft. Het weer zat niet mee – bewolkt en druilerig – en ook de opkomst was rond het middaguur mager te noemen. Maar het deerde de heren van Drumpatroon niet; zij kwamen om een feestje voor de vrijheid op het 3VOOR12-podium te vieren en deden dat daarom overtuigend.

Voor deze heugelijke dag waren drie leden van de Drumpatroon-crew achter de draaitafels te vinden: De D, Stefanovici en Snef. Het heerschap trakteerde het handjevol toeschouwers, echte hiphop-diehards en een aantal kinderen die al voor het grote podium stonden te wachten op Dio & The Partysquad, op knalharde beats, rhyms en tracks. Zowel bekende als minder bekende hiphopplaten kwamen voorbij, het succesvolle recept van Drumpatroon. Hoewel de heren het jammer vonden om zo vroeg te moeten draaien, waren ze toch blij om uitgenodigd te zijn.

“Het is altijd leuk om te draaien en we hadden niet veel keuze, omdat we in plaats van een andere act zijn gekomen,” biecht De D op, “Een ander tijdstip was leuker geweest en dan hadden we ook meer publiek gehad, maar we doen het voor de vrijheid.” De overige heren zijn het unaniem met hem eens, waar het niet dat het Snef weinig uitmaakt. “We komen ons ding doen en dat vinden we leuk,” aldus de dj.

Uiteraard hebben de heren alledrie ook zelf een bepaald beeld van het concept vrijheid. “Doen waar je zin in heb, zonder daarmee overlast te veroorzaken of andere pijn te doen,” aldus Stefanovici, die toegeeft normaliter op dit tijdstip nog te slapen. “Dat er voor iedereen die van hiphop houdt – maar ook andere genres natuurlijk – wat te doen is in Almere,” dat is vrijheid volgens Snef. De D geef tenslotte nog zijn eigen betekenis van vrijheid: “Bier drinken in het centrum en vrij tegen een boom aan kunnen plassen, zoals de dieren ook doen.”

Wanneer een avond in het teken staat van reggae, sla je als organisator enigszins de plank mis door een brassband uit te nodigen die dancehall en reggaeton speelt. Als je daarna de daadwerkelijke reggae-act slechts een derde van de tijd op laat treden en die act ook nog eens onderbroken wordt door een beatboxer en een rapper, dan past dit niet echt in het plaatje. Dit was het geval in Trapnotov afgelopen vrijdag.

Al vanaf negen uur stonden de heren van Q-plus op de drums te rammen voor een aantal mensen dat op twee handen te tellen was. Erg jammer dat zo’n zomerse en opzwepende band in een klein en bedrukt zaaltje staat, zeker met publiek dat geen voet verzet. Nu mag de blaam niet volledig bij het publiek gelegd worden: wanneer een zanger zich enkel tot zijn eigen band richt en nota bene naast het podium staat, dan gaat er toch iets fout. De rumbaklanken die de band verspreidde leken meer uit een oefensessie in Trapnotov’s oefenkelders ontsprongen. Het is een blijft een jongerencentrum en het optreden van Q-plus bewees dat eens te meer.

Dat de organisatie het concept van een reggaeavond niet volledig verkeerd had begrepen bleek uit de boeking van de reggaeband District Lyons. Hoewel pas twee dagen voor het eigenlijke optreden geboekt – en al niet beschikkend over een al te breed repertoire – hadden de heren niet veel tijd om zich voor te bereiden.
,,Een beetje rare gang van zaken”, aldus manager (en rapper) Iyobel, ,,Wij brengen een mix van reggae, dancehall, brass en salsa, waar onze drummer zijn oorsprong in vindt. Een half uurtje lekkere muziek dus.”
De District Lyons maakten deze belofte zeker waar, maar wel door het optreden een andere invulling te geven dan verwacht.

Na een korte jamsessie, waarbij de band enigszins uit de maat liep, betrad de zanger het podium om meteen maar een lofzang voor wietgebruik, genaamd ‘Sweet Sensemillia’, de zaal in te gooien. De toon was gezet. Hoewel District Lyons dus leuke reggae maakt, zijn ze een dertien in een dozijn reggaeband. Op de een of andere manier komen nummers over onderdrukking, discriminatie, afzetten tegen de maatschappij – Burn Babylon! – en het aanprijzen van wietgebruik toch een beetje gemaakt en gejat over. Zeker als je bedenkt dat het publiek met name bestond uit familie, vrienden en broertjes en/of zusjes. Deze komen wel in beweging, maar veel meer dan een kluitje in het midden van de zaal werd het niet.

Het optreden van zijn band werd door rapper Iyobel ook nog eens gebruikt om zijn eigen talent te laten zien. Begeleid door beatboxer Hurricane rapte hij er, tussen het optreden door, lustig op los. Veel raakvlak had het niet, maar vermakelijk was het wel. De District Lyons sloten de avond af met het nummer ‘Rebel for Life’, gespeeld op een wel heel bekend deuntje van een reggaelegende. Met hooguit twintig man publiek, een optreden dat totaal niet in het plaatje reggae paste en als afsluiter een band die onderbroken werd door een rapoptreden was de avond in Trapnotov niet echt goed georganiseerd te noemen. Het is en blijft een jongerencentrum, helaas geen poppodium.

Waar je normaliter een theaterzaal waar Hans Teeuwen optreedt al lachend binnenkomt, was het afgelopen zaterdag in de Grote Zaal van Schouwburg Almere een serieuze bedoening. Terwijl hij zalen vroeger in een vingerknip uitverkocht, lijkt hij nu zijn best te moeten doen voor een halfvolle zaal. Dapper is wel dat iedereen vooraan zit; bij een show van de zelfgekroonde ‘koning van de lach’ is dit niet altijd zonder risico’s.

Hoe anders is dit tijdens Hans Teeuwen Zingt: het publiek hoeft zich geen zorgen te maken belachelijk gemaakt, uitgescholden of zelfs lichtelijk getraumatiseerd te worden. Vanavond zingt Hansje Teeuwen gewoon liedjes, die echter door andere ‘al veel eerder, veel vaker en veel beter zijn gezongen’. De jazzband maakt, zoals het hoort in de scene, zijn entree zonder de zanger en stelt in een kwartiertje de pianist, drummer, gitarist, contrabassist en zeer amikale saxofonist voor. De zaal klapt voorzichtig als de solo’s voorbij zijn, maar de handjes gaan pas echt op elkaar als Neerlands bekendste grappenmaker op het podium verschijnt.

Zoals te verwachten is de energie en gedrevenheid die Hans Teeuwen uitstraalt als vanouds. Het publiek wordt door hem in een rap tempo meegesleept door nummers van onder andere Frank Sinatra, Billie Holiday en Sarah Vaughan, die hij telkens weer een eigen draai weet te geven. Ondertussen lijkt de slungelige zanger kilometers op het podium af te leggen door constant heen en weer te dansen. Meer gekkigheid zal er tijdens de show ook niet zijn; Hans Teeuwen komt vanavond om te zingen en niet om lollig te zijn. Het publiek lijkt echter constant op haar hoede voor een slinkse grap en leuke woordspeling, maar krijgt weinig anders uit Teeuwen’s mond dan zangerige klanken van een goed niveau.

Dat hij geen echte zanger is, zal de cabaretier zelf het eerst toegeven. Eerder heeft hij al in de media bekend gemaakt dat het voor hem een mooie afwisseling is na zijn cabaretshows en hij het ‘wel leuk’ zou vinden om wereldberoemde klassiekers uit de jazzscene te zingen. Zijn zangkwaliteiten overstijgen dan ook niet een bovengemiddeld niveau en het spreekwoord ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’ is ook wel van toepassing, maar het is de presentatie en zijn naam waar Teeuwen op vaart. Hij maakt geen grappen, maar gedraagt zich op een verkapte manier (in de trant van opgaan is de muziek) gek op het podium. Niet voor niets begint hij het toegift met een vertaalde versie van zijn komische nummers ‘Snelkookpan’ uit zijn laatste show ‘Industry of Love’ en krijgt daarbij de hele zaal mee.

Hoewel Hans Teeuwen zichzelf als zanger op het podium erg serieus lijkt te nemen, kan hij het niet laten op het publiek toch met een glimlach op het gezicht naar huis te laten gaan. Eens een cabaretier, altijd een cabaretier, zo lijkt het. Desalniettemin is zijn show vermakelijk, ook omdat de muziek gewoon goed klinkt – de band speelde immers vloeiend en passievol. Zijn vertolking van de pareltjes uit de muziekgeschiedenis maken het tot een goed concert. Volgende keer mag hij echter best wel weer voor ons, à la Industry of Love, zijn vinger in zijn anus stoppen.

Met een spetterend feest is afgelopen zaterdag in Chipriani te Almere het eerst Flevolandse techno DJ boekingsbedrijf gelanceerd: CosmoCAD. Alle acht artiesten, uit hun bestand, op Chris TC na, waren aanwezig en zorgde ervoor dat de naam van de nieuwkomers nu al garant staat voor een goed feestje. ,,Eerst Almere, Flevoland, vervolgens Nederland, daarna Europa  en wie weet wat daarna komt’’, aldus de drie-eenheid achter CosmoCAD.

Alle drie zijn het partygangers met een passie voor muziek. Alexandros Moulavasilis – de verkoop- en boekingsspecialist -, Don van Beusekom – zelf DJ onder de artiestennaam Don Do’nuts en goed voor de PR – en Carmen Conejo Verheijden – de marketing- en communicatieadviseur. Al meer dan tien jaar zijn zij bekend met de techno scene en hebben de nodige feesten afgelopen, maar nu gaan zij dus ook achter de schermen te werk. ,,We hebben veel te danken aan één van onze cliënten, die vanwege de familiaire sfeer binnen het bedrijf gewoon bij voornaam genoemd worden, DJ Chris TC. Hij kent veel DJ’s in het wereldtje en toen wij op het idee kwamen om deze mensen samen te brengen, stond hij volledig achter ons. We besloten toen meteen om het van begins af aan professioneel aan te pakken en door alleen goede DJ’s – die ook zelf produceren – te vragen het ook commercieel interessant te maken’’, aldus Moulavasilis.

Met twee échte pro’s in hun midden die ook al in het buitenland bekend zijn, de Griekse George Delkos en de Indiaase Pawas, maakt CosmoCAD een vliegende start. ,,Maar we richten ons niet op de overbekende markt’’, legt Verheijden uit, ‘’we willen een niche opvullen in de toch al zo brede techno scene die vandaag de dag alleen maar populairder wordt. Dit gaan we doen door ons te richten op Almere, omdat hier momenteel nog niets leeft met betrekking tot techno, en door te kijken naar het voormalige Oostblok en andere landen waar de techno scene ook nog niet zo ver ontwikkeld is. Als wij als boekingsbedrijf en evenementenorganisator daar groot worden, dan is de belangrijkste stap gezet.’’

Nederland staat zeer hoog aangeschreven in de techno scene en DJ’s die in Nederland draaien kunnen in het buitenland vele malen meer verdienen, puur door hun reputatie. ,,Het is daarom dat DJ’s nu al bij ons aankloppen voor buitenlandse boekingen’’, lacht een trotse van Beusekom. ‘’Wij leveren namelijk geen oppervlakkige service met alleen maar grote namen, maar persoonlijk contact voor langere samenwerkingen en groeimogelijkheden. Chris TC en ikzelf komen uit Almere, terwijl DJ Robin Kampschoer uit Lelystad komt. Dat schept al snel een band en we kennen het – moeilijke – Almeerse publiek, dat volgens ons achterloopt op de ontwikkelingen op techno gebied. De muziek is echter zo breed, dat wij het ook toegankelijker gaan proberen te maken voor hun.’’

Naast een duidelijk focus op de Almeerse en de onontdekte techno scene, wil CosmoCAD – waarvan de laatste drie letters zowel staan voor Continuous Alternative Dance als de eerste letters van de oprichters voornamen – techno ook meer entertainment maken. ‘’Naast DJ boekingen, willen wij ook feesten gaan organiseren’’, legt Moulavasilis uit. ‘’Zowel in Almere – als voorlopers van de Almeerse techno scene – de rest van Nederland en het buitenland. Zo kunnen wij een andere kant van techno laten zien en omdat techno nu opkomend is, is dit een goed moment om erin te springen.’’

Hoewel ze alle drie momenteel het boekingsbedrijf runnen naast hun vaste werk, zien ze de toekomst rooskleurig in. ,,Wellicht nog een vrouw in ons bestand’’, oppert Moulavasilis, ,,en ons logo tot een symbool voor vernieuwende techno maken’’, vult Verheijden aan. ,,Het is hard werken en een hoop konten kussen, maar we kunnen nu onze passie omzetten in ons werk’’, zegt van Beusekom. ,,Almere is er klaar voor, wij zijn er klaar voor en ons werk zal onze kwaliteiten wel aantonen’’, kondigt Verheijden aan. ,,Wij brengen iets unieks. 2009 wordt ons jaar!’’, besluit Moulavasilis.

Streetdance, rap, streettricks, breakdance, zang, pop ‘n lock, stepdance en human beatbox: normaliter zouden deze stijlen samen een grote puinzooi veroorzaken. De theatervoorstelling van Culture2Shock combineert al deze ‘urban-performances’ echter tot een geslaagde avond in theater de Roestbak in Almere-Haven.

De derde theatervoorstelling van theatergroep Culture2Shock draagt de naam ‘woord’, waardoor beide namen direct hun terugslag vinden in de show. De spelers, in totaal 28, zijn afkomstig uit vele verschillende nationaliteiten, waaronder Nederland, Turks, Marokkaans en Surinaams. Dit komt weer tot uitdrukking in de voorstelling, waar door de ogen van al deze verschillende afkomsten gekeken wordt naar homofilie. Uiteraard leidt dit onderwerp tot geschokte reacties in het stuk, zodat de kijker een realistische blik krijgt op de manier waarop deze nationaliteiten omgaan met dit vraagstuk.

Woord vertelt het verhaal van Sophie en Vanilla, twee meiden die na een kortstondige vakantieliefde bij elkaar in de straat komen te wonen. Vervolgens houdt de hele straat zich bezig met de nieuwe lesbische bewoonster. De jongeren in Woord praten hierover in straattaal, waardoor er een rol is weggelegd voor een jongen die deze termen geduurde het stuk aan het onwetende publiek uitlegt. Aan de hand van korte filmpjes met straatinterviews over straattaal komt het publiek te weten dat zij niet de enige zijn die soms niets meer van deze jongerentaal begrijpen.

De show omschrijft zichzelf als ‘dynamisch’, wat echter nog zwak uitgedrukt is. Naast de verhaallijn, welke tijdens sommige intermezzo’s totaal niet aan de orde is, is er namelijk veel ruimte voor de artistieke capaciteiten van de acteurs. Zoals hierboven genoemd komen alle stijlen uit de hedendaagse ‘urban’ cultuur voorbij in deze snelle, flitsende voorstelling. Soms wellicht iets teveel van het goede, maar ten alle tijden verrassend en vernieuwend. Iets wat in hedendaags theater nogal eens mist.

Culture2Shock zet met Woord wederom een theatershow neer waar de talenten van de Almeerse jeugd naar voren komen. ‘Ondanks het moeilijke jaar door het verlies van René Kempenaar (waarvoor aan het begin van de voorstelling een minuut stilte in acht werd genomen), hebben we wederom een geslaagde show neergezet’, aldus coördinator Valery Mak. ‘Volgend jaar leggen we de nadruk nog meer op het acteren, waar we voldoende talent voor in huis hebben, en wordt het gewoon nog beter’, lacht ze tevreden.

Streetdance, rap, streettricks, breakdance, zang, pop ‘n lock, stepdance en human beatbox: normaliter zouden deze stijlen samen een grote puinzooi veroorzaken. De theatervoorstelling van Culture2Shock combineert al deze ‘urban-performances’ echter tot een geslaagde avond in theater de Roestbak in Almere-Haven.

De derde theatervoorstelling van theatergroep Culture2Shock draagt de naam ‘woord’, waardoor beide namen direct hun terugslag vinden in de show. De spelers, in totaal 28, zijn afkomstig uit vele verschillende nationaliteiten, waaronder Nederland, Turks, Marokkaans en Surinaams. Dit komt weer tot uitdrukking in de voorstelling, waar door de ogen van al deze verschillende afkomsten gekeken wordt naar homofilie. Uiteraard leidt dit onderwerp tot geschokte reacties in het stuk, zodat de kijker een realistische blik krijgt op de manier waarop deze nationaliteiten omgaan met dit vraagstuk.

Woord vertelt het verhaal van Sophie en Vanilla, twee meiden die na een kortstondige vakantieliefde bij elkaar in de straat komen te wonen. Vervolgens houdt de hele straat zich bezig met de nieuwe lesbische bewoonster. De jongeren in Woord praten hierover in straattaal, waardoor er een rol is weggelegd voor een jongen die deze termen geduurde het stuk aan het onwetende publiek uitlegt. Aan de hand van korte filmpjes met straatinterviews over straattaal komt het publiek te weten dat zij niet de enige zijn die soms niets meer van deze jongerentaal begrijpen.

De show omschrijft zichzelf als ‘dynamisch’, wat echter nog zwak uitgedrukt is. Naast de verhaallijn, welke tijdens sommige intermezzo’s totaal niet aan de orde is, is er namelijk veel ruimte voor de artistieke capaciteiten van de acteurs. Zoals hierboven genoemd komen alle stijlen uit de hedendaagse ‘urban’ cultuur voorbij in deze snelle, flitsende voorstelling. Soms wellicht iets teveel van het goede, maar ten alle tijden verrassend en vernieuwend. Iets wat in hedendaags theater nogal eens mist.

Culture2Shock zet met Woord wederom een theatershow neer waar de talenten van de Almeerse jeugd naar voren komen. ‘Ondanks het moeilijke jaar door het verlies van René Kempenaar (waarvoor aan het begin van de voorstelling een minuut stilte in acht werd genomen), hebben we wederom een geslaagde show neergezet’, aldus coördinator Valery Mak. ‘Volgend jaar leggen we de nadruk nog meer op het acteren, waar we voldoende talent voor in huis hebben, en wordt het gewoon nog beter’, lacht ze tevreden.

Een scheet laten aan de eettafel, teveel zuipen op je eigen verjaardag en opeens het licht aanzetten op een feest hebben allemaal wat gemeen: het is nogal sfeerbedervend. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het veranderen van een staconcert in een zitconcert. Helemaal als het gaat om de Serieuzere Zaken-tour van de Almeerse rapper Raymzter en fluitist Chris Hinze. De Almeerse Schouwburg had te weinig kaarten verkocht, waardoor zij zich genoodzaakt zagen deze grove wijziging door te voeren. Een doodssteek.

Hoe hard Raymzter, Chris Hinze of zangeres Rajae el Mouhandiz ook hun best deden, de zaal meekrijgen was geen makkelijke opgaaf. De zaal van de Schouwburg was slechts voor een klein gedeelte gevuld, wat zowel voor het publiek als de artiesten dus geen leuke ervaringen was. Meeklappen, meezingen en juichen vanuit een stoel komt toch een stuk minder enthousiast over dan wanneer het publiek gewoon op beide benen staat. Ondanks dat was er op de kwaliteit van het optreden niets af te dingen. De combinatie van rap, verschillende soorten fluiten en spirituele zang, ondersteunt door een zeer virtuoze band (genaamd The Band) met drum, gitaar en toetsenist zorgen voor een perfecte combinatie van jazzy hiphop.

Ook op de aankleding van de Schouwburg is geen kritische noot te kraken: de verlichting was, alsmede het geluid, prima te noemen. Alleen jammer dat Chris Hinze er met sommige van zijn fluiten moeite mee had om boven de band uit te komen. Naast bekende nummer als de Vechten op het Schoolplein en Staat van Bewustzijn speelden zowel Ray als Rajae nieuwe nummers, allen gecomponeerd door Chris Hinze. De drie hoofdrolspelers brachten zowel samen als los van elkaar nummers ten gehore, wat bij een deel van het publiek tot verontwaardigde reacties leidde. Wie had verwacht een puur hiphopconcert bij te wonen, kwam net zo bedrogen uit als diegene die dachten enkel jazz te horen.

Dat het concert geen sfeer, geen enthousiasme en geen spanning kende, lag dus niet aan de optredende artiesten. Allen verstaan hun vak en deden hun uiterste best, met het gebruik van een flinke dosis humor, om het concert tot een goed einde te brengen. Maar de afwisseling tussen een vijf minuten durende fluitsolo, een langdradige zangpartij van Rajae en vervolgens een diepzinnige rap van Raymzter vormen helaas geen geheel. Tel daarbij op dat na drie kwartier de show werd stilgelegd voor een (in volledige stilte) pauze in een overbelichte foyer en het is niet meer dan terecht dat de Schouwburg had besloten om het tweede, twintig euro kostende, kaartje gratis mee te geven.