Hiphopportal Puna is vijf jaar en viert dit op deze doordeweekse woensdag in Paradiso met een marathon aan de beste Nederhop die het land op dit moment te bieden heeft. Een verjaardag met een missie dus: 2011 wordt het jaar van de definitieve doorbraak van de vaderlandse hiphop.

Avonden waarop zoveel verschillende Nederlandstalige hiphopartiesten op één podium staan zijn tegenwoordig zeldzaam. Naast labels als Top Notch en Noah’s Ark zijn er weinig artiesten die een zaal als Paradiso zo los krijgen als de groep mannen die Puna verzameld heeft. De deuren van de poptempel gingen al om zeven uur open en nog geen uur later is het al duidelijk dat het een mooie lange avond gaat worden.

De acht geboekte acts krijgen ieder een dikke twintig minuten om te laten zien wat ze in huis hebben. Logischerwijs krijgen optredens die uit meerdere losse groepen bestaan wat meer tijd, maar de beperkte duur is alsnog een garantie voor enkel bangers.

Deze man heeft de opdracht gekregen om de zaal op te warmen. Kleine Jay start alleen vanavond. Zijn teksten zijn redelijk goed te verstaan en hij brengt ze met veel energie. Het lukt bij het derde nummer om een deel van de zaal mee te krijgen, maar ondanks dat de zaal al vrij vol is valt er niet meer uit te halen.

Twee opgeschoren rauwdouwers met zonnebrillen en tatoeages; RB Djan en zijn broer, Flex, maken direct een statement aan het begin van de avond. Van de artiesten die Puna geboekt heeft vormen zij toch het rafelrandje. Met zijn harde THC-style zorgt RB DJan in ieder geval ervoor dat iedereen in Paradiso wakker is. Het blijkt achteraf het kortste optreden van de avond, maar dankzij de aantrekkingskracht van de twee mannen op het podium weet iedereen direct weer waar Amsterdam, Puna en RB Djan voor staan.

Als er twee jongens met baseballcaps en bijpassende jacks het podium opkomen, weet je dat de Bijlmer aanwezig is. M.O. & Brakko zijn de eerste twee van de coöperatie SamenSterk en een vaste kracht als je wilt dat je feest losgaat. Langzaamaan komt er wat beweging in de zaal, maar aan het eind van deze ‘lange’ show blijkt dat vanzelfsprekend. Eerst is het nog de beurt aan Tastic, afkomstig uit Alphen aan de Rijn. Amsterdam zou Amsterdam niet zijn om hem niet hartelijk welkom te heten, maar het gaat toch altijd wat minder uitbundig dan wanneer het om stadsgenoten gaat. Dat ervaart tenminste Tastic, die behalve zijn hit ‘Gaatiedatzegge’ eigenlijk weinig weet te beroeren.

Hoe anders is het als Dret & Krulle op het podium staan. Ondertussen heeft een grote Bijlmer-schare zich naar het podium begeven en dan laten de twee mannen zien dat er maar één Dret & Krulle bestaat. D. Lippsvergezeld hen om Amsterdam West te representeren. Voor het eerst op de avond, zo’n anderhalf uur onderweg, gaat het dak van Paradiso.

De nieuwe garde van de Nederlandse hiphop lijkt er een hobby van te hebben gemaakt om met jas aan op het podium te verschijnen. Niemand overtreft echter Kleine Viezerik, KV, die goed naar Rick Ross heeft gekeken en doodleuk een bontjas aantrekt. Na een energiek en boeiend optreden moet hij toegeven het toch wel erg warm te hebben en zich af te vragen ‘waarom die dikzak dit in vredesnaam aantrekt’. Het staat KV echter goed en iedereen was er natuurlijk al vanuit gegaan dat de jas sowieso uit zou gaan voor het nummer ‘Tattoo Boyz’. Na uiteraard ‘Meisje Luister’ niet te overgeslagen te hebben (en nog even een nieuw nummer ten gehore te hebben gebracht), geeft hij het stokje door aan de rapper uit Eindhoven: Fresku.

Wat later op de avond en wat drank verder weet Fresku vanaf het eerste moment de zaal mee te krijgen. Zijn harde beats met diepe teksten eroverheen blijven steken en zorgen dat de Paradiso wederom knalt. Blijkbaar is het een Eindhoven’s gebruik om er even een lekker hardcorenummer doorheen te gooien, getiteld ‘Naaldhakken op ’t dak’. Fresku beseft zelf heel goed dat hij maar twintig minuutjes gekregen heeft en knalt er dus enkel harde tracks uit. Een wijs besluit, want de volgende act zal moeite hebben het tempo meteen op te pakken.

Boef en de Gelogeerde Aap (Tilburg) en Zo Moeilijk (Nijmegen) mogen de Zwollenaren voorgaan. De twee acts vormen eigenlijk gewoon het voorprogramma van de Fakkelbrigade. Ze kunnen zich wel voordoen als één, maar er is een duidelijke hiërarchie. De kwaliteit is hoog, maar toch lukt het voornamelijk de laatste groep om echt de zaal in hun flow mee te krijgen. Dit is te merken bij ‘gouwe ouwe’ Opgezwolle-nummers als Verre Oosten, pakkende rhymes van Hoedenplank en Sticks’ afsluiter Tijgers en Draken. Statement of niet, het contrast kan niet groter. Typhoon’s broer O-Dog, staat net als vorige maand bij TopNotch de mannen te vergezellen en de zaal tussen de nummers door te entertainen.

De eenmalige reünie van broers Hef, A’donis/Adje en Crooks brengt Hoogvliet en IJburg vanavond bij elkaar. Nu Hef als individuele artiest meer bekenheid heeft verworven en Adje samen met Reverse en Jawson/JayH goed op weg is, is het een leuk extraatje op een avond als deze om de mannen samen op het podium te zien. Toch reageert het publiek niet helemaal zoals verwacht bij een reünie. Het blijft wat matjes, waardoor je je afvraagt of dit het hoogtepunt van de avond moest zijn. Nadat Hef zich bij Noah’s Ark aansloot maakte hij kort daarna bekend dat hij ook zijn eigen label zou opzetten, met Crooks en Killah Keezy aan zijn zijde. In het kader hiervan brengt hij vanavond als afsluiter nog een paar tracks met Team Vieze.

Na afloop van de drie broers kondigt host Andrew Makkinga aan dat het feest nog niet klaar is. Dit was te verwachten, aangezien Leeroy, Akwasi en Hayzee al meerdere malen gespot werden in de zaal. Zwart Licht mag het verjaardagsfeestje van Puna afsluiten. Met zowel nummers van hun album Bliksemschicht als No Juju vliegen bekers en water door de lucht en later ook Akwasi zelf. Het is elke keer opnieuw onvoorstelbaar hoe het deze mannen lukt om zoveel energie vrij te krijgen in de zaal.

De avond liet een duidelijk verschil zien welke acts ‘aan’ waren en welke meer moeite hadden om de crowd mee te krijgen. Desalniettemin is door Puna met trots de nieuwe garde gepresenteerd, al lijken de oudegedienden van Opgezwolle zowaar even de kar te trekken. In wat ‘opkomst van het nieuwe regime’ wordt genoemd, komt deze oudste act met hun eigen oude nummers en gaat de zaal daar het meest op los. Er is dus nog altijd een hang – ook onder de jongeren – naar de harde hiphop van de ‘oude garde’. De enige conclusie van de avond voor dit hiphopblog met een half miljoen bezoekers per maand: “Puna is de baas, echte mannen weten het”. Het galmt de hele avond door in de Paradiso. Die boodschap is duidelijk.

Dat het weer de verloop van een festival kan bepalen hebben we deze zomer in positieve zin gezien op Awakenings en in negatieve zin op Source. De een zonovergoten, de ander volledig verregend. Afgelopen zaterdag had Welcome to the Future eerder last van het tweede, maar hield zichzelf sterk staande.

Hoewel Buienradar de meeste festivalgangers al ruimschoots van tevoren gewaarschuwd had, was er weinig aan te doen; het zou vanaf het middaguur tot in de avond met enkele tussenpozen gaan regenen. En regenen deed het. Recreatiegebied Het Twiske lag er prachtig voorbereid en verzorgd bij, maar wanneer zelfs houtsnippers en loopplanken de modder niet meer tegen kunnen houden, dan weet iedereen hoe laat het is. De poncho vonden gretig aftrek, terwijl een enkeling er ook gewoon voor koos WTTF zonder shirt of schoenen te beleven. Bijgestaan door een bordje met de tekst: ‘Morgen ziek!’ hield hij op zijn eigen manier de stemming erin, de enige remedie tegen het slechte weer.

Anderen die het probeerden door bordjes te beschilderen met ‘Sun, Sun, Sun’, ‘Let the sun shine’ of ‘Het is maar regen!’ droegen op die manier bij aan het ‘groepsgevoel’ dat langzaam maar zeker ontstond. In dat opzicht hielp de regen de organisatie van WTTF aan datgene wat zij nastreven: liefde voor de muziek, liefde voor het leven en liefde voor de wereld. Dat laatste benadrukte zij daarnaast nog door statiegeld te vragen voor de gebruikte bekers, wat resulteerde in een stuk schoner festivalterrein dan menig ander feestje. Het past bij het imago van WTTF en de locatie waar zij dit festival nu voor de vierde keer organiseerde.

Die locatie was voor de gelegenheid opgedeeld in zes area’s, naast een mainstage met grote namen als Joris Voorn en Marco Carola. Maar ondanks de uitgebreide keuze, ook Michel de Hey en Lauhaus & Boris Werner waren immers aanwezig, was de eer aan 2000 And One & Shinedoe om een uurtje door te mogen gaan en af te sluiten. Werd er gedurende de dag vrij rustig gedraaid, nadat de avond gevallen was en het opgehouden was met regenen, ging het er een stuk steviger aan toe.

Hiervan was echter al de hele dag te genieten in de Techno-tent, die dan ook voller dan vol stond. Halverwege de dag zwaaide Secret Cinema daar de scepter en dat deed hij met ijzeren hand. Cari Lekebush  en Juan Sanchez zette de harde stijl voort, om zo de weg vrij te maken voor de held van de avond, Chris Liebing, die vervolgens het publiek tweeënhalf uur in zijn greep hield.

Wie wat rustig aan wilde doen of gewoon een plekje wilde hebben om te schuilen voor de regen waar wel gerookt mocht worden (tenten op festivals zijn immers ook niet meer veilig voor het rookverbod), kon zijn hart ophalen aan de ‘achterkant’ van het festival in de Garden. Ook het Future-zeil, een tent was het immers niet te noemen, diende als een prima tussenstop om even op adem te komen. In eerstgenoemde stonden vrouwelijke dj’s als Mirella Kroes en Johanne Mercker gebroederlijk naast Arjuna Schiks en Jason Lanox, die beide een heel nette live-set neerzette. Onder het Future-zeil waren zowaar een aantal uitzondering op het grotendeels Nederlandse feestje te vinden: de Zwitser Agnes, de Franse Julien Chaptal en de Deense Martinez.

De overige twee tenten, praktisch op de looproute gelegen en daardoor zeer aantrekkelijk om even te blijven staan, waren toepasselijk Circus en Backyard gedoopt. Terwijl namen als De Man Zonder Schaduw, Pan Pot, Wouter de Moor en Isis de revue passeerden en het publiek binnen los ging, schuifelden de voorbijgangers langzaam door de modder. Ze lieten zich echter geen mooi zomerfestival ontnemen, ondanks dat Nederland zaterdag zeven augustus meer op een herfstdag leek. Een straaltje zonneschijn werd met luid gejuich onthaalt en de laatste puur uurtjes werd het slechte weer volledig vergeten. De positieve instelling van WTTF bleek uitwerking te hebben op de festivalgangers, die zich niet uit het veld lieten slaan. Een sterke en uitgebreide line-up deed de rest, maar laten we toch hopen dat toekomstige edities van WTTF er wat zonniger uitzien.

Het is een eindje fietsen naar het Rijk van de Keizer, op de weg naar Halfweg, maar het is gelukkig nog geen Spaarnwoude. Het vrij onbekende terrein toonde zich vorig jaar de uitgelezen locatie voor Shoeless Outdoor en een grotere herhaling kon en mocht afgelopen zaterdag dan ook niet uitblijven.

Hoe hou je een intiem feestje, ooit begonnen met vijftig man in een Amsterdamse kelder, ook buiten gezellig? Houd daarbij wel even rekening met de 1700 (uit)verkochte kaarten en het aantal mensen wat daar gelijk aan staat. “Schoenen uit” is het simpele antwoorden van organisator Bas Engels: “Zonder schoenen geeft het een soort huiskamergevoel, of je nu met een aantal vrienden bent of met honderden onbekenden.” Toch was het de kunst deze tweede editie van de buitenvariant van het succesvolle Shoeless – wat ondertussen alweer vijf jaar bestaat – niet té groot te maken. “We zijn gegroeid van vierhonderd bezoekers vorig jaar naar 1700 dit jaar, dat is toch behoorlijk. Veel groter zal het dan ook niet worden, het moet een beetje die hippie-uitstraling behouden.”

Met al die blote voeten die zich over het rondgestrooide zaagsel, danwel nep-grasmatten voorbewegen, heeft het feest ook wel iets ‘back to basic’s. Er zijn wat smokkelaars, zij die wel hun slippers of, bij hoge uitzondering, schoenen hebben aangehouden, maar 99 procent loopt heerlijk blootsvoets rond. Het heeft inderdaad ook wel iets bevrijdends. Het lijkt zelfs alsof er een stuk minder mensen op je tenen gaan staan, maar dat kan er ook aan liggen omdat mensen wat minder risico nemen zonder schoeisel aan. Het eelt onder de voeten wordt op het terrein van het Rijk van de Keizer in ieder geval wel op de proef gesteld.

Zo is het voormalig munitiedepot, waar normaliter ook de binnenedities en vannacht ook de after gegeven worden, opgedeeld in drie ‘area’s. Eigenlijk hebben er maar twee een naam en is de derde meer een soundsysteem met een doek om onder te dansen. Het past echter precies in de sfeer van Shoeless en dat nota bene daar een dance-uurtje afgewisseld wordt met een uurtje hiphop en r&b klopt gewoon. Het publiek gaat namelijk net zo hard los en blijft lekker met de handen in de lucht springen op oude jaren tachtig en negen hits.

Bij binnenkomst staat echter eerst het amfitheater te wachten, waar de kick-off werd verzorgd door Global Nick. Geen bekende naam? Ook Mehdi Deyes, wie een stevige set neerzette aan het eind van de middag, en Arjuna Schiks zie je minder snel op een willekeurige flyer. “Vrienden en bekenden”, ligt Engels toe. “Gasten als Olivier Weiter draaiden vijf jaar geleden al op Shoeless en zijn nu internationaal bekend. Ik wil niet zeggen dat ik sommige jongens groot heb gemaakt, maar ben wel trots dat ze naast nieuwe dj’s ook gewoon nog hier staan.”

Ondanks het feit dat een echt amfitheater een mooie locatie is om te feesten, is ook het terras iets aparts. Klein maar fijn is een uitdrukking die hier wel van toepassing is, want er zullen hooguit tweehonderd man een dansplek kunnen vinden. Het uitzicht over een weiland is echter bijna surrealistisch. Waar tegenwoordig vrijwel ieder feest gesierd wordt door hoge hekken en een overvloed aan beveiligingspersoneel, lijkt de organisatie met twee handjes vol beveiliging en een sloot af te kunnen. De lekker dance van Mirella Kroes en de relaxte klanken van fu.Shu zouden daar best wel eens aan bijgedragen kunnen hebben.

Zelfs met het druilerige weer dat de Nederlandse zomer over had voor de feestgangers afgelopen zaterdag, lieten zij zich niet uit het veld slaan. Desnoods, maar eigenlijk met de grootste plezier, wordt er een zeil opgehesen aan twee stokken zodat er weer een groep mensen droog van de lekkere muziek kan blijven genieten. Het exclusieve recht dat Shoeless op het het Rijk van de Keizer heeft voor dit soort feesten is iets om te koesteren, maar dat heeft organisatie allang begrepen. “Is het een beetje een leuk feestje?”, vraagt de drukke organisator nog, die naar eigen zeggen niet smokkelt met zijn ‘bare feet’ zooltjes. “We komen namelijk voor het eerst ook uit de kosten.”

De afgelopen vijf dagen was het feest in Studio 80, nog meer dan normaal al het geval is. De club op het Rembrandtplein bestaat immers vijf jaar en iedere technoliefhebber lijkt daar een graantje van mee te willen pikken. Al helemaal op de zaterdagavond.

De line-up voor vanavond bestond uit niet minder dan tien deejays. Onder de ‘Voidd’-vlag maakte Toni Rios & De Man zonder Schaduw (met een ‘special B2B set’), Onur Özer, David Labeij, Ille Bitch, Wouter de Moor & Gideon Bouwens, Daniel Sanchez, Joey Daniel en Moritz hun opwachting. Omdat de nacht van elf tot tien duurde, was er tijd zat om flinke sets weg te geven. Hoewel Moritz aftrapte met een lekker, enigszins rustige, set van twee uur, werd hij al snel afgewisseld door Onur Özer, die een vier uur durende set weggaf van één tot vijf. Het belangrijkste deel van de nacht was daarmee van hem en hij maakte daar gretig gebruik van door zijn set van langzame ‘housy’ techno op te bouwen naar stevig beukende, maar nog steeds melodieuze techno.

In de andere zaal werd gedurende de avond gedacht aan diegene die iets rustigere, lichtere techhouse prefereerden. Het waren Ille Bitch, Wouter de Moor & Gideon Bouwens, Daniel Sanchez en Joey Daniel die daar het publiek vermaakte. Hoewel de scheiding, die in Studio 80 wel vaker zichtbaar is, ook gisteren aanwezig was, stoorde het geen moment. In de afgelopen vijf jaar heeft de ‘studio’ dermate veel ervaring opgedaan dat ze geen beginnersfouten meer maken.

Getuige van de reputatie van Studio 80 was sowieso de rij die voor de tent stond. Die stond er namelijk om twaalf, om twee en ook nog om vier uur. Daar de avond tot tien uur door mocht, wat een verademing is voor het Amsterdamse nachtleven, zorgde ervoor dat deze Voidd-avond ook prima gebruikt kon worden voor als after voor het Infinity Festival (in Almere) of het in het water gevallen Source Festival (in Utrecht). Maar ook Escape-gangers en bezoekers van omliggende clubs wisten hun weg na sluitingstijd wel te vinden naar Studio 80.

Eigenlijk was zaterdagavond dan ook de laatste echte feestnacht voor hun vijfjarige jubileum. Zondag was er nog wel een boottocht, overdag, maar de herinneringen zullen uitgaan naar alle avonden toelopend aan de zaterdagnacht en uiteraard die nacht zelf. Nadat Özer om vier uur namelijk de scepter overgaf aan David Labeij ging de avond namelijk steeds een tandje harder. Harder, sneller, innemender, intiemer en bovenal geïnspireerde. Niet de deejays, maar het publiek leek de smaak pas vroeger op de ochtend echt te pakken te hebben, wellicht wetende dat het feestje nog tot tien door zou duren en iedereen nog een lange weg te gaan zou hebben.

Studio 80 heeft zich met dit verjaardagfeestje wederom bevestigd als een van de stevigere technoclubs van Amsterdam. Was het nog niet duidelijk geworden de afgelopen vijf jaar, dan zal er na deze zaterdagavond geen twijfel meer over bestaan. Het wachten is op hun tienjarig bestaan, maar dat duurt nog vijf jaar.

Ondanks het feit dat het einde al vanaf het begin in zicht was had pop-up café DEP –  onder de Stadsschouwburg – al een behoorlijke reputatie opgebouwd in het Amsterdamse uitgaansleven. Afgelopen zaterdag was het dan toch echt zo ver, de stekker ging er definitief uit. DEP style.

Al vanaf het begin was het een gouden concept: een underground pop-up café op de locatie van het voormalige Café Cox, ingang in de Marnixstraat, naast de Stadsschouwburg. Op 18 februari jongstleden werd DEP geopend, vanwege de constant wisselende line-up niet echt in een hokje te plaatsen, maar altijd een forse rij voor de deur. Niet verwonderlijk met een capaciteit van slechts een paar honderd man, terwijl er voor deze laatste – bij voorbaat legendarische – avond een lijst met zevenhonderd namen was.

“Er staan vijftien dj’s geprogrammeerd vanavond”, legt Femke Dekker uit. Ze is de programmeur van DEP, maar staat vanaf vanavond dus eigenlijk op ‘straat’. “Ik ben blij dat ik alles heb kunnen programmeren wat ik wilde. De zestien weken bij DEP waren een grote speeltuin, in principe kon en mocht alles.” Mede door Femke en Vincent Vos, medeprogrammeur, maar niet te vergeten dj Wix en de mannen achter sneakershop Patta, kon DEP uitgroeien tot de plek waar zowel cd-presentaties en verjaardagen als clubnights en concerten gegeven kon worden. Met de Fabulous Shaker Boys achter de bar was de drank, die vele avonden rijkelijk vloeide, altijd goed verzorgd en voorradig.

Uiteraard vormt de laatste avond van DEP, kort voor dependance, geen uitzondering. Al vanaf het moment dat de deuren om tien uur open gaan staan de eerste enthousiastelingen voor de deur te trappelen. Als ze op de bonnefooi langs zouden komen hadden ze pech gehad; vandaag wordt een  – al veels te lange – gastenlijst gehanteerd waar geen naam van afgeweken wordt. De populariteit van het café, welke ook als club getypeerd kan worden, is ongekend groot na zo’n korte periode in het veelzijdige Amsterdamse uitgaansleven. Dat de avond van sluiting legendarisch zou worden was voorbestemd.

Naast dj’s als Parra, Fabergé en natuurlijk Wix passeerden de afgelopen drie dagen het gros van de dj’s die ooit in DEP hadden gedraaid de revue. Net als bij voorgaande evenementen werd er bij voorhand weinig informatie prijs gegeven over de avond zelf, de bedoeling was een ontmoetingsplek te creëren voor de underground, precies daar waar DEP zich wilde bevinden. “Iedere week een verrassing”, lacht Femke. “Ook al wisten mensen niet wat ze konden verwacht, toch was het iedere week vol. De verzameling van stijlen was onze kracht.”

Zowel beneden, dicht bij de dj en de bar, en boven, donkerder en anoniemer, staat de DEP vol. Creatievelingen, hipsters en nachtbrakers wisselen cocktails af met wodka, terwijl er geen twijfel over zal bestaan dat aanwezigheid hier al genoeg is. Gedanst wordt er niet, gepraat des te meer. De plek om te socializen met like-minded vrije geesten onder het genot van vernieuwende muziek en dure drank is vanzelfsprekend de plek om vanavond te zijn als die er morgen niet meer is.

De laatste avond van DEP zal onder betrokkenen nog wel even herinnert worden, diegene die het gemist hebben zullen enkel terug kunnen kijken op een gemiste kans. Maar positiever is het om te hopen op nieuwe initiatiefnemers. “Nu even niet”, zucht Femke. “Even wat anders.”

De laatste meidagen stonden voor de Melkweg in Amsterdam helemaal in het teken van Off-Centre, een nieuw, meerdaags festival voor elektronische muziek en andere kunstvormen. Naast dat het festival aandacht besteedt aan opkomende elektronische stromingen, was het donderdagavond de beurt aan een oude rot in het vak. The Field’s eerste release stamt alweer uit 2005 en na wat remixen van Gui Boratto’s – eveneens aanwezig op Off-Centre – ‘Hera’ en Tototronic’s ‘Macht es nicht selbst’ mag hij zichzelf tot de crème de la crème van de techno rekenen.

Met Sugarfactory als het toneel voor een meeslepend en diepgaande concert is de keus tussen deze en de tegenovergelegen Melkweg goed gemaakt. Intiemer en met een goede dansvloer, hoewel er meer meegedeind werd dan daadwerkelijk gedanst. ‘Neem een ladder mee, het kan wel eens diep gaan’, werd van tevoren al aangekondigd. De uitgedachte samples en mysterieuze grooves werken dermate hypnotiserend dat de synthpop van de Zweedse producer en techno artiest ook wel hypnohouse genoemd wordt. Live nog sterker dan op plaat.

De laatste plaat die the Field uitbracht, Yesterday and Today in 2009, werd zeer goed ontvangen, maar het was From Here We Go Sublime uit 2007 waarmee hij zijn minimalistische visie op de dancemuziek daadwerkelijk openbaarde. In Sugarfactory staat de man voorovergebogen met een pluk haar voor zijn ogen gebogen over zijn mengpaneel. De aanwezigheid van Battles-drummer John Stanier voert de luisteraars naar een andere dimensie, het samenspel met de twee gitaren voltooid de reis. Een liveoptreden van The Field is een ervaring waar alleen diegene die het meegemaakt hebben de kracht van kennen.

Wellicht één van de meest druk bezette rappers in de stad neemt – volledig vrij van sterallures – alle tijd voor een interview. Manu, naast zijn rapcarrière ook radiopresentator, student en bezig met het geven van workshops, zit de hele avond aan zijn koffie verkeerd. ‘Ik drink geen alcohol’, geeft hij eerlijk toe. Het siert de 25-jarige rapper, die zijn eigen principes hoog in het vaandel heeft staan en altijd wel zijn mening klaar heeft. Weloverwogen en gebalanceerd, net als zijn teksten, beantwoordt hij de vragen. De intellectuele en maatschappij kritische Manu zit wederom op het scherpst van de snede.

Hoe gaat het met je?

‘I’m feeling good. Ik ben lekker bezig met dingen die ik enorm leuk vind en dat maakt een mens gelukkig’, lacht Manu. ‘Ik ben bezig met een nieuw album, mijn radioshow en natuurlijk nog studeren. Ik zit nu in mijn laatste jaar antropologie, bij vlagen best een leuke studie, maar ik ben in ieder geval blij dat ik de kans heb gekregen om te gaan studeren.’

Je combineert dus een studie met een wekelijkse radioshow en het maken van een nieuw album, hoe doe je dat? 

‘Laten we de optredens, workshops en lezingen niet vergeten’, vult Manu aan. ‘Ik doe alles met veel passie en overgave en wil gewoon iets moois creëren. Gelukkig hoef ik geen keuze te maken omdat ik alles weet te combineren, maar als het zou moeten dan komt muziek op de eerste plek. Muziek maken komt op één, de radioshow op twee en daarna pas de studie. Ik voorzie in mijn levensonderhoud met muziek, dus dat is het belangrijkst.’

Hoe krijg je het voor elkaar om met zoveel dingen binnen de muziek tegelijkertijd bezig te zijn?

‘Ik vind dat niet heel bijzonder’, relativeert Manu. ‘Het is wel druk, maar ik hou me graag op verschillende vlakken binnen de muziek bezig. Op deze manier kan ik ook ontwikkelen en de onderwerpen die ik wil belichten onder de aandacht brengen. Misschien heb ik ook wel het gevoel dat het een beetje mijn roeping is, dat ik het moet doen. Een soort predestinatie.’

Zoals je zei ben je bezig met een nieuw album, wat kunnen we daar van gaan verwachten?

‘Ik denk dat het album, in vergelijking met De Vloek Op De Overloed (zijn solodebuut, 2008), meer bezinning en berusting heeft. Ik kan me voorstellen dat mijn vorige album als sociaal kritische en politiek geladen bestempeld wordt, maar ik vind hem behoorlijk divers. Wederom wil ik onderwerpen die ik belangrijk vind aansnijden, maar daarnaast ook gevoelskwesties bespreken. Ik zit echter nog midden in het proces, maar wanneer het album begin volgend jaar uitkomt wordt het allemaal duidelijk.’

Daarnaast ben je bezig met je radioshow Spoken op FunX, hoe vul je die in?

‘Ik wordt er steeds handiger in, want ik ben zelfverzekerder en de mechaniek die ik nu erin gevonden heb werkt goed. Ik heb het programma persoonlijk gemaakt en ben het echt gaan voelen. Uiteraard nodig ik iedere week een gast uit om met mij te praten over onderwerpen die mij interesseren en dat kan van alles zijn, van mensenhandel of corruptie in de Afghaanse regering tot de mystieke kracht van ijskristallen. Ik kies de onderwerpen en de gasten dus het is wel een heel persoonlijke show, maar het is eveneens een kwestie van interesses delen met mijn luisteraars. Proberen inhoud te creëren in de scene.’

Dat inhoud creëren, hoe beleef jij dat als universitair geschoolde, kritisch betrokken rapper?

‘In hiphop moet ruimte gecreëerd worden om in dit soort diepere boodschappen naar buiten te kunnen brengen. Samen met RAEN Music (het label van Blaxtar) en uiteraard FunX werken we hieraan. Ik denk dat het belangrijk is om ook aan de inhoud aandacht te besteden. Ik zou mezelf trouwens ook verloochenen als ik dit niet na zou streven, want ik wil graag ventileren hoe ik de maatschappij zie. Een beschrijving geven van de huidige stand van zaken. Ik vind het ergens ook wel de taak van muzikanten die zo tekstafhankelijk zijn om kritisch te zijn.’

Manu is al een decennium betrokken bij Nederlandstalige hiphop en heeft naast De Vloek Op De Overvloed talloze samenwerkingen op zijn naam staan. Met zijn radioshow Spoken en de vele rapworkshops die hij geeft is hij een gevestigde naam in de scene. Wat kunnen we de komende tien jaar van deze kale rapper verwachten?

‘Je vraagt me nu eigenlijk politicus te spelen en je beloftes te doen’, grinnikt Manu. ‘Maar in 2020 wil ik in ieder geval een hoop dingen gedaan hebben, mooie dingen hebben gemaakt en met de mensen werken met wie ik wil werken. Sowieso wil ik nog een paar albums uitbrengen, maar ook verder kijken naar andere kunstvormen. Ik wil iets maken wat de tijd ontstijgt, iets dat blijft. Dat kan van alles zijn, in het theater of de kleinkunst, maar ik wil in ieder geval groeien als mens. Ik ga niet voor de makkelijke weg en blijf dansen tot ik stil sta.’

Een uitverkochte Oude Zaal in de Melkweg betekent zweten en voorploeteren. Maar als er een band als Babylon Circus overkomt uit Frankrijk, kan het wel eens een groot feest worden. De tienkoppige skaband heeft afgelopen zomer al volledige tenten op festivals als Sziget en Lowlands op zijn kop weten te zetten; Melkweg’s kleine zaal is peanuts en dat bleek afgelopen zaterdag.

In de korte rij die zich had gevormd voor ingang had gevormd was al goed te horen dat de band publiek trekt uit alle windstreken. Met name Frans en Engels voerden de boventoon, maar voor vele anderen zal de taalbarrière te hoog zijn geweest om iets van de teksten mee te krijgen straks. Het publiek wist uiteraard al lang dat taal niet iets zou worden om zich vanavond zorgen over te maken: Babylon Circus bouwt overal een stomend feest met hun combinatie van ska en reggae, gemixt met punk, rock en jazz. Nog voor de zangers na de drummer, gitaristen, trompettist, saxofonist en accordeonist het podium hebben betreden, barst de kleine zaal al uit zijn voegen. En dan moet de show nog beginnen.

De mannen, die dit jaar alweer vijftien jaar bezig zijn, hebben er schijnbaar zin in en trappen meteen af met hoogtempo skahits. Ondanks het feit dat ze al meer dan zeshonderd shows hebben gespeeld op verschillende continenten lijkt niets wat de leden doen geroutineerd of herhaaldelijk over te komen. In tegendeel: dit tiental heeft het prima naar hun op het podium, dansen er lustig op los en wisselen energieke ska perfect af met wat rustigere reggae om het publiek een luchtpauze te gunnen. Maar het feestgevoel gaat geen moment verloren.

Als de band na een klein uurtje al stopt met spelen ontstaat er wat onenigheid in de zaal. Dit kon toch zeker niet de bedoeling zijn? Maar met enkel een ander jasje voor de zanger zijn de mannen snel weer terug voor hun zelfbenoemde ‘Part Deux’ van de show. Zo ging het feestgedruis verder waar ze waren gebleven en werd er door het publiek naar hartenlust weer meesprongen en geschreeuwd. Nummers als ‘Marion nous au soleil’, ‘J’aurais bien voulu’ en ‘Sista’ passeerden glansrijk de revue.

Zelfs bij het toegift, wat ze zelf ‘Part Trois’ van de show noemde, was het publiek nog niet uitgeput en dat kwam de zanger – nu met ontbloot bovenlijf – maar al te goed uit. Op zijn commando testte hij nog even de gewilligheid van het publiek, alvorens een oorverdovend uitsmijter weg te zetten. Moe maar voldaan verliet het gros de Melkweg, maar voor wie er nog fut voor had begon de avond net, met Gemengd Zwemmen.